Vikan - 11.12.1947, Blaðsíða 5

oiuiimimiimiiiiiiiimmimmiiinimimir.
VIKAN,. nr. 50, 1947
5
Ný framhaldssaga:
AST LEIkkOIMUINÍNAR
iiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimin^
Eftir FAITH BALDWIN
ar Nettie, sem voru ennþá sljóvari en hún sjálf,
vissu að Nettie fékk harnabarn gömlu húsmóður
sinnar einu sinni á ári í heimsókn, en meira vissu
þeir ekki. Dymar voru líka lokaðar og enginn
á tröppunum, þegar Cherry kom.
Henni var borið volgt te og samræðurnar voru
eins og alltaf áður. ,,Ó, þér hefðuð ekki átt að
færa mér svona mikið, ungfrú Sara,“ var við-
kvæðið hjá gömlu konunni og svo fór hún að
segja frá atburði, sem var löngu liðinn, en Sara
hlustaði þolinmóð og skaut öðru hverju inn orði
fyrir kurteisissakir.
„Munið þér, ungfrú Sara, þegar þér skáruð
niður flauelisgluggatjöld ömmu yðar, bjugguð
yður til kórónu úr pappaöskju og neydduð mig
til að sauma flauelið við hana? „Ég er drottning,
Nettie,“ sögðuð þér, „og þetta á að vera krýn-
ingarbúningur minn.“ Nettie hló, barnslega glöð
og ánægð.
Það var dálítið innibyrgt loft í stofunni, en
allt tandurhreint. Héngu gamlar ljósmyndir á
veggjunum, og flest húsgögn höfðu upphaf-
lega staðið í húsi Steedenættarinnar.
Cherry þaut niður stigann eins og hún væri
elt af illum öndum. Að verða gömul og einmana,
draga fram lifið á góðgerðum annara og vera
samt glöð og ánægð — þetta fannst Cherry
hræðilegt hlutskipti og tárin blikuðu i augum
hennar og hún fékk kökk í hálsinn. Hún óskaði
þess að hún gæti gleymt Nettie, rauðum augum
hennar, hæsi og köldum höndum. „Einhvern tima
verð ég sjálf gömul, og þá —“ hugsaði hún um
leið og hún steig inn í vagninn. Hún huggaði
sig við þá hugsun að ríkar gamlar konur væru
aldrei einmana. En fjármunir eyddust og margt
gat breytzt.
Og Cherry komst að þeirri niðurstöðu, að
óþolandi væri að hugsa um ellina.
Cherry hafði skipað ökumanninum að aka í
gegnum verzlunarhverfið og sat hún nú og horfði
á umferðina og verzlanirnar. Um leið og þau
óku fram hjá einni stórverzluninni kom hún auga
á mikið uppþot og virtust aðallega konur standa
að því. Lögregluþjónar voru þarna einnig. Cherry
hallaði sér aftur í sætinu en þá nam vagninn stað-
ar með rykk, sökum umferðarmerkjanna. Ungur
maður ruddist í gegnum þröngina. Konurnar
æptu og teygðu fram hendurnar eins og til að
stöðva hann. Hann var berhöfðaður og æstur á
svip. Jafnvel á þessari stundu gat Cherry ekki
annað en veitt athygli óvenjulegu útliti hans.
Á óskiljanlegan hátt tókst honum að ryðjast
út úr þvögunni. Cherry, sem sló öskunni af vindl-
ingnum út um gluggann varð undrandi að sjá hann
standa á gangstéttinni rétt hjá sér. Hélt hann
vasaklút fyrir öðru auganu, en horfði á hana
með hinu.
„Ó, fyrirgefið þér," stamaði Cerry. En í raun-
inni var henni alveg sama, þótt askan færi í
augu ókunnugs manns. Hvað þurfti hann að álp-
ast beint fyrir hana!
Nokkrar konur tróðu sér í áttina til þeirra, þær
hrópuðu og höfðu bækur i höndunum. Þær voru
ákveðnar á svipinn.
„Drottinn minn,“ tautaði ungi maðurinn, setti
vasaklútinn í vasann og steig inn í vagn gömlu
frú Steeden. Umferðarmerkin breyttust og vagn-
inn mjakaðist af stað. Cherry þóttist vita að
ökumanninum hefði ekki orðið um sel að sjá
TTnrsifl p-ti • Cherry Chester er ung, skap-
® * mikil og falleg kvikmynda-
leikkona. Boycie-Medford er fyrrverandi
kennslukona hennar og núverandi förunaut-
ur. Þær eru að búa sig til að heimsækja
ömmu Cherry í New York. Ungfrú Manning
blaðamaður á viðtal við Cherry. Hún veit allt
um móður Cherry, sem hafði heitið Sylvía
Van Steeden og var þrígift. Cherry fer til
New York. Með lestinni er Anthony Amber-
ton, frægur ferðalangur og rithöfundur, en
þau Cherry hittast ekki. Leikkonunni er tek-
ið með mikilli viðhöfn, en enginn er kominn
vegna Ambertons nema útgefandi hans. Lucy
van Steeden, amma Cherry, hefir alltaf verið
mótfallin að dótturdóttir hennar gerðist leik-
kona, en vill að hún gifitst Horace van Steed-
en frænda sinum, sem er ríkur, en leiðinleg-
ur. Á Cherry ekkert að erfa eftir gömlu kon-
una nema hún giftist með hennar samþykki.
Horace dvelur hjá þeim á Riverview yfir jól-
in, og flytur bónorð sitt við Cherry öðru
hverju, hvattur af Lucy, en Cherry neitar
honum og hendir gaman að öllu saman.
Nokkrum dögum áður en Cherry á að leggja
upp í Evrópuferðina, sendir amma hennar
hana í heimsókn til Nettie, sem fyrrum var
saumakona fjölskyldunnar. Fer hún í hest-
vagni og er nú að príla upp stigann á mat-
söluhúsinu.
ókunnan mann fara inn í vagninn, stakk hún
því höfðinu út um gluggann og kallaði:
„Haltu bara áfram, Pétur."
Pétur kinkaði kolli og sló í hestana.
Cherry brosti til unga mansins. Þetta var
fallegur maður, hár og dökkur yfirlitum með
reglulega andlitsdrætti.
Hún beið þess að hann áttaði sig 'á, hver hún
væri og léti í ljós undrun sína. En hann sagði
ekkert, heldur þerraði á sér ennið með öðrum
hreinum vasaklút og muldraði eitthvað við sjálf-
an sig.
„Jæja,“ hugsaði Cherry, „ég er alveg ótilhöfð
svo að það er ekki von að hann þekki mig.“
„Þetta er afar vingjarnlegt af yður, en viljið
þér hleypa mér út einhvers staðar á næstu
götum.“
Ég ætti raunar að afhenda yður lögreglunni,"
sagði Cherry hvasst, því að hún hafði komizt
að þeirri niðurstöðu að maðurinn hafði aðhafst
eitthvað, sem ólöglegt var, enda þótt hann væri
ekki þesslegur í útliti. Uppþotið fannst henni
benda til þess. „Hverju hafið þér stolið?"
„Stolið — ég stolið," maðurinn starði á hana
undrandi, en veitti henni nú fyrst verulega at-
hygli og fór svo að hlæja dátt.
„Nú skil ég," sagði hann svo, „nei, ég hefi
ekki stolið neinu."
Þetta var ekki mjög sannfærandi, og þó —
hann líktist ekki auðvirðilegum þjóf. En þetta voru
hættulegir tímar og föt mannsins voru hálf sóða-
leg. Hann var frakkalaus og enda þótt fötin væru
vel saumuð virtust þau hafa verið notuð lengi.
Það vantaði tölur á jakkann, hálsbindið var
skakkt og flibbinn velktur.
Cherry dró peningaseðil upp úr tösku sinni.
Það var tuttugu dollara-seðill.
„Gjörið svo vel — ég veit ekki hvað þér hafið
brotið af yður, það skiptir lílta engu máli — en
þetta getur hjálpað yður um tíma."
En hvað þetta hefði verið góð auglýsing fyrir
hana! Það var leitt að enginn skyldi fá að vita
það. 1 blöðunum hefði þá kannske staðið þessi
klausa: Cherry Chester er afar brjóstgóð og
veglynd við þá sem bágt eiga og gerir aldrei
góðverk sín til að auglýsa sjálfa sig-------
Ungi maðurinn starði á peningaseðilinn og
spurði vantrúaður:
„Þér haldið þó ekki — þetta er fallegt af
yður — en vitið þér í rauninni ekki, hver ég er?“
„Nei, það er mér óhætt að fullyrða," svaraði
Cherry kuldalega.
„Og þér hafið enga löngun til að vita það?“
hélt hann áfram og starði forvitnislega á hana.
,,Nei,“ viðurkenndi Cherry, „ekki hina minnstu
löngun. Þér getið ekki verið merkilegur maður,
því að þá hefði ég þekkt yður,“ sagði hún háðs-
lega.
Ungi maðurinn hallaði sér aftur í hægindin.
Nú fyrst áttaði hann sig — hann ók í einka-
vagni með grannri, rauðhærði stúlku, sem gat
ekki talist mjög falleg, en sem hafði sérkenni-
lega, hljómmikla rödd.
Hún talaði með skemmtilegum, útlendings-
legum hreim. Hann hristi höfuðið og hrukkaði
ennið. Hann hafði ekki tekið eftir þessu í fyrstu,
þegar hún talaði við hann. En hann hafði auð-
vitað verið svo niðursokkinn í hugsanir sínar.
Það fór hrollur um hann og hann bölvaði bæði
sér, útgefanda slnum og kaupendunum. Það
hafði fljótt borizt út að Anthony Amberton ætl-
aði að skrifa sjálfur nafn sitt á bækur eftir sig
í. einni stórverzluninni. Það er svo sem engin
furða eftir allt þetta auglýsingarugl í blöðun-
um. Anthony hafði auðvitað búizt við að ein-
hverja myndi fýsa að eiga rithönd hans á bók-
unum fyrir tvo og hálfan dollara. En að þúsundir
kvenvarga myndi gera atlögu að honum —
rifa tölurnar úr jakkanum hans og hálfslíta
hann í sundur á milli sín — hafði honum aldrei
flogið í hug. Hann var alveg yfirbugaður, ekki
sízt af þessari kæfandi lykt andlitsfarða, ilm-
vatns og varalits, sem hann hafði nú orðið að
þola i þrönginni.
„Þér eruð ekki fæddar hér í Ameríku?" spurði
hann Cherry.
„Jú, en ég er alin upp í Evrópu." Hún talaði
nú með greinilega útlendum framburði og kvað
hart að errunum.
„New York er hræðileg borg," sagði hann.
„Ég vil komazt héðan — þangað sem enginn
þekkir mig. Þar sem ég get verið einn."
Þetta1 var nákvæmlega það sama, sem Cherry
hafði hugsað sjálf.
„Ég — einnig," sagði hún hægt og starði á
hann.
;,,Þér!“ Anthony veitti henni betur athygli.
Stór munnur hennar var hálfopinn og augun
þunglyndisleg.
„Já, mér finnst ég vera svo einmana," sagði
Cherry með röddu, sem hrærði hjarta hans óðara
til meðaumkunar.
„Og þér sem eruð yndislegar — og gætuð ver-
ið miklu yndislegri! Eigið þér þennan vagn?"
spurði hann.
„Fjölskylda min á hann," sagði Cherry og var-
ir hennar skulfu lítið eitt, um leið og hún bætti
við: „Fólkið skilur mig ekki."
Hún var nú í essinu sínu og lék af lífi og sál
það hlutverk, sem hún hafði sett sjálfri sér.
„Það á að neyða mig til að giftast manni, sem
ég elska ekki — heldur hata," sagði hún hægt.
„Nei, ekki á þessum tímum •— góða barn! Þér
eruð frjálsar — strjúkið burt og vinnið fyrir
yður —“