Vikan - 07.08.1947, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 32, 1947
11
---- Framhaldssaga: ------------
SPOR FORTÍÐARININIAR
----------------- ÁSTASAGA eftir Anne Dnffield
svikinn jrfir konunni, sem hann hafði falið að sjá
um skjólstæðing sinn.
Hann hafði líka ástæðu til að vera það, ef
það hefði veriö satt, játaði hún fyrir sjálfri sér.
En hann hafði umsvifalaust trúað orðum Eve —
því að auðvitað var það Eve og engin önnur,
sem sagði frá þessu — og hann neitaði að hlusta
á nokkrar skýringar. Andlit Lindu varð ennþá
fölara og hún var gripin kaldri fyrirlitningu.
„Hafið þér misst allt traust á mér?“ spurði
hún. „Viljið þér að ég segi úpp stöðu minni?"
Hún leit hæðnislega á hann. Hæðnin í rödd henn-
ar særði hann eins og svipuhögg. Hann reiddist
augnaráði hennar og raddblæ. Hún hafði engan
rétt til að láta svona.
„Talið ekki svona heimskulega," sagði hann
hranalega, „auðvitað vil ég ekki að þér dragið
yður í hlé, verið aðeins varkárari meðan Axel
greifi dvelur hér í Abbou-Abbas." Að svo mæltu
sneri hann sér frá henni og gekk að flugvélinni.
Hún elti hann.
„Kaye majór — þér verðið að lofa mér að
gefa skýringu —.“
„Við skulum bara gleyma þessu,“ sagði hann
og stökk upp í vélina.
„Tilbúinn, Osman," sagði hann við einn mann-
inn, sem stóð við hreyfilinn. „Farið frá ungfrú
Summers — gætið yðar.“ Hann reyndi að brosa,
því hann fyrirvarð sig fyrir að hafa látið bera á
reiði sinni. „Au revoir! Ég kem aftur á laugar-
daginn."
„Nei, bíðið —,“ hún var skyndilega gripin
hræðslu, hann mátti ekki skilja svona við hana
— en mennirnir höfðu sett vélina í gang og skell-
imir í henni yfirgnæfðu hróp hennar. Linda var
öivæntingarfull og máttvana þegar hún horfði á
eftir vélinni út yfir grasflötinn. Kaye veifaði
þegar vélin hóf sig á loft og Linda horfði á
eftir henni þar til hún hvarf á bak við mangó-
trén.
Linda hallaði sér fram á handriðið á svölunum
hjá Albertu. Það var heitt í veðri þetta kvöld.
Dymar inn í setustofuna stóðu opnar og þaðan
heyrðust raddir og hávaði í útvarpi. Alberta hafði
haldið smá matarveizlu Axel greifa til heiðurs,
en hann hafði lengt dvöl sína í Abbou-Abbas og
bjó nú hjá Albertu og Michael.
Linda, sem var máttlaus af hitanum og í daufu
skapi, hafði laumast út á svalimar, þar sem
dimmt var og svalt. Það var föstudagskvöld —
á morgun gerði majórinn ráð fyrir að koma.
Linda hafði fyrst í reiði sinni verið ákveðin
í að fara frá „Friðarlundi" og til Englands aftur.
Hún vildi ekki vinna hjá manni, sem trúði slíkum
söguburði um hana og vildi ekki heyra neinar
skýringar.
En smátt og smátt rann henni reiðin og hún
tók að líta á málið frá sjónarhól majórsins. Hann
hafði ekki viljað láta hana útskýra þetta nánar
af þeirri einföldu ástæðu að hann taldi sig ekkert
hafa yfir henni að segja i þeim sökum. Hann
skyldi samt engu að síður fá skýringu — hún
vildi að hann fengi að vita sannleikann. Hann
var sá eini, sem hún gat með góðri samvizku
sagt frá leyndarmáli Tony, því að hjá honum yrði
það vel geymt. Fólk í Abbou-Abbas mátti segja
það sem því þóknaðist, en Kaye varð að vita
sannleikann.
Hún hafði líka gilda ástæðu til að vera hér
áfram — vegna framKomu Sybil við Michael.
Daður þeirra var ekki hætt — daður, sem var
að öllu leyti meinlaust, að öðru en því að það
kvaldi Albertu. Linda var viss um að Michael
meinti ekkert með þvi, en hún hélt sig verða
vara við kviðavænlegar breytingar hjá Sybil.
Sybil var að eðlisfari kát og fjörug og laus við
alla taugaveiklim. Hún var of kaldgeðja og eigin-
gjöm til að láta hrífast. En nú — ef Lindu skjátl-
aðist þá ekki — var stelpan æst og í sífelldu
taugastríði.
Engir virtust taka eftir þessu nema Linda, sem
tók starf sitt alvarlega og gætti stúlkunnar vand-
lega. Hið hrokafulla, litla andlit hennar var eins
og blíðara og blá augun, sem höfðu ætið verið
köld sem is vom mildari. Hún var ör í skapi og
jafnvel ennþá erfiðari i umgengni en áður. Lindu
fannst henni á engan hátt hafa farið fram við
þessa breytingu, hún vera hvorki fallegri né
skemmtilegri, en hún var breytt og eitthvað vakn-
að í henni — og Linda gat sér til með skelfingu
um ástæðuna. Sybil gat þá orðið ástfangin!
Stelpukjáninn var orðin ástfangin af Michael og
var nú fyrst orðin verulega hættuleg og ásækin.
Michael hafði ekki skilið þetta ennþá — það
var Linda viss um. Hún þekkti karlmennina og
vissi að þegar Michael kæmist að þessu yrði hann
upp með sér, hrærður — og jafnvel eitthvað
meira. Það er mikill munur á fallegu bami, sem
maður styttir sér stundir við að leika við — og
ungri, ósnortinni stúlku, sem er að verða ástfang-
in í fyrsta sinn. Það hlaut að minnsta kosti að
vekja meðaumkun hans — og kannske eitthvað
meira.
Hún gat ekkert gert. Þótt hún talaði við
Michael yrði það ekki til neins annars en að
flýta fyrir því sem hún vildi forðast og vekja
áhuga hans á ungu stúlkunni, sem hann fram að
þessu hafði skoðað sem hvert annað bam.
Það var jafn vonlaust að tala við Sybil. Það
var eina vonin, ef einhver yrði til að vekja at-
hygli Sybil á sér, svo að hún hætti að hugsa um
Michael.
Linda velti þessu öllu fyrir sér þar sem hún
stóð á svölunum heima hjá Albertu og Michael.
Skrjáfur einhvers staðar í garðinum vakti athygli
hennar — og hún sá bregða fyrir tveimur skugg-
um. Kitlandi og æsandi'hlátur benti til þess að
þama væri Sybil á ferð og hinn skugginn hlaut
að vera Michael.
Linda sást ekki, því að hún var í svörtum kjól;
hún stóð grafkyrr og lagði við hlustimar. Hún
heyrði ekki nema orð og orð á stangli fyrir há-
vaðanum i stofunni, en heyrði þó það mikið að
hún skildi að Michael var að mótmæla einhverju.
Sybil hló aftur og var óðamála. Það var auð-
heyrt að Michael hafði stungið upp á að fara inn
aftur, en Sybil viljað vera úti.
Linda fór inn í stofuna. Axel greifi sat og talaði
við Albertu, sem var stúrin á svipinn og leiðin-
lega klædd — í gráum silkikjól og rauð í framan
af taugaæsingi. Það var ekkert imgt fólk i boð-
inu — Eve og vinkoriur hennar vom ekki, aðeins
Sanders-hjónin og fólk á aldur við þau. Sybil
hafði 'verið boðið af því að það var ekki hægt að
skilja hana eftir eina heima á „Friðarlundi" og
þegar Alberta stakk upp á því við hana að hún
færi til vinkonu sinnar Eve Lacy þetta kvöld,
þvi að henni myndi leiðast innan um þetta eldra
fólk, hafði Sybil svarað kuldalega:
„Nei — ég þakka yður fyrir -— mér leiðist
aldrei hjá yður. Það þúrfið þér ekki að vera
hræddar um.“
Alberta hafði þegar orðið áhyggjufull og það
ekki að ástæðulausu, frá þeirri stundu, því að hún
vissi vel hvað stelpuvargurinn átti við með þessu.
Axel greifi sneri sér feginn að Lindu, þegar hún
kom inn og settist hjá þeim. Það hafði verið
erfitt að halda uppi samræðum við Albertu, þvl
að hún var svo utan við sig.
„Þér hafið verið að fá yður hreint loft?“ sagði
hann.
„Já, það er óvenju heitt í kvöld. Michael og
Sybil héldu að það væri ennþá svolítill andvari
úti á svölunum — sem er mesta vitleysa. Þetta
kæfandi loft er ekki holt fyrir lungun í Michael."
„Varst þú úti með þeim?“ spurði Alberta óðara.
„Já, en ég gafst upp,“ sagði Linda. „Það blakt-
ir ekki hár á höfði.“
Albertu virtist strax vera rórra.
„Syngið þér ekki ennþá, Axel,“ spurði Linda og
sneri sér að greifanum.
„Jú, stundum — mér til afþreyingar," svaraði
hann brosandi.
„Þér ættuð að syngja fyrir okkur núna. Hann
hefir ljómandi fallega rödd, Alberta."
„Nei, mér hefir farið aftur með aldrinum,"
mótmælti hann. „En ef þið haldið að þið hafið
ánægju af að hlusta á mig er það velkomið. Ég
geri svo vel sem ég get.“ Axel greifi settist við
flygilinn. Linda slökkti á útvarpinu og gekk svo
út að svalahurðinni og kallaði:
„Michael, Axel ætlar að syngja fyrir okkur.“
„Það var skemmtilegt." Það var auðheyrt að
honum létti. Hann kom strax inn með Sybil með
sér, en unga stúlkan sendi Lindu þrjózkufullt
augnaráð, þegar hún gekk fram hjá henni. Rödd
Axels hafði breytzt og vakti mikla aðdáun. Þegar
hann hætti að syngja tóku gestimir að kveðja
og fara. Linda og Sybil ætluðu að gista um nótt-
ina, en þar sem aðeins voru tvö gestaherbergi
urðu þær að sofa saman í öðru þeirra, en hitt
hafði Axel greifi. Sybil var ekki fús til að fara
strax inn til sin og sagðist ekki vera orðin
syfjuð.
„En ég er orðin syfjuð og Alberta líka,“ sagði
Linda, „komið nú og lofum Michael og Axel að
tala saman í ró ög næði.“
Sybil hlýddi þvi nöldrandi.
14. KAFLI.
Kay majór kom heim frá Súdan-landamærun-
um í talsvert betra skapi en þegar hann fór. En
hann virtist samt ekki fagna því neitt sérstak-
lega, þegar Linda sagði honum að Axel greifi
væri ennþá i Abbas og kæmi seinna um daginn
til að heimsækja þau.
„Það er ágætt," svaraði hann þó vingjamlega.
„Ég hefi gaman af að hitta hann aftur." Hann
bætti því við að hann ætlaði að hringja í fleiri og
bjóða þeim að koma.
„Ég ætlaði hvort sem var að bjóða Hussein
hingað einhvern daginn. Það em óeirðir í suður-
hémðunum og Bedawi-feðgamir geta komið mér
þar að miklu gagni. Næstu vikur verðum við að
umgangast þá mikið. Þér minnist kannske á það
við Sybil fyrir mig að hún verði að gæta timgu
sinnar og vera kurteis þegar þeir em viðstaddir."
Hún hét því.
„Ágætt." Hann var fljótmæltur og órólegur.
„Það hefir vonandi allt verið í lagi meðan ég
var að heiman, ungfrú Summers."
„Það er ekki undan neinu að kvarta. En mig