Vikan - 28.08.1947, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 35, 1947
13
Rennibraut álfanna
Barnasaga.
1 skóg-arjaðrinum bjó gömul kona,
sem hét Anna. Hún átti litið, snoturt
hús með þaki úr rauðum tígulsteini
og öðrum megin slútti þakið næstum
því niður að jörðu. 1 húsinu voru að-
eins tvö lítil herbergi og eldhús, en
þetta var nægilegt húsrúm fyrir
gömlu konuna, því að hún bjó þama
ein síns liðs og átti enga ættingja.
Hún hugsaði vel um húsið sitt og
<;/ "cs3..
reyndi að hafa það eins hreint og
snoturt og hún gat, en hún var fá-
tæk og varð því að spara við sig
í mat, þegar mála þurfti eða þegar
þurfti að dytta að einhverju.
„Það sakar ekki þótt ég borði ekki
alltaf jafn mikið," hugsaði hún, ,,en
ef húsið er ekki málað verður það
Ijótt og að síðustu fúnar það nið-
ur. Og hvað ætti ég þá að taka til
bragðs, þegar ég hefði ekki húsið
mitt til að búa í? Ég kann líka svo
ljómandi vel við mig í skógarjaðr-
inum.“
En fólkið hristi höfuðið og sagði:
„Hvernig þorir þú að búa rétt við
Álfhólana? Það vita allir að þar eru
álfar og einn góðan veðurdag gera
þeir þér kannske eitthvert mein.“
„Álfarnir gera mér ekkert illt,“
svaraði Anna gamla. „Hvað ætli þeir
fari að skipta sér af gamalli konu
eins og mér? Þeir hafa áreiðanlega
um annað að hugsa. Ég hefi aldrei
séð þeim einu sinni bregða fyrir.“
„Það væri nógu gaman að eiga
eitthvað af því, sem þeir geyma í
hólunum," sagði Lars, sein var jafn
nizkur og hann var ríkur. „Mér hefir
verið sagt að þeir eigi svo mikið
silfur og gull, að það væri hægt að
fylla kirkjuna af þvi.“
„Það væri auðvitað gaman að fá
svolitið af þvi," sagði Anna gamla og
varð hugsað til allra þeirra fátækl-
inga sem börðu að dyrum hjá henni
og báðu um mat, og sem hún varð
að láta synjandi frá sér fara.
„Þú ættir að tala viö álfana,
Anna," sagði Lars og hló hæðnis-
lega. „Þeir gefa þér kannske hand-
fylli af peningum, ef þú biður þá um
það, þar sem þeir eru nágrannar
þínir."
„Það getur vel verið, ef ég bæði þá
um það,“ sagði Anna og hló við hugs-
unina um það.
Lars sagði svo öllum að Anna væri
góður vinur álfanna og vonaði að þeir
gæfu henni peninga.
Menn hlógu að þessu, því að þeir
vissu að álfar gefa aldrei neinum
neitt.
En Anna gamla lét sig engu skipta
hvað sagt var. Á hverjum degi gekk
hún upp fyrir Álfhólana til að horfa
á sólarlagið og oft fór hún inn í skóg-
inn til að safna sér spreki í eldinn
og tína ber.
Stundum heyrði hún þrusk fyrir
aftan sig, en hún skipti sér ekkert
af því og var ekkert hrædd. Hún
hélt að litlu álfunum væri ekki of
gott að horfa á hana, ef þá langaði
tii.
Álfamir vöndust önnu smátt og
smátt og að síðustu hræddust þeir
hana ekki eins og þeir eru vanir að
hræðast menn. Þeir földu sig að
vísu þegar þeir sáu hana koma, en
breyttu sér ekki í runna og steina eins
og þegar annað fólk var i nánd.
En dag nokkum áræddi einn litli
álfurinn að fara í ferðalag tii að
skoða sig um í heiminum og þegar
hann kom.heim sagði hann frá öllu
sem hann hafði séð meðal mannanna.
Nú urðu hinir álfamir auðvitað fullir
öfundar og hrópuðu:
„Við viljum líka skemmta okkur.
Við viljum fá hringekju og rólu —
„Rólu getum við sjálfir búið okkur
til,“ hrópaði einhver.
Þegar Anna gamla kom nokkmm
dögum seinna út í skóg og sá að þar
hékk lítil róla, skildi hún óðara hvað
var á seiði og hló með sjálfri sér.
Hún vildi gjarnan hjálpa álfunum
til að skemmta sér og þess vegna bað
hún vagnasmiðinn að reka stóran
staur niður úti i skógi og setja hjól
ofan á hann og þannig fengu álfarn-
ir hringekju.
„En okkur vantar rennibraut,"
hrópaði einn álfurinn.
„Það er hægur vandi að fá hana,“
svaraði annar, „við getum rennt okk-
ur á þakinu á húsi önnu gömlu. Það
verður prýðilegt."
Nótt eina um hásumarið, þegar það
var næstum því eins bjart og um dag,
vaknaði Anna gamla við undarlegan
hávaða. Hún gægðist út um gluggann
og gat þá varla varizt brosi.
Álfamir höfðu útbúið sér vatns-
rennibraut á þakinu hennar og voru
ofsakátir.
Þeir skemmtu sér svo vel að þeir
mundu ekkert eftir því að öll þæg
álfaböm áttu fyrir löngu að vera
háttuð og farin að sofa.
Álfamir vom önnu þakklátir fyrir
hvað hún hafði verið þeim góð og
hugsuðu sér að launa henni á ein-
hvem hátt. Þeir höfðu heyrt að
mennimir vildu eignast gull og silf-
ur og þess vegna ætluðu þeir sér að
gefa henni eitthvað af slíku.
Þegar Anna gamla opnaði útidym-
ar morguninn eftir, fann hún gull-
klump á þröskuldinum. Hún vissi
óðara að þetta var frá álfunum og
hún varð glöð við.
Upp frá þessu fékk hún alltaf öðm
hverju gull að gjöf frá álfunum og
þurfti aldrei framar að liða skort.
Svona fer fyrir þeim, sem em góðir
og hjálpsamir við nágranna sína,
hvort sem þeir em menn eða álfar.
Sé maður sjálfur góður og vingjam-
legur má maður vænta góðs af öðr-
um og jafnvel álfar eru þakklátir.
Nokkrir amerískir hermenn á
Nýju-Guineu syntu í ármynninu við
Finchaven. Innfæddur maður réri í
bát fram hjá þeim.
„Eru hákarlar hérna," hrópaði
einn hermannanna til hans.
„Nei,“ svaraði sá innfæddi, „það er
of mikið af krókudílum hérna til að
hákarlar geti þrifizt."
Skotinn: „Ég myndi fúslega gefa
1000 pund til að vera miljónamær-
ingur."
Lausn á bridgeþraut í síðasta tölublaði:
A Á, 9
y K’ 5. 4, 2
4 10, 6, 5, 4, 3, 2
4 4
❖
Jk
4, 2
G, 10, 8
K, G, 9, 7
K, D, 10, 2
10, 8, 5
D, 9, 8, 7
D, 8
8, 6, 5, 3
4 K, D, G, 7, 6, 3
V Á, .3
♦ A
Jf, Á, G, 9, 7
Suður spilar 7 spaða. Vestur lætur út laufkóng. Suður tekur slaginn með
ás og spilar tígulás. Laufgosi, drepinn með laufdrottningu er trompaður með
spaðaníu. Tigull er trompaður í suðri. Laufnía, drepin með lauftíu, er tromp-
uð með spaðaás og tígull aftur trompaður í suðri. Suður spilar nú kóng,
drottningu og gosa í spaða. Vestur lætur spaðatvist og spaðafjarka og lauf-
tvist, norður hjartatvist og tígulfimm og tígulsex, austur spaðafimm, spaða-
áttu og spaðatíu.
Spilið stendur nú þannig:
V G, 10, 8
♦ K
*
7
Á,
Þegar suður spilar út síðasta trompi lenda vestur og austur báðir í kast-
þröng. Vestur má ekki fleygja tígulkóng, því að þá er tígultía frispil hjá
norðri, og austur má ekki fleygja laufáttu, þvi að þá verður laufsjö fríspil
hjá suðri. Ef hjarta er látið í bæði frá austri og vestri verður lághjarta
frítt hjá norðri.