Vikan - 04.09.1947, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 36, 1947
13
Alveg eins og ■ kvikmynd
Barnasaga eftir Ellen Holm
Karen sveiflaði sér fram og aftur
á garðshliðinu ■— sér til mikillar
ánægju, en skapraunar fyrir Grave-
sen, nágrannann, sem gekk um í
garðinum sínum og reykti pípu.
Garðshliðið var uppáhaldssta ður
Karenar, því að þaðan gat hún séð
allt, sem fram fór á götunm.
„Ætlarðu ekki að fara að hætta
að láta ískra svona i hliðinu,'1 spurði
Gravesen reiður og gægðist yfir
grindurnar, sem aðskildu garðana.
Karen svaraði engu — af þeirri
einföldu ástæðu að liún oeyrði ekkert
af því, sem sagt hafði venð vð hana.
Hún var öll með hugarm við kvik-
myndina, sem hún hr. íöi séð i gær --
við Sheilu litlu, sem hafði átt líka
æfi og hún sjálf. Hún hafoi líka átt
heima í litlu húsi með garði í kring,
móðir hennar var þreytt og önug og
pabbi hennar líka og sífelldur straum-
ur af fólki með reikninga. Þetta hafði
líkzt mjög hinni dapurlegu tilveru
Karenar litlu sjálfrar — að undan-
skyldu því, að Karen átti enga
mömmu. En Sheila hafði einn góð-
an veðurdag árætt að fara upp í
skrifstofu gamla karlsins, keppinaut-
ar föður síns, og þegar hann sá,
hvað litla stúlkan var falleg hætti
hann að spilla fyrir verzlun föður
Sheilu. Upp frá þessu breyttist líf
litlu stúlkunnar og allt lék i lyndi
á heimili hennar.
Karen sveiflaði hliðinu ákafar og
það komu hrukkur í enni hennar.
Hún var það heiðarleg að hún kann-
aðist við það fyrir sjálfri sér að það
var fátt líkt með henni og Sheilu i
útlitið. Sheila hafði hvítar tennur,
hrokkna lokka og átti marga fall-
ega kjóla. Karen vantaði tvær fram-
tennur, hár hennar var þykkt, rautt
og strítt eins og hrosshár og kjóll-
inn hennar — hún horfði döpur á
óhreina svuntuna sína — hann gat
engan veginn jafnast á við kjólana
hennar Sheilu.
Það var hryggilegast með hárið.
Henni varð litið á rautt og reiðilegt
andlit Gravesens, sem gægðist aftur
yfir grindumar. Ef hún hefði haft
hrokkna lokka eins og Seila, myndi
Gravesen ekki hafa horft svona á
hana. Hann myndi hafa brosað vin-
gjamlega, klappað henni á kollinn og
sagt eitthvað annað en:
Karen hafði oft heyrt samtöl lík
þessu og þau höfðu ekki lengur nein
áhrif á hana. Móðir hennar var dáin
og vinnukonumar, sem þau höfðu
haft síðan, voru ekki neitt sérlega
viðfeldnar.
„Ó, Anna,“ sagði Emma og
breytti um viðræðuefni. „En hvað
hárið á þér er fallegt í dag. Léztu
setja permanent í það?“
„Nei,“ svaraði Anna. „Þetta em
járnabylgjur. Þú getur farið á nýju
hárgreiðslustofuna og sagt að þú
viljir láta lærling bylgja á þér hárið
og þá færðu það ókeypis."
Karen lagði ekki lengur hlustirn-
ar við. Hún gat án þess að það
kostaði hana nokkuð fengið hárið á
sér bylgjað eins og það hafði verið
á Sheilu. Svo færi hún að sækja
pabba sinn á skrifstofuna og þá
myndi Petersen, sem átti verksmiðj-
una, kannske klappa henni á kollinn
eins og keppinautur föður Sheilu
hafði gert. Eða ef hún — hún stóð
á öndinni — færi upp til hans, myndi
hann tala við hana og pabbi hennar
fá mikla peninga. Hún fengi ósköp-
in öll af bamagullum og það kæmi
skemmtileg bamfóstra í stað önnu.
Þegar Anna skömmu seinna kall-
aði: „Karen komdu inn og borðaðu
hafragrautinn þinn,“ svaraði litla
stúlkan svo bliðlega: „Já, Anna,“ að
Anna varð óhyggjufull og spurði
hvort hún væri veik.
Síðar um daginn stóð Karen litla,
með hárið allt vafið upp í lokka, fyrir
framan sápuverksmiðju Petersens.
Hún hikaði við að halda áfram. Hlið-
ið og húsið var grátt, skitugt og
ömurlegt, en í kvikmyndinni hafði
allt verið hvitkalkað og stigar og
gólf gljáandi. Hún herti samt upp
hugann og læddist upp tröppumar.
Hún kom inn i stóra skrifstofu og
þar spurði einn skrifstofumaðurinn
önugur, hvað hún væri að þvælast
þarna. En áður en Karen næði að
svara sagði einhver. „Hún ætlar lík-
lega til pabba síns, Söborgs, haltu
bara áfram, góða mín.“
Næsta skrifstofa var auð, síðan
tók við dimmur gangur og hurð með
litlum rúðum og gylltum stöfum.
Sheila hafði einmitt farið í gegnum
svona hurð.
Karen opnaði hurðina varlega.
Þetta var stór skrifstofa og þar inni
við skrifborð sat maður, sem ekkert
líktist keppinaut föður Sheilu. Hann
hafði haft hvítar og loðnar augabrún-
,ir, en á augunum hafði verið auðséð
að hann var -mesta góðmenni. Þessi
maður var ekki góðlegur. Hann var
rauður í framan, augun útstæð og
engin augnahár. Þetta hlaut að vera
Petersen forstjóri.
Karenu langaði mest til að flýja
strax af hólmi, en þá varð henni
hugsað til Sheilu. Hún gekk því nær
og sagði skjálfandi röddu: „Góðan
daginn.“
Petersen leit á hana: „Hvað vilt
þú,“ spurði hann reiðilega.
„É —,“ byrjaði Karen, en þá beind-
ist öll athygli hennar að bakka með
kaffi og gríðarstórri rjómaköku, sem
stóð á borðshominu. „Nei —,“ rödd
hennar varð aftur eðlileg, „en hvað
þú ætlar að borða stóra köku.“
Petersen varð stundarkom alveg
orðlaus, en síðan barði hann í borð-
ið, svo að bakinn hoppaði og rjóm-
inn rann út af kökunni. „Svaraður,
segi ég,“ þmmaði hann, „hver ert þú
og hvað viltu?“
Karen hrökk í kút. „Ég heiti Kar-
en,“ sagði hún hrædd. Siðan hristi hún
lokkana og brosti eins og engill: „Ef
þú hrukkaðir ekki svona ennið þá
værir þú eins góðlegur og afi.“
Eitthvað á þessa leið hafði Sheila
sagt og síðan hafði hún skriðið upp
í fang hans, en það var ómögulegt að
skríða upp í fang Petersen, því að
hann hafði svo stóra ístru.
„Ég veit ekki hver hefir sleppt þér
hingað inn eða til hvers það er gert,
en ég skal áreiðanlega hafa upp á
syndaselnum. Hypjaðu þig nú burt,“
urraði Petersen.
„Hypjaðu þig óðara ofan af hlið-
inu, leiðinlegi óþekktarormurinn
þinn —.“
Karen áttaði sig að lokum, hopp-
aði ofan af hliðinu og hljóp heim að
húsinu.
En þar virtist hún ekki frekar eiga
neitt athvarf. Einhver vinkona önnu
var í heimsókn og Karen litla komst
naumast yfir þröskuldinn á eldhús-
inu, þegar henni var skipa.ð, harðri
hendi, að fara út og leika sér.
Karen hlýddi óðara, það er að
segja, hún settist á eldhúströppurn-
ar. Hún heyrði greinilega raddir
stúlknanna inni í eldhúsinu: ... og
svo sagði ég honum auðvitað að væri
hann ekki ánægður, gæti ég farið ..“
Hvar er þriðji Arabinn?
Karen fór allt í einu að gráta. „Nei,
þú mátt ekki gera pabba mínum
neitt, hann veit ekki að ég er hérna.“
En tár höfðu engin áhrif á Peter-
sen. „Jæja, svo að pabbi þinn á sök
á þessu — hvað heitir hann?“
„Sö — Söborg,“ sagði Karen grát-
andi. „Við höfum litla peninga, þú
gætir borgað pabba meira —,“ hún
var alveg hætt að leika Sheilu.
„Jæja, Söborg —,“ sagði Petersen
hægt. „Maðurinn hlýtur að vera
brjálaður að reyna slíka aðferð sem
þessa. „Hann studdi á bjöllu og inn
kom kona.
„Segið Söborg að koma inn.“
„Söborg fór út til . .“
„Látið hann koma inn til min þegar
hann kemur,“ þmmaði Petersen.
„Farið með stelpuna heim og segið
mömmu hennar að við viljum ekki
láta hana þvælast héma.“
„Hvað heitir þú?“ spurði ungfrú
Smith, þegar þær vom komnar út á
götuna. Hún var ekkert reið og hélt
vingjamlega í hönd Karenar.
„Karen.“
„Langar þig í ísköku, Karen?“
Karen var aldrei I svo slæmu hug-
arástandi að hún hefði ekki lyst á
ísköku og meðan hún sleikti ískökuna
snöktandi trúði hún ungfrú Smith
fyrir öllum raunum sínum. Anna var
alltaf að rífast, pabbi var önugur og
vildi aldrei leika við hana. Þegar þær
skömmu seinna gengu um hliðið, sem
marraði í fannst henni hún allt í einu
vera orðin svo ömgg þar sem hún hélt
í hönd ungfrú Smith.
„Hvar hefir þú verið, óþekktarorm-
urinn þinn?“ byrjaði Anna, en þagn-
aði óðara þegar hún sá ungfrúna, en
nöldraði eitthvað um að hún bæri
ábyrgð á telpunni.
„Ég er hrædd um að þér séuð of
kæmlausar hvað það snertir,“ greip
ungfrúin hvasst fram í fyrir henni.
Anna fór þá inn í eldhús og skellti
hurðinni á eftir sér.
Þegar Söborg bókhaldari kom heim
tók undir í húsinu af hlátrarsköll-
um. Hann opnaði dagstofudyrnar og
sagði reiðilega: „Komdu hingað
Karen —.“
En áður en hann kæmist lengra
sagði ungfrú Smith, einkaritari Pet-
ersen: „Karen, hlauptu og finndu inni-
skóna hans föður þíns.“
Einn fagran sunnudag hékk Karen
á hliðinu og beið þess að pabbi henn-
ar kæmi heim með ungfrú Smith, sem
nú átti ekki að heita lengur Smith,
heldur frú Söborg og var nýja
mamma Karenar. Or garðinum við
hliðina gægðist Gravesen án þess að
skammast nokkuð — ekki af þvi að
striða hárið á Karen væri orðið
hrokkið heldur af því að það ískraði
ekki lengur í hliðinu.
Allt í einu varð Karenu ljóst að
breytingin byrjaði daginn sem hún lét
bylgja á sér hárið. Anna var farin,
en í hennar stað komin feit kona,
sem alltaf var góð við hana. Pabbi
var sífellt i góðu skapi og lék við
hana.
Hún gægðist hreykin ofan á nýja,
fallega kjólinn — og jafnvel tennur
vom farnar að spretta upp í skarð-
inu í munni hennar.
Undarlegt að hárbylgjur skyldu
geta fengið svona miklu áorkað. Kar-
en andvarpaði af hainingju og spark-
aði. sér af stað á fleygiferð á hliðinu!