Vikan - 11.09.1947, Blaðsíða 5
VIKAN, nr. 37, 1947
5
Framhaldssaga: -------------------------
Hver var afbrotamaðurinn ?
————-———-----------. Sakamálasaga eftir Agatha Christie
hafnaði þeim jafnan. Ég hafði orðið fyrir of
dýrkeyptri reynslu. Mér fannst ég engum geta
treyst framar."
„Já, ég get skilið það.“
„Svo liðu árin og ég varð mjög hrifin af á-
kveðnum ungum manni. Ég var á báðum áttum.
Og þá skeði það undraverða! Ég fékk nafnlaust
hótunarbréf — frá Frederick — og í því bréfi
sagði hann, að ef ég giftist nokkum tima öðr-
um manni, þá mundi hann myrða mig!“
„Frá Frederick? Frá hinum látna eiginmanni
yðar?“ -
„Já. Auðvitað hélt ég fyrst að ég væri brjáluð
eða mig væri að dreyma.... Að lokum fór ég til
pabba og skýrði honum frá þessu. Hann sagði
mér þá, hvemig í öllu lá. Eiginmaðurinn minn
hafði þá ekki verið skotinn, þegár til kom. Hon-
um hafði tekizt að strjúka úr fangelsinu — en
það kom honum þó að engu haldi. Hann hafði
lent í jámbrautarslysi nokkmm vikum síðar og
lík hans fannst meðal þeirra, sem látið höfðu líf-
ið. Faðir minn hafði ákveðið að segja mér ekki
strax frá því, að maðurinn minn hafði sloppið úr
fangelsinu, en þegar hann frétti litlu síðar, að
hann hefði látizt í jámbrautarslysinu, sá hann
enga ástæðu til að segja mér frá þessu fyrr en nú.
Bréfið, sem ég hafði fengið, vakti þá gmnsemd
hjá mér, að ef til vill væri maðurinn minn enn á
lífi.
Ég spurði pabba, hvort hann teldi að þetta gæti
átti sér stað, og hann sagði mér, að líkið sem
jarðsett hefði verið, sem lík Fredericks, hefði verið
lik hans eftir því sem allar mannlegar rannsóknir
benntu til. Það hefði reyndar verið erfitt að kom-
ast að slíku með vissu á stríðsámnum, oft og ein-
att, en hann taldi þó víst, að hér væri ekki um
neinn misskilning að ræða. Bréfið frá Frederick
taldi hann vera svivirðilegt gabb.
Þetta kom fyrir oftar en einu sinni. Ef ég, svo
að segja, gaf einhverjum ungum manni nokkuð
undir fótinn, þá fékk ég hótunarbréf."
„Var rithönd mannsins yðar á þessum bréf-
um?“
Hún svaraði hægt: „Það er erfitt að segja. Ég
átti ekkert bréf frá honum og hafði aðeins minn-
ið að styðjast við.“
„Voru þá einhver orðatiltæki í bréfunum eða
var minnst á eitthvað í þeim —- eitthvað, sem þið
vissuð aðeins tvö, svo þér væmð vissar um, að
bréfin væru frá manni yöar?“
„Nei alls ekki. og þó höfðum, við ýms orð eða
orðatiltæki — til dæmis gælunöfn — okkar á
milli, og hefðu þau verið notuð i bréfunum, mundi
ég ekki hafa verið í neinum vafa.“
„Jæja?“ sagði ég. „Þetta er skrítið. Það lítur
helzt út fyrir að bréfin séu alls ekki frá mannin-
um yðar. Er um nokkum annan að ræða, er
skrifað gæti yður slík bréf?“
„Já, það getur hugsast. Frederick átti bróður,
sem var yngri en hann — og þessi drengur var
tiu til tólf ára gamall, er við giftumst. Hann
elskaði Frederick svo heitt, að það nálgaðist til-
beiðslu og Frederick var líka innilega hrifinn af
þessum litla bróður sínum. Hvað um þennan
dreng varð — William hét hann —- veit ég ekki.
Ég hef látið mér detta í hug, að þar eð þessi
drengur var svona hrifinn af eldra bróður sínum,
þá telji hann mig beinlínis valda að dauða
Fredericks. Hann var alltaf afbrýðisamur gagn-
vart mér og hefir því ef til vill fundið upp á
þessu til að hefna sín á mér.“
„Þetta getur vel verið,“ sagði ég. „Það er und-
arlegt, hvað böm geta munað mótgerðir lengi.“
„Já, það er satt, þessi drengur hefir kannske
helgað lif sitt hefndinni."
„Já, kannske. — Vilduð þér gjöra svo vel og
halda áfram frásögn yðar.“
„Ég hef ekki miklu við að bæta. Ég kynntist
Eric fyrir þremur ámm. Ég hafði ákveðið að
giftast aldrei, en Eric kom mér til að breyta
þeirri ákvörðun. Ég beið óttasleginn fram að
giftingardegi okkar, því ég bjóst við hótunarbréfi.
Ekkert bréf kom. Ég taldi vist, að hver svo sem
það hefði verið, er sent hafði mér þessi bréf, þá
væri hann nú annaðhvort dauður eða orðinn leið-
ur á þessum ljóta leik. En tveim dögum eftir
brúðkmip okkar fékk ég þetta bréf.“
Hún opnaði borðskúffuna, tók bréf upp úr litl-
um kassa, sem þar var, og fékk mér það.
Blekið var farið að dofna lítið eitt. Bréfið var
skrifað með kvenlegri ■ rithönd og stafimir höll-
uðust nokkuð fram yfir sig. Ég las: Þú hefir ó-
hlýðnast. Nú sleppur þú ekki. Þú skalt aldrei
verða kona annars manns en Fredericks Bosner!
Nú verður þú að deyja.
„Ég varð hrædd — en þó ekki til að byrja með
eins hrædd og búast hefði mátt við. Ég þóttist
örugg í návist Erics. Mánuði síðar fékk ég svo
annað bréf.“
Ég hef ekki gleymt. Sg er að gera mínar ráð-
stafanir. Þú skalt deyja. Hcers vegna ólilýðnast
þú mér?
„Veit maðurinn yðar um þetta?,“ spurði ég.
Frú Leidner svaraði hægt: „Hann veit að mér
hefur verið ógnað. Ég sýndi honum bæði þessi
bréf, þegar það siðara kom. Hann taldi þetta
vera grikk einhvers, eða þá að einhver ósvífinn
náungi ætlaði sér að hafa út úr mér peninga
með þvi að láta líta svo út sem fyrri eiginmað-
ur minn væri enn á lífi.“
Hún þagði dálitla stund, en hélt svo áfram:
„Nokkrum vikum eftir brúðkaup olckar mun-
aði minnstu að við dæum bæði hjónin úr gas-
eitrun. Einhver hafði komist inn í íbúð okkar
eftir að við vorum sofnuð og skrúfað frá gas-
leiðslunni. Til allra hamingju vaknaði ég og
fann gaslyktina — áður en gasið var farið að
verka á okkur að ráði. Þá var mér nóg boðið.
Ég. skýrði Eric frá því, að ég hefði verið of-
sótt í mörg undanfarin ár og ég sagði honum,
að þessi maður, sem án efa væri vitskertur,
mundi án efa ætla sér að deyða mig. Ég held,
að þá hafi ég fyrst talið víst, að þessi maður
væri Frederick. Þótt hann hefði verið mér góð-
ur, var haxm samt sem áður ekki laus við að
vera nokkuð harðbrjósta, ef honum líkaði eitt-
hvað miður.
Eric stakk upp á því, að við skyldum snúa
okkur til lögreglunnar. Auðvitað mátti ég ekki
heyra það nefnt. Að lokum ákváðum við, að ég
skyldi fara með honum hingað og ekki fara
með honum heim til Ameríku á sumrin, heldur
dvelja í London eða París.
Þetta gekk allt vel. Ég taldi víst, að nú væri
ég laus við þennan óvin minn, þar eð hálf jarð-
arkringlan skildi okkur að. En viti menn —
fyrir rúmum þremur vikum fékk ég þetta bréf,
sem póstlagt hafði veríð í Prag.“
Hún rétti mér bréfið. Þú hélst að þú gætir
komist undan. Þér skjátlast. Þú gabbar mig ekki
og skált ekki halda lifi. Eg er búinn að segja
þér það áður. Brátt muntu verða að deyja.
„Og fyrir viku — fékk ég þetta! Það lá hér
á borðinu mínu eitt sinn, er ég kom inn. Það
hafði ekki einu sinni verið sent í pósti.“
Ég tók við miðanum. A honum stóð aðeins
ein setning: Eg er kominn.
Hún horfði hvasst á mig. „Þarna sjáið þér
það. Þér skiljið, hvað átt er við. Hann er kominn
til að myrða mig. Hvort sem þetta er Frederick,
William litli bróðir hans eða einhver annar, þá
er það vist, að — hann œtlar sér að deyða mig.“
Hún hækkaði málróminn skyndilega við síð-
ustu setninguna. Ég tók í hönd henni og sagði
hægt: „Svona, svona. Heynið að taka þessu með
ró. Við munum gæta yðar.“
„Já, ég veit það, ungfrú. Verst er, hvað ég er
orðin kvíðin og taugabiluð. Þegar ég sá ókunnuga
manninn um daginn vera að horfa upp í gluggana,
þá skaut þeirri hugsun strax upp i huga minn:
Hann er kominn . . . Jafnvel þegar þér komuð,
varð ég hrædd, því ég hélt að þér væruð kann-
ski dulbúinn karlmaður--------“
„En hvað yður getur dottið í hug!“
„Já, auðvitað nær þetta ekki nokkurri átt. Svo
datt mér líka í hug, að þér væruð samstarfs-
maður hans — og væruð alls ekki hjúkrunar-
kona.“
„Hættið nú þessu. Þetta gengur allt of langt.“
„Já, svo má vera. En ég er heldur
ekki með sjálfri mér lengur.“
Nú datt mér skyndilega nokkuð í
hug — og spurði: „Munduð þér
þekkja manninn yðar aftur, ef þér
sæuð hann nú?“
Hún svaraði hikandi: „Ég veit það
einu sinni ekki. Það eru nú fimmtán
ár síðan. Það er ekki víst, að ég
þekkti hann aftur.“
Eftir noltkra stund bætti hún við
með skjálfandi röddu: „Ég sá eina
nóttina andlit á glugganum hjá mér,
en það var ekki andlit á lifandi manni,
heldur dauðum. Það var barið ofur
hægt á gluggann, rétt eins og þegar
dropar falla úr hæð á stein. Ég leit
upp og sá andlitið, fölt og draugalegt
leggjast upp að rúðunni. Ég hrópaði
My rkra|
klefi
Myndastofa
Rannsóknj
arstofa
Porthvelfing
— r__.
CoUaitn.Ja
Rcitci J"
Emmottlii
Carcy IU \
EldhusW
4\ -p tci upp rt |iaki<'
Séra
Lavignj
Skrif-
stoía
Borð-
stoía
Dt
_ L«idn«r