Vikan - 13.11.1947, Blaðsíða 5

"VTKAN, nr. 46, 1947
,JltMMMIMMMMMMMMIIMMIIMMMMMIMMMUUMMMUMIMIMMI■••
Ný framhaldssaga:
iiMiiiniuu
niUnilUIIIIIIIIIIMIIIMIIIIMIIMllMMI I/,
AST LEIKKOINILNIMAR
2
Eftir FAITH BALDWIN
Tfnr«n oti • Cherry Chester er ung:, skap-
mikil og. falleg kvikmynda-
leikkona. Boyce-Medford er fyrrverandi
kennslukona hennar og- núverandi förunaut-
ur. Þær eru að búa sig til að heimsækja
ömmu Cherry i New York. Ungfrú Manning
blaðamaður á viðtal við Cherry. Hún veit allt
um móður Cherry, sem hafði heitið Syvía
Van Steeden og var þrigift. Fyrst hafði hún
gifzt föður Cherry, Brown bankastjóra, og
skömmu eftir dauða hans . . .
Rudolph von Waldheim baróni, en eftir skilnað-
inn við hann, Gerhard Torkil Erik, sem var sænsk-
ur barón. Hún vissi líka æði margt um móður-
ömmu Cherry, frú Augustus Jonathan van
Steeden^ sem umgekkst aðeins mjög fámennan
hóp af fyrirfólki New York-borgar og réði yfir
takmarkalausum auðæfum. Hún hafði einnig
heyrt getið um stálharðan vilja gömlu konunnar
og hve hún gat verið bituryrt.
„Já,“ svaraði Cherry. „En spyrjið mig ekki
hvenær eða hvert ég fer. Þér skiljið mig,“ hélt
hún áfram brosandi. „Mér gæti orðið það á að
segja yður það — það er svo auðvelt að tala vjð
yður — og ég vil ekki að neinn viti það — ég vil
burt til að hvila mig — ég er svo þreytt —“
Þetta var góðlátleg bending til ungfrú Mann-
ing um það að fara. Hún tók þvi líka vel og
fór rétt á eftir. Þegar hún var komin út í sól-
skinið hristi hún höfuðið og hugsaði: stelpan
er kjánaleg.
Nei, ekki kjánaleg, hún var hrein og bein —
og þó voru það ekki réttu orðin yfir hana. Sið-
an hristi hún höfuðið og flýtti sér heim til að
fara aftur að hamra á ritvélina.
„Nú, jæja hvernig tókst mér í þetta skiptið ?“
spurði Cherry ungfrú Boyce-Medford..
, Á,gætlega's“ sagði Boycie þrjózkulega. „Ef
ég man rétt, varstu í síðasta blaðaviðtali þinu
íþróttakona — sönn Ameríkustúlka. Þú gekkst
í síðbuxum og hoppaðir yfir nokkrar girðingar
til að sína leikni þína. Þú skoðaðir alla karl-
menn sem félaga þína og hæddist að draumlyndi
og rómantik. Þú helgaðir allar stundir þínar
hundum, hestum, íþróttum og leiklistinni. Þú
leizt aldrei í bók — þú vildir fremur vera úti.
Það var í fyrra vetur, þegar þú hafðir nýlokið
við fyrstu kvikmynd þina dg fórst með leynd
til Palm Springs til að anda að þér hinu dásam-
lega eyðimerkurlofti og horfa á fjallstindana og
stjörnurnar — já, ég sagði með leynd, en í raun
og veru voru í för með þér þrir myndatöku-
menn, nokkrir blaðamenn og hópur af kvik-
myndastjörnum, sem voru að leita út í náttur-
una til að styrkja taugarnar.“ ,
Cherry sveiflaði fótunum niður á gólfið og
sagði:
„Svei, hvað ég hata þetta allt!“ Hún þeytti
morgunnkjólnum frá sér og ýfði á sér hárið.
„Ö, Hilda!“ hrópaði ungfrú Boyce-Medford,
„komið og takið föt ungfrúarinnar áður en hún
tætir þau í sundur —“
„Ég er að hugsa um það, sem ég sagði um
ástina — að ég gæti orðið ástfangin af manni,
sem ég vissi ekki hvað héti og hefði ekki hug-
mynd um hvað starfaði — og sömu leiðis mætti
hann ekki vita neitt um mig. Það er sannkölluð
rómantík," lauk Cherry máli sínu.
„Þvættingur," svkraði Boyce afundin. „Hættu
þessari uppgerð og finndu þér einhverja garma
til að fara i, því að við eigum að fara að borða
— og satt að segja er ég að sálast úr hungri.
Og hvað snertir það að þú viljir giftast manni,
sem þú hvorki þekkir haus né sporð á, þá hefi
ég hitt mjög fáa hér sem við vitum deili á. Mað-
ur ákveður hvað taka skal og greiðir svo það
sem upp er sett.“
„Þú ert vond,“ hrópaði Cherry og stökk á
fætur, en Hilda tók þegjandi til sin kjólinn til
að bjarga honum frá skemmdum. Cherry spark-
aði þá af sér silkiskónum svo að annar þeirra
flaug í hausinn á Elsu, sem í sama bili kom
inn úr dyragættinni.
Hundurinn ýlfraði ámáttlega.
„Veslingurinn,“ hrópaði Cherry, „meiddi ég
þig!“ Hún hljóp yfir til hundsins og tók hann
í fang sér.
„Gefðu honum eina ilmvatnsflösku eða miða
á fótknattleik," sagði Boyce háðslega ,,— það
erum við Hilda vanar að fá þegar við erum
ekki nógu liprar að víkja okkur undan.“
Cherry sleppti hundinum og reis á fætur.
„Hilda komdu með baðsloppinn minn. Hvenær
á að borða? Vonandi fáum við kjötkássu."
2. KAFLI.
Ungfrú Cherry Chester, hin rauðhærða, skap-
bráða, en vinsæla leikkona fór til New York.
Dagarnir fyrir brottförina voru hræðilegir. Litla
sumarhúsið — átta herbergi og nokkrir bað-
klefar — sem hún hafði tekið á leigu hjá enskri
starfssystur sinni, er nú var að hvila sig heima
í Englandi, var yfirfullt af silkibréfum, fötum,
töskum og pinklum. Cherry klæddist bláum
verkamannabuxum fyrsta daginn og var svo
vinnuhörð að Boycie fór í rúmið af höfuðverk,
Hilda grét og Ashtubal Higgins hinn duglegi
kjallarameistari Cherry var kominn á fremsta
hlunn með að segja upp stöðunni símleiðis. Það
hefði ekki borið neinn árangur fyrir hana að
fara til ungfrúarinnar og segja munnlega upp
starfinu, því að Cherry hefði bara stungið putt-
unum upp í ljósrauð eyrun og grett sig framan
í hana.
Daginn eftir var Cherry orðin leið á öllu drasl-
inu og fór í útreiðartúr með nýjasta aðdáanda
sínum, ungum og fríðum manni frá Riga, sem
þegar hafði verið í tygjum við fleiri en eina kvik-
myndadísina áður. Hún snæddi síðan morgun-
verð með svamasta óvini og keppinaut sínum,
sem var ljóshært hörkutól, en sem þóttist vera
meinlaus og saklaus eins og lamb. Einu sinni
hafði sú hin saina drukkið frægu skáldi til í
mjólk, þar sehi } au höfðu bæði verið stödd í
„kokteil“-samkvæmi. Ríkti blessunarleg ró í hús-
inu, þegar Cherry var ekki heima og stúlkurn-
ar gátu gefið sig í friði að undirbúningnum. En
öðru hverju kom Cherry þó heim eins og hvirfil-
bylur og heimtaði önnur föt til að fara í.
Það var lagt af stað síðari hluta dags með
hraðlestinni, sem fór til austurstrandarinnar.
Ungfrú Boyce-Medford litaðist um ánægð í klefa
sínum.' Hún gat að minnsta kosti læst að sér og
fengið sér blund. Hún hafði eklci undir neinum
kringumstæðum viljað vera í sama klefa og
Cherry. Hilda og Higgins höfðu bæði náð sér
að því er virtist eftir öllu ósköpin og fengu
hvort sinn klefa í vagninum. Eldabuskan hafði
orðið eftir í Kaliforníu til að ganga endanlega
frá húsinu. Hún hafði einu sinni verið frú
Higgjns, en hún hafði skilið við Ashtubula sök-
um þess hvað þau áttu illa skap saman. Samt
hafði hún haldið áfram að vinna hjá Cherry. —
„Ég er sannfærð um að 'okkur mun koma ágæt-
lega saman, þegar við erum ekki gift, Ashie —
ef ég þarf ekki að búa með þér, er mér ekkert á
móti skapi þótt þú sért í nánd við mig — hvað
ætti líka ungfrúin að taka til bragðs án okk-
ar?“ Eða þannig hafði hún komizt að orði. Her-
bergisþernan og bifreiðastjórinn höfðu einnig
orðið eftir. Áformað var að þau skyldu aka til
New York i bilnum og setjast að í litlu íbúðinni
í Park Avenue. Higgins yrði búinn að undirbúa
komu þeirra þangað og svo skyldu þau öll bíða
síðari ákvarðana ungfrú Chester, sem var ekki
laus við að vera nokkuð duttlungafull.
Hilda átti auðvitað að fara með húsmóður
sinni til Evrópu. Hún sat nú morguninn eftir
brottförina inni í svefnklefa hennar og horfði
sorgmædd út um gluggann á óbyggðirnar og
braut heilann um hvers vegna guð hafði farið
að skapa úthöfin.
Cherry svaf lengi. Brottförin hafði verið
þreytandi. Henni hafði verið fylgt í lestina af
blaðamönnum, forstjóra sínum og nitján ‘nánustu
vinum, en flestir þessara kæru vina óskuðu þess
í hjarta sinu að lestin rynni út af sporinu. Hún
sat nú og dreypti á kaffi, sem svartur lestar-
þjónn hafði fært henni. Cherry brosti blítt þegar
hún minntist þess, að nú væri vafalaust verið að
tilkynna i gegnum ritsímann yfir þvera Ameríku,
að Cherry Chester, eftirlætisgoð fólksins, yrði
innan skamms kominn til ömmu sinnar.
1 Chicago var þegar orðið haustlegt. Það var
hrollur í Boyce af kaldri golunni. Smágerðar nasir
Cherry titruðu aðeins lítið eitt. Og þegar þau
voru á leiðinni til Blackstone, þar sem átti að
verða lengri viðdvöl, sagði hún.
„Ó, þetta er einmitt það, sem ég hefi saknað
svo mjög. Kuldi! Snjór!“
„Það er enginn snjór hér,“ leiðrétti Boycie
hana.
„Auðvitað ekki ennþá, vina mín,“ sagði Cherry
þolinmóð, ,,en hann kemur. Hugsaðu þér hvernig
það er að vera uppi á fjallstindi, alein í snjó,
sólskini og stjörnu —“
„Á það allt að vera í senn?" Boycie hnusaði
hæðnislega.
„Boycie — mér þykir svo vænt um þig!“ sagði
Cherry og hún hló. „En þér þykir ég vera
heimsk."
„Nei,“ svaraði ungfrú Boyce-Medford ákveðin.
„Sannarlega ekki. Ef þú værir það mundi ég ráða
við þig.“
Herbergin, sem þau tóku á leigu í Blackstone,
til að Cherry gæti hvílt sig þar, voru þakin blóm-
um. Higgins og Hilda reyndu að stemma stigu
fyrir stöðugan straum af aðdáendum, fréttarit-
urum og leikhússtjórum. Að lokum voru ekki
aðrir eftir en einn kvikmyndagagnrýnandi, sem
hafði komið með blómvönd og var boðinn til há-
degisverðar. Hann var nýliði í starfinu og spurði
feimnislega yfir „kokteil“-glasinu.:
„Hvernig geðjast yður að öllum þessum lát-
um, hvarvetna sem þér komið og lofinu, sem
fólk hleður yður?“
„Vel,“ sagði Cherry og brosti til hans. Gagn-
rýnandinn gleymdi á þessari stundu algjörlega
ungu stúlkunni, sem hann var trúlofaður. Hann
mændi á hana og spurði siðan: