Vikan - 14.08.1947, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 33, 1947
5
Ný framhaldssaga:--------------------------
Hver var afbrotamaðurinn ?
\
-----------—— -------- Sakamálasaga eftir Agatha Christie
„Þessi tungumál eru mismunandi," sagði ég.
„Það er einkennilegt, hvað mikið er til af mis-
:munandi tungumálum."
Frú Leidner brosti. „Það er kirkja í Palestínu
og inni í henni er „Faðir vor“ skrifað á — ég
held ég fari rétt með það, að það sé á níutíu
tungumálum."
„Níutíu!" át ég eftir. „Þetta verð ég að segja
henni frænku minni. Hún mundi hafa gaman af
að heyra um þetta."
Frú Leidner gekk um í herberginu, færði
þvottagrindina lítið eitt til og ýtti sápuskálinni
til um nokkra þumlunga. „Ég vona að yður komi
til að líða vel héma," sagði hún. „Og látið yður
ekki leiðast."
„Mér leiðist mjög sjaidan," sagði ég ákveðin.
„Lifið er of stutt til þess, að maður fari að láta
sér leiðast."
Hún svaraði þessu engu, en hélt áfram að fitla
við sápuskálina. Skyndilega leit hún hvast á mig
og spurði: „Hvað sagði maðurinn minn yður eig-
inlega, ungfrú?"
Nú, ég varð að svara einhverju og sagði þvi
blátt áfram: „Mér skildist á honum að þér væruð
þreyttar og eitthvað lítilsháttar lasnar. Ég ætti
að annast yður og reyna að taka öll ómök af
yður, meðan þér væruð að ná yður."
Hún leit niður fyrir fætur sér og sagði hægt
og hugsandi:
„Já — það er rétt, alveg rétt."
Mér fannst þetta dálítið dularfullt, en ég fór
auðvitað ekki lengra út í það mál. „Ég vona að
þér leyfið mér að hjálpa yður með það, sem gera
þarf," sagði ég. „Þér megið ekki láta mig vera
hér aðgerðarlausa."
Hún brosti. „Já, ég þakka yður fyrir, ungfrú."
Nú settist hún á rúmið og byrjaði að spyrja
mig í þaula — og kom það mér mjög á óvart.
Ég segi, að það hafi komið mér á óvart, og er
það vegna þess, að strax og ég sá frú Leidner,
þóttist ég þess fullviss, að hún væri slík hefðar-
kona, að hún ræddi ekki einkamál sín við aðra,
né hnýstist í einkamál annara.
En frú Leidner virtist áköf í að fá að vita allt,
sem hægt var að vita um mig. Hvar ég hefði
lært hjúkrun og hvenær. Hvers vegna ég hefði
farið til austurlanda. Hvers vegna dr. Reilly
hefði mælt nieð mér. Hún spurði mig jafnvel,
hvort ég hefði nokkurn tíma komið til Ameríku,
eða hefði kynni af fólki, sem þar byggi. Hún
lagði einnig fyrir mig nokkrar fleiri spurningar,
aem mér fannst þá að væru þýðingarlausar og
aðeins bornar fram fyrir forvitnissakir, en ég
hef síðan skilið, í hvaða tilgangi þær voru fram
bornar.
Eftir þetta skipti hún skyndilega um tón. Hún
brósti — hlýtt og innilega — og sagði mjög vin-
gjamlega, að henni þætti vænt um að ég væri
komin og hún væri viss um, að ég mundi verða
henni til mikillar gleði og hressingar.
Hún stóðu upp af rúminu og sagði: „Langar
yður ekki til að koma upp á þak að sjá sólina
setjast? Það er venjulega mjög fagurt sólarlag
hér um þennan tíma árs.“
Jú, ég þakkaði fyrir það.
Um leið og við gengum út úr herberginu mínu,
spurði hún: „Voru margir farþegar með yður í
,lestinni frá Bagdad? Voru nokkrir karlmenn?"
Ég sagðist ekki hafa tekið neitt sérstaklega
eftir fólkinu. Ég hefði orðið vör við tvo franska
SÖGCPERSÓNURNAR:
Hercule Poirot, litli, feitlagni Belgíumaður-
inn, sem er snillingur í að leysa torráðin
glæpamál.
Amy Leathoran, hjúkrunarkona — dugleg,
skarpskyggn, glaðlynd og trygg — hefir verið
ráðin til að annast
Lovísu Leidner, forkunnarfagra konu, sem
er taugaveikluð. Hún er gædd einhverjum
óheillavænlegum töframætti, sem veldur óró-
leik meðal leiðangursmanna. Hún er kona
dr. Eric Leidner, forystumanns leiðangurs-
ins. Hann hefir ekki áhuga á neinu nema fom-
um leirkerabrotum - og hinni fögru konu sinni.
Richard Carey, arkitekt leiðangursins og
1 gamall vinur og samverkamaður dr. Leidners.
Hann er laglegur og myndarlegur og nýtur
hylli kvenna.
Anha Johnson, einnig gamall samverkamað-
ur dr. Leidners og tilbiður jörðina sem hann
gengur á. Hún er kona um fimmtugt, stutt-
klippt og dugnaðarleg.
Séra Lavigny, kaþólskur prestur, svart-
skeggjaður með lonéttur, helgirúnafræðingur
og hálfgerður vandræðamaður.
Jósep Mercado, efnafræðingur leiðangursins,
hár, grannur, gugginn og raunamæddur. Hann
er miklu eldri en konan hans,
María Mercado, sem er dökkhærð og ekki
öll þar sem hún er séð. Hún hatar Lovísu.
Karl Reiter, er ljósmyndari leiðangursins,
heldur óásjálegur og lítill fyrir mann að sjá.
WilUam Coleman, ungur uppskafningur, sem
talar mikið, en bætir lítið við þekkingu manna.
Davíð Emmott, er þriðji „ungi maðurinn" í
leiðangrinum, snotur, duglegur Amerikumaður.
GUes ReUly, læknir leiðangursins, roskinn
maður, duglegur og spaugsamur og á heima
nálægt Hassanieh. Honum þykir gaman að
stríða Leatheran hjúkiunarkonu.
Sheila ReUly, img nútímakona, lagleg, kald-
ljmd, kæruleysisleg, örugg í framkomu og
hæðin. Fer stundum dálítið í taugamar á Amy
Leatheran.
karlmenn í veitingavagninum og þrír karlmenn
aðrir hefðu verið með, og af samtali þeirra teldi
ég víst að það væru eftirlitsmenn með olíuleiðsl-
unum.
Hún kinkaði kolli og varp öndinni létt, eins og
hún hefði' orðið fegin þessum upplýsingum.
Við gengum saman upp á þakið.
Frú Mercado var þar fyrir, hún sat á virkis-
garðinum og virti fyrir sér útsýnið. Dr. Leidner
var álútur að skoða steina og leirmuni, sem
raðað var upp á þakinu. Þar voru stórir steinar,
sem hann kallaði kvarnarsteina, axir úr steini
og ýmis önnur verkfæri, auk þess brotnir leir-
munir með ýmsum myndum eða áletrunum, og
hafði ég aldrei séð neitt þessu líkt af fommunum.
„Heyrið þið þarna," kallaði frú Mercado.
„Sjáið þið sólarlagið! Hafið þið séð aðra eins
fegurð?"
Það var satt, sólarlagið var fallegt. Hassanieh
varð eins og töfraborg í fjarska, þegar sólin
settist á bak við hana, og áin Tigris leið fram
milli hinna breiðu bakka sinna eins og á í undra-
landi, en ekki veruleikanum.
„Finnst þér sólarlagið ekki yndislegt, Eric?"
sagði frú Leidner við mann sinn.
Dr. Leidner leit upp, eins og utan við sig, og
muldraði: „Yndislegt, jú, yndislegt." Síðan beygði
hann sig niður aftur og hélt áfram að skoða leir-
munina.
Frú Leidner brosti og sagði: „Fornfræðingamir
líta aldrei á annað en það, sem liggur við fætur
þeirra. Himinn og heiðríkja er ekki til í huga
þeirra."
Frú Mercado skrikti: „Já, þeir em einkenni-
legir menn — þér munuð brátt komast að því,
ungfrú." Hún þagnaði, en bætti litlu síðar við:
„Við erum svo fegin, að þér skuluð vera komnar
ungfrú. Við höfum haft svo miklar áhyggjur út
af henni frú Leidner. Er það ekki satt, Lovísa
mín?"
„Hafið þið haft það?" svaraði frú Leidner
ekki sem blíðast.
„Já, þú veizt það. Ég skal segja yður, ungfrú,
henni hefir liðið mjög illa. Þegar einhver segir
sem svo við mig: „Það eru bara taugarnar", þá
svara ég jafnan: „En hvað getur það verið
verra?" Taugamar em miðstöð tilfinninga og
hugsana mannsiná. Er það ekki satt hjá mér,
ungfrú?"
Mikið malar þú, hugsaði ég, en svaraði engu.
Frú Leidner svaraði heldur þurlega: „Jæja,
nú þarftu ekki að vera hrædd um mig lengur,
María. Hjúkrunarkonan mun gæta mín."
„Já, það mun ég gera eftir mætti," svaraði ég
glaðlega.
„Já, ég veit þér gerið það," svaraði frú Mer-
cado, „og ég vona að þetta lagist allt saman.
Okkur fannst öllum, að hún ætti að leita læknis,
eða gera að minnsta kosti eitthvað. Taugar henn-
ar em í stakasta ólagi — er það ekki satt, Lovísa
min?"
„Þær virðast að minnsta kosti hafa veiklað
taugarnar í þér," sagði frú Leidner. „En eigum
við ekki að snúa frá heilsufari minu og taka upp
eitthvert léttara hjal?"
Ég sá nú, að frú Leidner var þannig skapi far-
in, að hún átti gott með að fá fólk
upp á móti sér. Það var kuldahreim-
ur í rödd hennar (og ég er ekki að
ásaka hana fyrir það), svo frú
Mercado roðnaði við, er hún sagði
þessi orð. Hún muldraði eitthvað, en
irú Leidner hafði nú staðið upp og
var komin til mahnsins síns, sem var
í nokkurri fjarlægð frá okkur. Ég
býst ekki við að hann hafi heyrt i
henni fyrr en hún lagði höndina á
öxl honum, þvi þá fyrst leit hann upp
heldur snögglega. Á svip hans mátti
sjá að honum þótti vænt um konu
sina og horfði á hana spyrjandi. Hún
sagði eitthvað við hann og tók undir
handlegg hans, síðan gengu þau fram
eftir þakinu ög niður stigann.