Vikan - 15.04.1948, Síða 12

12
VTKAN, nr. 16, 1948
inn sagði ennfremur, að allir farmiðar frá Ayr
með þessari lest væru teknir í Maybole. Átta
þriðja farrýmis miðar höfðu verið afhentir, þar
með talinn miði frá Girvan. Aðalskrifstofan í
Glasgow bar saman selda miða og afhenta, og
kæmi í ljós skekkja, var það alltaf tilkynnt inn-
an þriggja daga, það myndi því upplýsast á morg-
un, ef eitthvað hefði verið athugavert við mið-
ana þenna dag. Farmiðinn fyrir hjólið geymdi
farþeginn þangað til hann tók hjólið í Ayr.
Dalziel bað þess, að ef eitthvað grunsamlegt
kæmi í ljós við þessa miða, yrði hann látinn vita
strax, og svo ók hann af stað til Ayr. .
Ayr er allstór stöð — skiptistöð fyrir nokkr-
ar línur. Aðallínan frá Stranraer til Glasgow ligg-
ur beint í gegnum stöðina. Austan við aðallín-
una er aðalbrautarpallurinn og þar er miðasala
og aðalinngangur.
Dalziel spurðist fyrst fyrir um farmiðann fyrir
hjólið. Bækurnar sýndu, að miði, sem gefinn
hafði verið út í Girvan fyrir tuttugu og fimm
mílna ferð, hafði verið afhentur í Ayr. Næsta
spuming var: hverjum hafði miðinn verið af-
hentur? Með því að allir farþegamiðar höfðu
verið afhentir i Maybole var ólíklegt, að nokkur
miðasafnari hefði verið viðstaddur í þetta sinn.
Sennilegt var því, að burðarkarlinn, sem tók
hjólið úr vöruvagninum, hefði tekið við miðanum.
Dalziel og Ross yfirheyrðu burðarkarlana, en
allri voru vissir um, að þeir hefðu ekki tekið hjól
úr lestinni frá Stranraer á þriðjudaginn. Einn
þeirra rámaði samt eitthvað í einhvern miða.
Eftir að hann hafði fylgt nokkrum farþegum
út úr lestinni, hafði hann farið aftur í vöruvagn-
inn til að sinna farangrinum. Vörðurinn hafði
þá rétt honum farmiða fyrir reiðhjól og sagt,
að maðurinn hefði sjálfur tekið hjólið. Burðar-
karlinn hafði álitið þetta lúalega tilraun til að
losna við að gefa þjórfé, en hann bjóst við, að
maðurinn hefði verið að flýta sér, þvi að vörð-
urinn hafði séð hann hlaupa með hjólið í átt-
ina til útgönguhliðsins.
Dalziel spurði, hvort sami lestarvörðurinn yrði
með lestinni i dag. Burðarkarlinn játti því og
Dalziel ákvað að bxða og ná tali af honum, þeg-
;ar hann kæmi. Á meða þeir biðu, gætu þeir
fengið sér að borða og síðan reynt að finna ein-
hvern, sem hafði# séð hjólreiðamanninn fara frá
stöðinni.
Þeir Dalziel og Ross ræddu málið yfir matn-
um. Það gæti tekið nokkuð langan tíma að
rekja slóð hjólreiðamannsins eftir að hann fór
frá Ayrstöðinni, og nauðsyn bar til, að Dalziel
kæmist aftur til Newton-Stewart, eins fljótt og
unnt var, til þess að vera í sambandi við Mac-
pherson. Það var margt, sem spyrjast þurfti
fyrir um í Glasgow, og gagnlegt gæti orðið að
ná í myndir af öllum, sem grunaðir voru, ef tak-
ast mætti með því að þekkja hjólreiðamanninn.
Með því að allir mennimir voru kunnir listamenn,
var trúlegt, að hægt yrði að fá myndir af þeim
hjá fréttastofum í Glasgow, og væri það betra
heldur en að biðja um þær í Gatehouse og Kirk-
cudbright, sem gæti orðið til þess, að hinir grun-
uðu yrðu varari um sig. Það væri því ákveðið,
að Dalziel færi með lestinni frá Stranraer og
héldi til Glasgow og ætti tal við lestarvörðinn
á leiðinni. Ross átti að hafa bílinn og halda á-
fram rannsóknum eftir því, sem unnt var, og
gefa öðru hvoru skýrslu um þær til Newton-
Stewart. Ef hann kæmist á spor hjólreiðamanns-
ins, þá átti hann að fylgja því, og taka mann-
inn fastan, ef nauðsyn krefði.
Lestin kom klukkan 13.48 og Dalziel fór upp
í hana eftir að hann hafði fullvissað sig um, að
lestarvörðurinn væri sá sami og verið hafði á
þriðjudaginn. Um leið og lestin rann af stað,
sá Dalziel, að Ross var í samræðum við mann-
inn í blaðsöluskúmum. Ross var duglegur og á-
hugasamur, og Dalziel var viss um, að hann
myndi ekki láta sitt eftir liggja. Dalziel ósk-
aði, að hann hefði talið ástæðu til að taka sjálf-
ur að sér það, sem Ross átti nú að gera; það
var ólíkt tilbreytingaríkara og skemmtilegra en
það, sem hans beið. En það var engan veginn
víst, að þessi hjólreiðamaður væri nokkuð við-
riðinn glæpinn, og ekki dygði, að maður í hans
stöðu eyddi löngum tíma í að rekja villuspor.
Hann fór aftur til varðarins. J
Vörðurinn mundi vel eftir atburðinum með hjól-
ið. Lestin hafði varla numið staðar á stöðinni,
þegar farþegi — ungur maður með köflótta der-
húfu, í gráum flónelsfötum og með sólgleraugu
— hafði komið hlaupandi eftir brautarpallinum
aftur að vömvagninum. Hann hafði yrt á vörð-
inn og sagzt þurfa að fá hjólið sitt strax, því
að hann mætti engan tíma missa. Burðarkarl-
arnir voru allir fremst við lestina, og vörðurinn
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. Það er gaman að skoða búðarglugga! ,
2. Og fylgjast með, hvort nokkuð nýtt hefir
bætzt við síðan seinast.
3. Búðarmaðurinn: Því miður höfum við ekki
fengið neitt nýtt.
Drengurinn: Það var nú lakara.
4. Búðarmaðurinn: Ég skal láta þig vita, ef
við fáum eitthvað!
Það virðist þegar vera orðið ærið áskipað hjá
drengnum! '
hafði sjálfur opnað vömvagninn og rétt mann-
inum hjólið, en leit fyrst á merkispjaldið til að
fullvissa sig um, að það væri rétt hjól. Það var
merkt til Ayr, og hann mundi, að það hafði
verið látið um borð í Girvan. Maðurinn þiýsti
miðanum í lófa varðarins, ásamt einum shilling
í þjórfé, og lagði strax af stað með hjólið í átt-
ina til útgönguhliðsins. Vörðurinn tók einnig eft-
ir, að farþeginn hafði verið með litla handtösku.
Hann hafði ekki horft á eftir honum út um hlið-
ið, því að hann þurfti að sinna öðm. Áður en
hann fór, hafði hann rétt burðarkarli miðann
fyrir hjólið og beðið hann að koma honum til
skila.
Dalziel bað næst um lýsingu á farþeganum.
En hxin var ekki auðfengin. Vörðurinn hafði að-
eins séð hann í hálfa mínútu. Hann gizkaði á,
að hann væri milli þrítugs og fertugs, méðal-
maður á hæð og annað hvort nauðrakaður eða
með litið, ljóst yfirskegg. Áreiðanlega ekki dökkt
yfirskegg; vörðurinn þóttist viss um, að hann
hefði tekið eftir því. Hárið hafði hann ekki séð
að heitið geti fyrir húfunni, en hafði þó einhvem
veginn fengið þá hugmynd, að það hefði verið
ljóst, kannske skollitað. Augun bak við gleraug-
un höfðu að minnsta kosti ekki verið dökk,
sennilega blá eða grá. Vörðurinn hafði, æins og
burðarkarlinn í Girvan, tekið eftir suðurenska
hreimnum í röddinni. Vörðurinn taldi líklegt, að
hann mundi geta þekkt manninn á mynd, en
þó var hann ekki viss um það. Það var ekkert
sérstakt við manninn, nema hreimurinn í rödd-
inni og gleraugun. Hjólið var gamalt og slitið.
Vörðurinn hafði ekki tekið eftir merkinu á því,
en hann hafði tekið eftir, að hjólbarðarnir voru
tiltölulega nýir.
Dalziel kinkaði kolli. Svo fór hann aftur inn
í vagnklefa sinn og sat við að skrifa hjá sér
þær upplýsingar, sem hann hafði fengið, þangað
til lestin nam staðar við St. Enoch-stöðina.
Þar þurfti hann ekki annað að gera en spyrj-
ast fyrir um, hvort miðunum, sem komið höfðu
inn á þriðjudaginn, hefði verið skilað til aðal-
skrifstofunnar í Glasgow. Þegar honum hafði
verið sagt, að svo væri, fór hann til aðalskrif-
stofunnar og náði tali af skrifstofustjóranum.
Athugun leiddi í ljóst, að allir miðar höfðu
komið til skila. Getgáta Wimsey um, að Wat-
ers kynni að hafa farið frá Kirkcudbright með
miða til Glasgow, en svo farið úr á leiðinni, var
bersýnilega röng. Ef hann hafði farið með lest-
inni klukkan 8,45, án þess að ungfrú Selby og
ungfni Cochran tækju eftir honum, hlaut hann
að hafa keypt sér miða til einhverrar millistöðv-
ar.. En það virtist engin ástæða til að ætla, að
hann hefði yfirleitt farið með þessari lest. Waters
hafði blátt áfram horfið og tekið hjólið sitt með
sér. Var það, eða var það ekki, hjólið hans, sem
farið hafði til Ayr? Dalziel minntist þess, að
Andrew litli hafði fyrir skömmu sett nýja hjól-
barða á hjólið sitt, og honum fannst sennilegra,
að það hefði verið hans hjól, en þó bar þess að
gæta, að hann vissi ekkert, hvemig hjólbarðamir
á hjóli Waters voru á sig komnir.
Hann spurði um miða Fergusons, og fannst
harm fljótt, því að hann var eini fyrsta farrýmis
miðinn frá Gatehouse til Glasgow þenna dag.
Hann hafði verið gataður í Maxwelltown, milli
Gatehouse og Dumfries, og aftur í Hurlford og
Mauchine, milli Dumfries og St. Enoch-stöðvar-
iimar, og var það næg sönnun þess, að Fergu-
son hafði farið alla leiðina, eins og hann hafði
sjálfur sagt.
Dalziel var ekki ánægður með þetta og lét
kanna alia miða, sem seldir höfðu verið á þriðju-
daginn -á öllum stöðvum í minna en fimmtíu
mílna fjarlægð frá Newton-Stewart, ef ske kynni
að eitthvert misræmi kæmi í ljós, og því næst
fór hann á aðallögreglustöðina í Glasgow.
Þaðan sendi hann út fyrirspumir um hjólreiða-
mann, sem sézt hafði á veginum milli Barg-
rennan og Girvan milli klukkan 11 og 13.11 á
þriðjudag, og einnig um aðra hjólreiðamenn, sem
kynnu að hafa sést í nágrenni Ayr síðdegis á