Vikan - 14.08.1947, Blaðsíða 4

4
VTKAN, nr. 33, 1947
Musterið fordæmda
Smásaga eftir S. A. Klubien.
T^RÁ Shan-hai-kuan, þar sem kínverski
múrinn byrjar að hlykkja sig inn í
landið, liggja slæmir og ógreiðfærir vegir
til Peking.
Lu hafði haldið áfram ferð sinni með-
fram múmum í fjóra daga, en nú fór leið-
in að verða of erfið, jafnvel fyrir þraut-
seiga, mongólska hestinn, sem hann reið.
Á eftir honum kom tvíhjóla kerra, dregin
af múlasna, og í henni sat img, kínversk
kona.
Öðru hvoru nam Lu staðar, gægðist inn
í kerruna og talaði nokkur orð við konuna,
sem var lág vexti, en fíngerð. Augu þeirra
mættust í brosi, því að þau álitu, að for-
eldrar þeirra hefðu gert rétt, þegar þeir
trúlofuðu þau á barnsaldri. — Lu hafði
farið til Shan-hai-kuan, til að sækja konu-
efnið sitt, brúðkaupið var um garð gengið,
og nú var Ko-Ai litla á leiðinni til nýja
heimkynisins.
Lu reyndi að hraða förinni. Hann lang-
aði að leiða brúði sína yfir þröskuld húss
síns, en vegir voru slæmir og margar dag-
leiðir ófarnar.
Hann hafði ætlað að gista í litlu veit-
ingahúsi, en nú sá hann, að þau myndu
ekki komazt þangað, áður en myrkrið
skylli á. Þau héldu því eftir öðriun vegi í
suðurátt, þar sem stórt, grátt musteri, með
drekum prýtt þak, gnæfði upp úr skógin-
um. Ef sömu siðir voru hér og í Peking,
þá myndu mustirisprestarnir veita þeim
húsaskjól, fyr smávægilega þóknun.
Þegar þau staðnæmdust fyrir framan
marmarahlið musterisins, var sólin enn á
lofti í vestri. Lu hjálpaði Ko-Ai út úr
kerrunni og sneri sé að ökumanninum.
— Þú finnur einhvem, sem hjálpar þér
með farangurinn, sagði hann. Og hugs-
aðu vel um skepnumar.
Honum fannst það kynlegt, að engin lif-
andi manneskja sást. Hér vom engir á-
gjarnir dyraverðir, engir prestar, sem
buðu ferðafólkið velkomið!
Lu gekk nú inn í yzta forgarðinn og Ko-
Ai á eftir honum, eins og siður var. Hann
kallaði, en enginn svaraði nema bergmálið.
Það var farið að skyggja og það ískr-
aði í musterishliðinu, þegar kvöldgolan
sveiflaði því til og frá.
Þau stóðu grafkyrr og hlustuðu, en ekk-
ert heyrðist, nema ískrið í hliðinu.
— Við verðum að fara inn í innri garð-
inn, sagði Lu. Ef til vill eru prestarnir að
borða kvöldverðinn.
Ko-Ai var undarlega kvíðin. Það var
allt svo eyðilegt og tómt í þessu foma
musteri. Hún gekk varlega við hlið manns
síns, undrandi yfir hugrekki sínu. Grönn
hönd hennar fálmaði í skikkju eigin-
mannsins — eins og bam væri að grípa í
kjól móður sinnar.
— Farðu ekki þarna inn, hvíslaði hún
og kafroðnaði. — Hvernig gat hún dirfst
að gefa húsbónda sínum ráð?
— Við getum ekki verið hér í nótt!
svaraði Lu og gekk að musterisdyrunum,
en Ko-Ai kom í humátt á eftir.
Dyrnar voru í hálfa gátt og kvöldsólin
varpaði daufum geisla inn í musterið.
Inni í hálfrökkrinu sáu þau risastór
guðalíkneski, sem störðu á þau með stein-
gerðu kuldaglotti. Líkneskin vom mjög
máð og allt musterisgólfið var þakið múr-
brotum of fúnum brotnum plönkum, en ill-
gresi teygði sig upp á milli, steinanna. Það
stafaði einhver nágjóstur frá þessu hrör-
lega musteri. Það var eins og það byggi
yfir einhverju hryllilegu leyndarmáli.
Nú skildu þau, hvers vegna enginn hafði
svarað. Musterið var í eyði — helgidómur,
sem hafði verið yfirgefinn um aldaraðir.
Ko-Ai stóð skjálfandi af hræðslu við
lílið manns síns. Hún var þreytt eftir ferð-
ina og umhverfið var svo draugalegt, að
hún fór að gráta — fyrst lágt, en síðar
ákaft.
Lu tók utan um hana.
— Þú ert þreytt, sagði hann blíðlega,
en nú færðu að hvíla þig. Við hljótum að
geta verið hér í nótt.
En Koi-Ai var dauðskelkuð og hætti
ekki að gráta.
I VEIZTU —?
: 1. Enda þótt forseti Bandaríkjanna sé j
æðsti maður í hermálum lands síns, |
leyíist honum þó ekki eitt, sem hver j
hermaður gerir. Hvað er það?
= 2. Hvenær tók Snorri Sturluson við búi :
á Borg á Mýrum?
: 3. Hvaða þjóðhöfðingi er kunnur undir j
nafninu „Sólkonungurinn“ ? \
j 4. Á hvaða þrem tungumálum eru frið- =
arsamningarnir eftir síðustu styrjöld i
: gerðir. 1
j 5. Hvaða borg er kölluð „París Norður- j
I landa" ?
: 6. Hvar er lengsrta brú í heimi og hve :
löng er hún? j
j 7. Hve langt er til tunglsins?
: 8. Hvað heitir hæsta fjall í heimi og hve :
hátt er það? i
: 9. Hvar á jörðinni hefir verið mæit mest i
frost og hve mikið?
E 10. Hver er Maurice Baring? =
Sjá svör á blaðsíðu 14. j
Myrkrið var að færast yfir sléttuna —
Þau urðu að hafa hraðan á að finna stað,
þar sem þau gætu látið fyrirberast um
nóttina, því að næturloftið var kalt og ó-
holt á þessum slóðum, jafnvel á sumrin.
Ko-Ai leit biðjandi á Lu, með társtokkn-
um augunum.
— Við skulum fara héðan, hvíslaði hún,
ég finn það á mér, að það verður okkur til
ógæfu, ef við sofum hér í nótt.
Lu starði forviða á hana. Þetta var í
fyrsta skifti, sem þessi hæga og hlýðna
kona hafði risið gegn honum. Þetta var
auðvitað barnaskapur í henni, og ef hann
léti undan, myndi hún halda, að hann væri
hræddur líka. En hann ætlaði að sýna
henni, að ekkert guðalíkneski í heimi gæti
skotið honum skelk í bringu.
Hann tók í hönd hennar.
— Komdu, sagði hann ákveðinn og dró
hana með sér inn í musterið. Hún hlýddi
og fór með honum. Henni fannst stærsta
líkneskið horfa á sig með djöfullegu
augnaráði, um leið og hún gekk fram
hjá, en Lu ruddist gegnum brakið og gekk
að stórum dyrum, sem voru á veggnum
andspænis.
Með snöggu átaki losaði hann bjálkann,
sem hélt dyrunum aftur, og í einu vetfangi
opnuðust dyrnar. I sama bili kvað við
dynkur að baki þeim. Ko-Ai sá, að, stærsta
guðalíkneskið lyftist upp af undirstöðinni
og féll á gólfið. Svo huldist allt í rykmekki
og múrsteinsbrotum. Ko-Ai rak upp óp
og brá höndunum fyrir andlitið. Sterkir
armar gripu hana um leið og hún féll í
ómegin.
Þegar hún kom aftur til sjálfs sín, laut
Lu yfir hana. Hann var náfölur.
— Hvað kom fyrir, spurði Ko-Ai, hvar
er ég?
Hann vætti enni hennar með köldu vatni
úr lind, sem rann rétt hjá musterinu.
— Það var súgurinn, sagði Lu lágt,
Þess vegna hrundi þakið. En hvemig líð-
ur þér ? Treystir þú þér til að halda áfram
til næsta þorps?
— Ég treysti mér til alls, sagði Ko-Ai,
aðeins ef við komumst héðan.
Nokkrum klukkustundum síðar stóðu
þau fyrir framan musteri í litlum bæ.
Presturinn, sem tók á móti þeim, var gam-
all og alúðlegur. Hann neri saman hönd-
unum af tilhlökkun yfir borguninni, sem
hann myndi fá fyrir næturgreiðann.
Enda þótt áliðið væri, setti hann einn
af musterisþjónunum þegar til starfa. Ko-
Ai leið nú betur og fór að matselda, og
innan stundar hékk leirpottur yfir skíð-
logandi eldi. Þau voru öll orðin svöng,
ekki sízt presturinn. Hann trítlaði kring-
um Ko-Ai og brosti út undir eyru. Ko-Ai
hafði verið svo hugsunarsöm að hafa með
sér leifamar úr brúðkaupsveislunni.
1 innsta musterisgarðinum var komið
fyrir borði og stólum, og ljósker hengt í
trjágrein. Þegar rísinn var soðinn og ilm-
andi matarlyktin barst að vitum prestsins,
vöknaði honum um augu, og hann tók svo
Framhald á bls. 14.