Vikan - 13.11.1947, Qupperneq 12

12
VIKAN, nr. 46, 1947
ætlaði að fara að slétta úr þvi til að aðgæta,
hvort ekki mætti fleygja því, þegar ungfrú
Johnson hrópaði:
,,Nei, nei! Látið mig hafa þetta!“
Ég rétti henni blaðið, hálf sneypt. Hún hafði
sagt þetta svo ákveðið og skipandi. Hún þreif
blaðið, hélt því yfir kertinu og kveikti í því.
Ég varð meira en lítið undrandi og starði á
hana.
Ég hafði ekki haft tíma til að sjá, hvort nokk-
uð stóð á blaðinu eða ekki — hún hafði þrifið
blaðið svo snöggt af mér. En svo einkennilega
vildi til, að um leið og eldurinn læsti sig um blað-
ið, vatt það ofan af sér og ég sá að einhver orð
voru skrifuð á blaðið með bleki.
Það var ekki fyrr en ég var komin upp í rúmið,
að mér fannst eins og ég kannaðist við skriftina.
Ég var þá í engum vafa um, að það var sama
höndin og var á nafnlausu bréfunum.
20. KAFLI.
Ég skal játa, að þetta kom mér mjög á óvart.
Ég hafði aldrei látið mér detta í hug að setja
ungfrú Johnson í samband við þessi nafnlausu
bréf. Mér hafði dotti í hug, að frú Mercado hefði
kannske ritað þau, en ungfrú Johnson, nei. Hún
var svo prúð og drengileg í allri framkomu.
Þegar ég fór að hugsa um þetta nánar, kom
mér til hugar samtalið milli dr. Reilly og Poirot,
um skapgerð þess fólks, sem skrifaði nafnlaus
bréf — og gat þá ekki verið, að hlédrægni henn-
ar væri einmitt sönnun þess, að hún hefði skrifað
bréfin ?
Ef hún hefði í rauninni skrifað þau, þá gat
það gefið skýringu á mörgum atvikum. Þess skal
þó getið, að mér kom aldrei til hugar, að ungfrú
Johnson hefði staðið í nokkru sambandi við
morðið. En ég vissi, að hún hafði horn í síðu frú
Leidners og því kannske leiðst út í þetta til að
lækka rostann í frú Leidner, ef svo mætti segja.
Hún hafði ef til vill vonast til, að frú Leidner
yrði hrædd’ og færi heim til Ameríku — og þau
þá losnað við hana við uppgröftinn.
Nú hafði frú Leidner verið myrt, og ungfrú
Johnson fylltist samvizkubiti — bæði vegna þessa
ljóta leiks, svo og vegna þess, að morðinginn
hafði framið glæpinn í blóra við hana. Hann hefir
vitað um bréfin og ætlað að koma sökina yfir
á hana. Ef þessu var nú svona farið, þá var ekki
að furða, þótt hún hefði misst stjórnar á sér nú
í kvöld. Þetta gat líka gefið skýringu á því,
hvernig orðin ,,það er búið, sem búið er“ festust
í huga hennar. Og síðan hafði hún sagt þessa
einkennilegu setningu: „Hún var svo sem engin
fyrimyndar kona!“
Sú spurning vaknaði hjá mér, hvort ég ætti
að skýra Poirot frá þessu. Ég velti þessu fyrir
mér góða stund, en ákvað að lokum að gera það
við fyrsta tækifæri.
Hann kom úteftir næsta dag, en ég fékk ekki
tækifæri til að tala við hann einslega. Þegar ég
loksins sá mér leik á borði til að segja nokkur
orð við hann svo enginn heyrði, var hann fljótari
til og hvíslaði að mér:
„Nú ætla ég að tala við ungfrú Johnson og
eitthvað af hinu fólkinu inni í dagstofunni. Eruð
þér ekki enn með lykilinn að herbergi frú Leidn-
ers?“
„Jú,“ svaraði ég.
„Agætt. Þá skuluð þér fara þangað inn og loka
dyrunum á eftir yður og reka síðan upp dálítið
sársaukavein — ekki neyðaróp beinlínis — svona
sársaukavein eða undrunaróp — ekki angistaróp.
Ef einhver heyrir þetta, þá verðið þér að finna
sjálfar einhverja afsökun fyrir þessu — þér hafið
rekið tána í, misstigið yður, eða hvað þér viljið
segja.“
Þegar hér var komið, gekk ungfrú Johnson í
áttina til okkar frá herbergi sínu og ég gat ekki
sagt neitt fleira við Poirot.
Ég skildi vel, hvert Poirot var að fara, Þegar
þau ungfrú Johnson voru komin inn í dagstof-
una, gekk ég rakleitt að herbergi frú Leidners,
opnaði dyrnar og smeygði mér inn. Síðan hallaði
ég hurðinni á eftir mér og beið dálitla stund.
Ég neita því ekki, að mér fannst það vera dá-
lítið kátbroslegt að standa þama á miðju gólfi i
mannlausu herberginu og reka upp vein. Ég sagði
,,Ó“ og „7E-i“ svona í meðalagi hátt, siðan dá-
lítið hærra og loks aðeins lægra.
Að þessu loknu fór ég út aftur og var að
hugsa um afsökunina, ef einhver hefði heyrt
í mér. En það kom ekki til. Poirot og ungfrú
Johnson voru að tala saman hin rólegustu og
þau höfðu sýnilega ekkert heyrt i mér.
Jæja, hugsaði ég, þá veit maður það. Annað
hvort hefir ungfrú Johnson ímyndað sér að liún
hefði heyrt eitthvert hróp, eða það hefir verið
eitthvað annað, sem hún heyrði — eitthvað hljóð
að utan.
Ég vildi ekki trufla þau og fór því ekki inn,
heldur settist á bekkinn í skýlinu fyrir framan.
Ég heyrði vel til þeirra.
„Þér segið, að dr. Leidner hafi verið mjög
hrifinn af konu sinni og-------,“ heyrði ég Poirot
segja.
„Hann tilbað hana,“ svaraði ungfrú Johnson.
„Hann telur mér trú um, að allir hafi virt
hana og dáð —- og hvað á fólkið að segja? Það
viðurkennir þetta auðvitað fyrir kurteisissakir.
Nú, þetta getur lika verið satt og rétt, en það
þarf ekki að vera það. Ég er sannfærður um,
ungfrú, að lausn þessa máls er mikið komin undir
því, að' sem sannastar upplýsingar fáist um skap-
lyndi frú Leidner og framkomu hennar. Ef ég
gæti fengið alla leiðangursmenn til að segja mér
álit sitt á henni hreinskilnislega og án nokkurra
hleypidóma, þá gæti ég ef til vill lært margt af
þeim lýsingum. 1 sannleika sagt kom ég hingað i
dag til þess að fá sem beztar og sannastar upp-
lýsingar um þetta, því ég vissi að dr. Leidner
mimdi verða í Hassanieh mestan hluta dagsins.
Jæja, ég hef nú kallað yður hingað fyrstar og bið
yður nú að leyna mig engu.“
„Ég skal gera mitt bezta," svaraði ungfrú
Johnson.
„Þó yður hafi verið vel við frú Leidner-------“
„Ég veit ekki, hvort hægt er að segja það,“
greip ungfrú Johnson fram í. „öðru máli gegnir
með dr. Leidner — nú, én hún var reyndar konan
hans.“
„Já, einmitt — ég skil. Yður fellur ekki sem
bezt að segja neitt misjafnt um konu húsbónda
yðar. En nú hefir þessi kona verið myrt og það
morð þarf að upplýsa. Það gerir málið ekkert
auðveldara, þótt mér sé talin trú um, að hin
myrta hafi verið einhver engill."
„Mér mundi aldrei koma til hugar að kalla
hana því nafni." sagði ungfrú Johnson hægt.
Blessað
barniðl
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Er ekki gaman að Lilli skuli vera farinn að
ganga?
Pabbinn: Jú, auðvitað er það gaman. En hann er líka ó-
venjulega skýrt og myndarlegt barn.
Pabbinn: Skyldi hann ætla að líkjast mér?
Mamman: Sko, lofaðu honum að fara. Hann ætlar inn til
afa. Við skulum ekki trufla hann.
Mamman: Heldurðu að afi verði ekki hissa
þegar hann sér, að Lilli er farinn að ganga!
Pabbinn: Hvar náði hann i þetta?