Vikan - 07.08.1947, Side 12

12
langar til að fá að tala við yður um annað,
Kaye majór.“
„Getur það ekki beðið?“
,,Eg vil heldur ljúka því af.“ Hún var róleg og
ákveðin.
„Komið þá með mér inn x skrifstofuna," sagði
hann og fór á undan. Þegar hann hafði lokað
hurðinni tók hún sér stöðu fyrir framan hann,
svo að hún gæti séð andlit hans.
„Þér neituðuð í síðustu viku að hlusta á mig
og ég játa að þá var hvorki staður né stund
til þess, en nú —
„Æ, verið þér ekki að minnast á þetta aftur
—.“ Það var fát á honum. „Ég hljóp víst á mig
þá og bið ég yður afsökunar á því, ungfrú
Summers. Ég komst víst klaufalega að orði —
eigum við ekki að gleyma því?“
„Nei, ég vil segja eins og er,“ og hún sagði
honum í sem fæstum orðum, hvað hafði gerzt í
garðinum.
„Það er erfitt fyrir mig að segja yður þetta,
en það er þó betra þannig. Ég þarf víst ekki að
biðja yður að minnast ekki á þetta við neinn —.“
„Nú er ég undrandi," varð Kaye að orði, þegar
hún hafði lokið máli sinu, og hann horfði fast og
rannsakandi í augu hennar. „Tony Severing ást-
fanginn af yður!"
„Ég veit að yður finnst það ósennilegt —."
„Það var ekki það sem ég átti við. Það vekur
bara furðu mína að hann skuli vera gæddur svona
mikilli skynsemi og góðum smekk."
Linda brosti angurvært.
,,l5g er hrædd um að þetta beri ekki vott um
skynsemi hjá honum og ég fæ þvi ekki með orð-
um lýst, hvað mér þykir þetta leiðinlegt."
„Veslings pilturinn!" Kaye horfði fast á hana,
en hún fékk ekkert ráðið af svip hans.
Svo Tony var ástfanginn af henni? Ekki gat
Kaye betur séð en að Axel greifi væri það einnig.
Þeir báðir, §vo ólikir sem þeir þó voru, höfðu
hrifist af henni. Hann varð hálf skelfdur þegar
hann hugsaði um það.
„Eg bið yður aftur afsökunar á orðum minum
um daginn," hann brosti, en Linda fann að honum
var alvara.
„Ég fyrirgef yður og svo er það gleymt."
,.Mér finnst að ein ónefnd kona ætti að fá að
vita hvemig i þessu liggur. Það er ekki drengi-
lega gert gagnvart yður að láta hana halda —
Tony má sjálfum sér um kenna, þegar hann fer
að koma með slíkar ástarjátningar úti í garði,
þar sem —
„Nei,“ greip hún fram í fyrir honum. „Þér
megið ekki segja það.“
„En kjaftasögumar —?“
„Ég kæri mig kollótta um það sem fólk í
Abbou Abbas segir, Kaye majór."
Já, það var auðséð að hún sagði satt — það
var fyrirlitning í röddinni og hún bar höfuðið
hátt. Hann sá hana allt i einu fyrir sér, dansandi
Dónárvalsinn í faðmi annars manns — sem átti
með henni margar minningar og hafði þekkt hana
frá æsku. Hann sá þau fyrir sér, ömgg, sið-
menntuð og ósnortin af öllum þvættingi og munn-
fleipri.
Honum fannst hann allt i einu vera svo lítill
og auðvirðilegur og fór hjá sér. Hún sá vand-
ræðasvipinn á honum, en misskildi hann.
„En þér viljið kannske ekki láta bera út sögur
um mig vegna Sybil? Ég gleymdi alveg þeirri
hlið málsins —.“
„Nei, það skiptir mig engu,“ svaraði hann.
„Það em í rauninni aðeins tvær konur, sem
hafa ánægju af að baknaga yður. Þetta gleymist
því fljótt. Við höfum gert úlfalda úr mýflugu
og skammast ég mín fyrir það. En þér segist ætla
að fyrirgefa mér.“ Gráu augun hans horfðu biðj-
andi á hana og í þeim spegluðust allar hugsanir
hans, þótt hann hefði ekki hugmynd um það
sjálfur.
„Það er þegar fyrirgefið," sagði hún vingjam-
lega og bætti svo við glaðlega, „ef þér teljið upp
þá, sem þér viljið bjóða, skal ég hringja í þá
fyrir yður.“
„Ég þakka yður fyrir."
1 fljótu bragði var ekki annað að sjá en að sam-
kvæmið sunnudaginn eftir tækist vel. Það var dá-
samlega fagurt á „Friðarlundi" á þessum sól-
bjarta degi. Rósirnar blómguðust ennþá og
„chrysantemumar" stóðu í fullum skrúða.
Michael Summers var óvenju hress þennan dag
og Axel greifi dáðist að fegurð staðarins. Það var
enginn vafi á að þessir tveir menn gerðu sitt til
að samkvæmið væri skemmtilegt og Kaye var
ágætur veitandi. Tony var þar lika, dálítið fölur,
en glaðlegur og Jack Dainty og fleira ungt fólk.
Hussein E1 Bedawi var auðsjáanlega hreykinn
af að vera boðinn. Axel greifi, sem hafði áhuga
á mörgu, talaði lengi við unga Arabann, um mál-
efni, sem Hussein hafði gott vit á og sýndi honum
mestu vinsemd. Hussein, sem átti ekki því að
venjast að menn skiptu sér mikið af honum,
brást glaður við.
Sybil, sem líktist rós í ljósrauða „organdi"-
VIKAN, nr. 32, 1947
kjólnum sínum, var i ljómandi skapi. Eve Lacy
brosti við öllu og öllum. Alberta og frú Sanders
ræddu um basar, sem halda átti til ágóða fyrir
ensku kirkjuna. Samræður voru fjörugar og allir
kátir að því er virtist.
Þó lá eitthvað í loftinu, sem olh Lindu óróleika.
Hún sat við teborðið og gaf öllum nánar gætur.
Hún sá að Sybil gat ekki haft augun af
Michael, en að öðru leyti hagaði stúlkan sér óað-
finnanlega. Hvað eftir annað hvíldu augu hennar
á Michael og svipur hennar var þannig að Linda
furðaði sig á að allir skyldu ekki taka eftir þessu.
Hussein hafði að minnsta kosti veitt því at-
hygli. Hann átti eins erfitt með að líta af Sybil
eins og unga stúlkan af Michael. Augnaráð hans
kom upp um hann — það skein afbrýðisemi og
fjrrirlitning úr því.
Lindu fannst hún kólna upp — Arabinn hafði
alltaf þau áhrif á hana, þegar hún var í nánd
við hann — þótt hún reyndi að telja sér trú um
að það væri betra að þessi ungi, hlédrægi maður
kæmist að leyndarmáli Sybil en einhver af þess-
um lausmálugu konum. Hussein mjmdi að minnsta
kosti þegja yfir því.
Kaye majór sá að Axel greifa varð oft litið á
konuna við teborðið og það var eins og augu
hans yrðu í hvert skipti blíðari og ástúðlegri.
Kaye fekk grun sinn staðfestan með þessu —
greifinn var ástfangínn af Lindu.
„Þau ættu vel saman," hugsaði Kaye, en ekki
geðjaðist honum þó vel að þeirri tilhugsun.
Þegar gestimir luku við að drekka teið var
gengið út í garðinn. Hussein gekk til Sybil og
bað hana að sýna sér blómategundir þar í garð-
inum, sem höfðu í fjrrsta skipti þetta ár náð full-
um þroska í Egyptalandi. Unga stúlkan minntist
þá áminningar Lindu og lét að orðum hans.
Þau gengu saman yfir grasflötinn að blóma-
beðinu. Hussein dáðist mjög að blómunum og lét
orð falla eitthvað á þá leið að Úturinn á krónu-
blöðunum væri likur rósrauðum kinnum hennar.
Sybil hafði alltaf gaman af að láta slá sér
gullhamra, en af einhverjum ástæðum varð þetta
aðeins til að vekja hjá henni löngun til að þræta.
Hún reigði höfuðið, horfði hrokafull á hann og
svaraði engu.
„Ég vona að ég hafi ekki móðgað yður?“
spurði hann.
„Ó, nei, mér er alveg sama hvað þér segið."
„Einnig hvað ég hugsa um yður, ungfrú
Sybil?"
„Algjörlega," svaraði hún.
„Og þó emð þér ekki kaldljmdar að eðlisfari,“
sagði hann. Hún hrökk við.
„Við hvað eigið þér?“
„Aðeins það, sem ég sagði. Hvers vegna má
ég ekki vera vinur yðar? Hvers vegna sýnið þér
mér aldrei annað en fjandskap?"
Hún starði á hann.
„Ég hefi aldrei —,“ byrjaði hún.
„Þér forsmáið vináttu mina,“ greip hann fram
i fyrir henni alvarlegur í bragði.
„Ef þér viljið endilega vita það þá —
„Segið ekki fleira, ég skil yður. En það er
heimskulegt að forsmá vináttu nokkurs manns,
jafnvel þótt það sé ég, sem á í hlut."
„Ekki er ég á sömu skoðun."
„Yður geðjast þá ekki að mér?“
„Hvomgt, ég hugsa bara ekkert um yður," hún
brosti illgimislega. 1 raun og vem hafði hún
ekkert á móti þessum unga manni, og hafði
ánægju af tilbeiðslu hans. Hún naut þess að daðra
við hann, reita hann til reiði og sjá eld brenna
úr augum hans, sem annars vom svo kuldaleg.
Það fór eins og hún hafði ætlað. Skapofsi og
ástríða skein út úr grænum augum hans. Sybil
hló — og naut æsingarinnar. Hún gat vafið hon-
um um fingur sinn ef henni sýndist svo.
„Þér fyrirlítið mig,“ sagði Hussein, ,,en það
kemur kannske sá dagnr, þegar þér verðið ekki
svona stórlátar og drambsamar. Þá finnst yður ef
til vill gott að koma til mín.“
„Þér þykist vera eitthvað! Eigum við ekki að
fara til fólksins?"
MAGGI
OG
RAGGI.
‘Teikning eftir
Wally Bishop.
—ríí * /
yW'i u:
æ 3- ^ ík^
•(/,

X. King Pcaturcs Syndicatc, Ínc.‘ Wor'ÍcÍ' figÍits'rcscfv'cd jjí:;:'
/i
1. Raggi: Ég skal ná mér niðri á kennaranum! píanóleik getur leikið eftir nótunum öfugt einsog
2. Raggi: Skyldi henni ekki ofbjóða þetta? þú gerðir núna!
3. Raggi: Hvemig var þetta? 4. Raggi: Ekki tókst mér að slá kennarann út
Kennarinn; Stórkostlegt! Aðeins snillingur í af laginu.