Vikan - 11.09.1947, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 37, 1947
upp yfir mig hvað eftir annað .... En þegar
til kom fundu þau ekkert eða sáu!“
Eg minntist frásagnar frú Mercados. „Gat
ekki verið, að yður hafi aðeins dreymt þetta?,“
spurði ég hikandi.
„Nei, nei, nei. Það er ég viss um.“
Ég var ekki eins viss og hún. Þegar fólk er
í sliku ástandi og frú Leidner var nú, getur
það hæglega blandað saman draumum sínum og
því, sem gerist í vöku. Það er venja mín að mót-
mæla aldrei sjúklingum mínum, eða þræta við
þá, svo ég fór ekki frekar út í þetta efni. Ég
reyndi þess í stað að hughreysta frú Leidner eftir
beztu getu og sagði henni meðal annars, að ekki
gæti hjá því farið, að við mundum strax frétta
það, ef einhver aðkomumaður kæmi í nágrenn-
i3 — og þá gætum við gert okkar ráðstafanir.
Þegar ég fór frá henni, virtist mér hún vera
allhress í bragði.
Ég fór strax að leita að dr. Leidner og skýrði
honum frá þessu samtali okkar.
„Mér þykir vænt um, að hún hefur sagt yður
frá þessu,“ sagði hann. „Ég get ekki lýst fyrir
yður, hvað þetta ástand hennar hefur fengið á
mig. Ég er samfærður um, að öll þessi andlit
og þetta bank á rúðuna eru aðeins ímyndun í
henni. Sjálfur hef ég ekki vitað, hvað heppileg-
ast væri að gera fyrir hana, en ég treysti yður.
Hvað haldið þér um þetta allt saman ?“
Mér fannst hreimurinn í rödd hans eitthvað
óvenjulegur, en ég svaraði blátt áfram: „Mér
þykir ekki ólíklegt, að þessi hótunarbréf séu
hrekkur einn og ekkert annað.“
„Já, það tel ég líklegt. En hvað eigum við
að gera? Hún er að missa heilsuna. Ég veit
ekki hvað maður á að halda."
Ég vissi það ekki heldur. Mér hafði dottið i
hug, að einhver kvennmaður stæði á bak við
þetta allt. Bréfin voru skrifuð með kvenlegri
hendi. Mér varð hugsað til frú Mercado. Ef hún
hefði komizt að sögu frú Leidners, var enginn
liklegri en hún til að nota sér af því út í yztu
æsar til að hræða líftóruna úr frú Leidner.
Ég gat ekki fengið það af mér, að stinga
upp á þessu við dr. Leidner. Það er oft erfitt
að sjá fyrir, hvernig menn taka slíkum tilgátum.
„Við skulum vona það bezta," sagði ég glað-
lega. „Mér finnst frúin strax vera hressari fyrir
það eitt, að hún hefur sagt mér sögu sína. Það
er alltaf betra, ef fólk fæst til að tala um hlut-
ina, en leynir þeim ekki fyrir öðrum og veltir
þeim fyrir sér í huganum. Það fer verst með
taugarnar."
„Mér þykir vænt um, að hún hefur sagt yður
frá þessu,“ endurtók hann. „Það er alltaf góðs
viti. Það sýnir einnig, að hún treystir yður og
fellur vel við yður. Verst hefur mér þótt að vita
ekki, hvað bezt væri að gera fyrir hana.“
Það var rétt komið fram á varirnar á mér,
hvort ekki væri best að ympra á þessu við lög-
regluna, en seinna þótti mér vænt um, að ég
hafði ekki spurt hann að þessu, og var það
vegna eftirfarandi atviks:
Daginn eftir þetta samtal okkar átti Coleman
að fara til Hassanieh til að ná í peninga til að
greiða með kaup verkamannanna. Hann fór einn
ig með póstinn frá okkur, svo hann gæti komist
með flugvélinni, sem væntanleg var þangað
seinna um daginn.
Þegar við höfðum skrifað bréf okkar, lögðum
við þau að jafnaði í trékassa, er stóð í glugga-
kistunni í borðstofunni. Coleman var að raða
bréfunum í bunka, eftir því hvert þau áttu að
fara og setti vandlega teygjuband utan um hvern
þeirra fyrir sig.
Skyndilega rak hann upp undrunaróp.
„Hvað er að?,“ spurði ég.
Hann veifaði bréfi og brosti. „Það er hún
Lovísa fagra — hún er ekki sem bezt núna. Hún
hefur skrifað bréf, sem á að fara til einhvers í
42. stræti, París, Frakklandi. Götumar hafa
allar einhver heiti þar, en ekki aðeins númer,
eins og tíðkast i henni Ameriku — eða hvað
haldið þér um það ungfrú? Þér ættuð nú að
skreppa með bréfið til hennar og biðja hana að
lagfæra þetta."
Ég tók við bréfinu og fór með það til frú
Leidner, sem lagfærði áritunina.
Mér varð litið á rithönd frú Leidners og ég
fór að velta því fyrir mér, hvar ég hafði séð
svona skrift — eða einhverja nauðalíka henni.
Það var ekki fyrr en undir miðnætti sem ég
kom þessu mig. Stafirnir voru að vísu stærri
og hölluðu enn meira fram yfir sig, en annars
var rithöndin áberandi lík skriftinni á nafnlausu
hótunarbréfunum.
Þeirri hugsun sló eins og eldingu niður í huga
mínum, að frú Leidner hefði í blekkingarskyni
skrifað þessi bréf sjálf. Gat þetta ekki verið?
Og gat ekki líka verið að dr. Leidner grunaði
þetta ?
10. KAFLI.
Það var á föstudegi sem frú Leidner hafði
sagt mér sögu sína. Daginn eftir, laugardag,
var frú Leidner heldur ómannblendin og einkum
forðaðist hún að koma í námunda við mig.
Ég furðaði mig ekki á þessu, þar eð ég átti því
að venjast. Sjúklingar segja hjúkrunarkonum
sínum oft meira en þeir ætla sér í einhverjum
hugaræsingi, en síðar sjá þeir eftir öllu saman
og óska þess heitast, að þeir hefðu steinþagað.!
Þetta er aðeins mannlegt eðli.
Ég gætti þess vandlega að minnast ekki einu
orði á það, sem hún hafði sagt mér, eða minna
hana á nokkum hátt á það, sem fram hafði farið
okkar á milli daginn áður. Ég talaði aðeins um
daginn og veginn og lét eins og ekkert væri.
Coleman hafði farið í bifreiðinni til Hassa-
nieh um morguninn og haft með sér bréfin,
eins og vera bar. Hann átti einnig að ljúka
einhverjum erindum fyrir nokkra leiðangurs-
menn. Það var útborgunardagur, og hann varð að
fara í bankann og ná í peninga, fá þá afhenta
i mátulega stórum seðlum og einhverju af skipti-
mynt. Allt þetta mundi taka talsverðan tíma
og hann bjóst ekki við að koma heim fyrr en
síðari hluta dags. Ég bjóst við að hann mundi
einnig ætla sér að borða miðdegismat hjá Sheilu
Reilly.
Síðari hluta dags útborgunardaginn var venju-
lega unnið lítið við uppgröftinn, enda var byrjað
að borga út kaupið klukkan hálf fjögur.
Litli Araba-drengurinn, Abdullah, var eins og
og vant var úti í miðjum húsagarðinum við þvott
Blessað
harnið!
Teikning eftir-
George McManns.

Mamman: Heyrðu, elskan; Lilli hefir ekkert komið út Pabbinn: Gáðu að þér, Lilli! Þú getur dottið!
í dag. Viltu ekki lofa honum að koma með þér, þegar þú
ferð til rakarans?
Pabbinn: Jú, en ég verð að flýta mér, ég er að verða of
seinn á fundinn.
MiftriHírnr- ' ~~ *?*■*#*■%
Pabbinn: Lilli, láttu skósvertudósina vera!
Pabbinn: Lilli, ekki að láta þennan skítuga rakbursta
upp í þig!
Mamman: Hvað hefir komið fyrir?
Pabbinn: Og sitt af hverju! Ég held ég fari
ekki með Lilla með mér næst, þegar ég fer til
að láta klippa mig!