Vikan - 13.11.1947, Page 6

6
VIKAN, nr. 46, 1947
„Er það í ranninni satt. Mörgnm kvikmynda-
stjöminn dauðleiðist það. Auðvitað sjá þær hag
sinn í því, en í rauninni finnst þeim það sjálf-
sagður hlutur að allir tilbiðji þær — þær þykjast
vera þreyttar og lítillátar."
„Aðeins þangað til bréf aðdáendanna hætta að
koma,“ greip Boycie fram í og lagði staupið
harkalega frá sér á borðið. Hún gaf Cherry auga,
en hún var dreymandi á svipinn og með hálf-
lukt augu.
„Ég mun aldrei telja það sjálfsagt," sagði hún,
„það gæti aldrei komið fyrir mig — þetta er líf
mitt og yndi. Ég á mig ekki sjálf — Thomson —
ég tilheyri fólkinu. Þegar það verður leitt á mér
dey ég — andlega — enda þótt ég verði gömul
að árum -—“ Boycie svelgdist á. Hún gat aldrei
vanizt þessu. Hún hafði yfirgefið heimili sitt á
kyrrlátu, ensku prestsetri, til að gerast kennslu-
kona þriggja ára, rauðhærðrar telpu, þegar móðir
barnsins gifti sig aftur. Og nú var svo komið
að hún neyddist til að taka þátt í þessum skrípa-
leik, sem hér fór fram.
„Það er óhugsandi að það verði leitt á yður,“
tautaði Thompson.
„Það er fallegt af yður að segja þetta,“ Cherry
brosti til hans heillandi brosi.
„Veslings mannauminginn!" hugsaði Boycie.
„Hvernig hefir veðrið verið í Chicago,” spurði
Boycie síðan glaðlega.
Thompson reyndi að slita augun frá Cherry.
„Hvað — hvað sögðuð þér?“ spurði hann utan
við sig. „Ójá, veðrið! Það hefir verið ágætt. Við
höfum haft rigningu daglega —“
Þegar máltíðin var á enda og Thompson farinn
sparkaði Cherry einum silkikodda hótelsins
þvert yfir stofuna.
„Hvað á ég oft að þurfa að tala við þessa
græningja."
„Meðan þú ert kvikmyndastjarna," sagði
Boycie og tók upp koddann. „Það veiztu eins vel
og ég þar að auki nýtur þú þess blátt áfram —“
„Það er ekki satt, ég get ekki þolað það,“ sagði
Cherry.
Það voru ekki margir til að kveðja hana þegar
hún steig inn i lestina aftur, aðeins örfáir, sem
komu af forvitni. Þetta voru mikil vonbrigði
fyrir Cherry. Þegar hún kom inn í klefa sinn
tætti hún í sundur rósirnar, sem hún hélt á.
„Vinsældir mínar eru að minnka — ég veit
það — það er bezt fyrir mig að gefast upp þegar
í stað.“ Hún henti blómatætlunum á gólfið og
sneri sér að Boycie: „Ég vil fá mat minn hingað
inn eins og vant er, ég fer að hátta núna og vil
ekki sjá neinn inn til min — ekki einu sinni þig.“
Boyeie hafði höfuðverk og hugsaði næstum
því með ánægju til funda þeirra við frú van
Steeden, sem í vændum var. Ef Cherry væri eins
einþykk, ráðrik og hyggin gagnvart karlmönn-
um og Luey van Steeden, hefði hún, Boycie, get-
að þvegið hendur sínar og yfirgefið ungu stúlk-
una þegar í stað.
Hurðin á klefa Cherry stóð í hálfa gátt. Ung-
ur maður gekk fram hjá. Hann var bæði fríður
og karlmannlegur, hár og herðabreiður, ríkmann-
legur og um þrítugs aldur.
Hann leit inn um dyrnar. Boycie kom auga á
hann og saup hveljur.
„Drottinn minn,“ muldraði hún. Cherry sneri
bakinu að hurðinni og starði út um gluggann.
„Hvað gengur á?“ spurði hún og sneri sér
við, en þá var ungi maðurinn horfinn.
„Þetta var fallegasti maður, sem ég hefi aug-
um litið á æfinni," svaraði Boycie.
„Hann hefir sennilega unnið fyrstu verðlaun
fyrir fallegar tennur hjá einhverri tannkrems-
verksmiðjunni, en er nú á leiðinni frá Hollywood
eftir að hafa ekki náð neinum samningum við
leikfélögin. Ég hata fríða karlmenn."
Boycie andvarpaði, hún hafði orðið undarlega
æst við að sjá þennan mann.
„Ég finn það á mér að þessi maður er ekki
aðeins fallegur í útlit," sagði hún ög ákvað þeg-
ar að borða í matvagninum, enn ekki inni í
klefa sinum.
„Ég vona að það sé ekkert að þér!“ sagði
Cherry og þreifaði á enni Boycie. „Þú ert að
minnsta kosti ekki með hita!“
„O, jæja,“ tautaði Boycie síðar, „kannske
þetta séu bara gamlar endurminningar að leita
á mig.“
Ungi maðurinn hélt áfram til klefa síns. Hann
var í mjög illu skapi og hringdi á lestarþjóninn.
„Hvað heitið þér?“ spurði hann.
„Al, herra minn.“
„Al! Þokkalegt nafn og lipurt. Ég vil ekki
láta ónáða mig. Þér skiljið. Ég borða hérna inni
og þér getið sent mér kaffi í fyrramálið, hálf-
tíma áður en við komum á leiðarenda. Sendið
skrifara yðar inn til mín. Ég þarf að senda nokk-
ur skeyti í kvöld.“
„Já, herra,“ svaraði Al.
Þegar skrifarinn kom með hraðritunarbókina
imdir hendinni, sagði ungi maðurinn honum til
nafns sLns. Skrifaranum fannst óðara mikið til
um hann.
„Þér eruð þá hinn þekkti Amberton?" spurði
hann.
Anthony Amberton brosti.
„Það er ég hræddur um,“ játaði hann, síðan
sagði hann hvernig skeytið ætti að hljóða og
borgaði honum ríflega fyrir.
„Það er önnur fræg persóna með lestinni
núna,“ áræddi skrifarinn að segja „— Cherry
Chester.“
„Ég hefi aldrei heyrt hennar getið,“ sagði
Anthony.
Skrifarinn virtist verða undrandi. „Það er
kvikmyndastjarnan Cherry Chester," bætti hann
svo við.
„Ég fer aldrei í bíó,“ sagði Anthony, ,,og les
heldur ekkert um kvikmyndir. Ég þoli ekki kvik-
myndastjömur. Þær eru tilgerðarlegar og
heimskar, nei —“ Anthony kveikti sér í vindlingi
„—• þá vil ég heldur hina látlaúsu konu, sem
kann að þegja — elska og ala börn.“
Skrifarinn fór út blóðrjóður í framan. Anthony
Amberton, einn hinn mest lestni, auðugasti og
duglegasti ferðalangur og rithöfundur síns tíma,
brosti gletnislega, geispaði og teygði höndina
eftir minnisbók sinni. Hann hafði hugsað sér að
rita bók um frumskóga Afríku. Hann dvaldi sjald-
an í föðurlandi sínu. Háskólanám sitt hafði hann
stundað í Englandi og Frakklandi og síðan um
allan heim. Ferðalög hans, sem hann kostaði
sjálfur, vöktu mikla furðu meðal fólks. Hann
ferðaðist á fílum, kameldýrum, í flugvélum og
kafbátum, alveg eins og verkast vildi.
Fylgdarlið hans og farangur var svo mikið að
menn gátu haldið að hér væri þjóðhöfðingi á
ferð. En í þetta skiptið var hann einn, skildi allt
sitt eftir í Austurlöndum og ferðaðist aleinn heim
til Bandarikjanna. Erindi hans var að tala við
málfærslumann sinn um rýrnun, sem orðið hafði
á tekjum hans. Faðir hans og afi höfðu heitið
Smith og voru á sínum tíma frægustu verk-
smiðjuframleiðendur í heimi á baðherbergisút-
búnaði, svo að ekki þurfti ungi maðurinn að hafa
miklar áhyggjur út af fjárhagi sínum.
Samuel A. Smith, hinn þriðji í röðinni, hafði
breytt um nafn. Hann var ungur maður, sem
gerði sér miklar framtíðarvonir. Það gat veL
hugsast að einhvern tíma yrði gerður út leiðang-
ur til að leita hans. í Mið-Afríku eða Abessíniu og
þá myndu mennirnir verða neyddir til að segja:
„Eruð þér ekki Samuel Smith?“ Hann komst að
þeirri niðurstöðu að þá myndi nafnið Anthony
Amberton hljóma miklu skemmtilegar. Það yrði
líka miklu fallegra á kápunum á bókunum hans.
Þegar hann kæmi til New York yrði hann
neyddur til að tala við útgefanda sinn, hugsaði
hann þreyttur. En boðum öllum ætlaði hann.
ákveðið að hafna. Hann kaus heldur að halda
sig í fjarlægð og njóta þess ljóma, sem stafar
af hinu ómannblendna skáldi. Hann vild aðeins
sýna sig með fámennum hópi auðmanna og höfð-
ingja í París, Berlín, Búdapest, Singapore, Lond-
on og Buenos Aires. Að hans áliti var ekkert
fyrirfólk til á Manhattan. Þann stutta tíma, sem
hann yrði i Bandaríkjunum ætlaði hann að vera
vel á verði í einkalífi sinu.
„Cherry Chester!" muldraði hann. „Það er
hlægilegt.“
Boycie, sem snæddi ein síns liðs í matarvagn-
inum sá ekki, af eðlilegum ástæðum, unga mann-
inn, er verið hafði á ganginum. Hún sá hann ekki
heldur morguninn eftir þegar hún yfirgaf lest-
ina ásamt Cherry, Higgins, Hildu og greifingja-
hundunum. Amberton hafði af tilviljun litið út
um gluggann á stöðvarpallinn i New York, þeg-
ar lestin kom þangað, og óðara talið víst að öll
ólætin og gauragangurinn, sem ríkti þar, væru
hans vegna. Fór hann því aftur til klefa síns og
hélt þar kyrru fyrir þar til fólksfjöldinn var far-
inn. Þegar útgefandi hans, sem var ungur og
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. Maggi: Heyrðu, Jóna, hver var að akæla Jóna: Dundum geðið mamma það og dundum
inni hjá þér í morgun? Varst það þú eða Marta? geðið pabbi það.
Jóna: Það va víðt eg. Eg va flengd. 3. Maggi: Hjá hverjum er það sárast ?
2. Maggi: Hver flengir heima hjá þér? 4. Jóna: Hjá méð!