Vikan - 06.01.1949, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 1, 1949
5
. Ný framhaldssaga: ...............
* Beiskur drtikkur —
2____ _. .. „..._ ».,M
hlaut að eiga við þessa eyju. Carruthers hafði
talað um blóm. „Ilminn finna menn í margra
mílna fjarlægð," hafði hann sagt.
Það var auðséð að Carruthers þótti vænt um
heimaeyju sína og Celía hafði hrifizt af lýsingu
þessa stóra, vingjarnlega manns á landkostum
og fegurð þarna. Eins og Tómas frændi hafði
sagt, varð Tim Carruthers glaður yfir að fá
frænku vinar sí.ns sem lagsmey fyrir dóttur sína.
Bæði höfðu verið ánægð eftir samræðurnar.
Celia hafði hiklaust ráðið sig og Tómas frændi,
sem var annars mjög varkár maður, var svo
reiður yfir vanþakklæti systkinanna, að hann
féllst á ráðagerðina, sem hann hefði kannske
undir öðrum kringumstæðum reynt að sporna
við.
„Ilmur þeirra berst tuttugu kílómetra út yfir
hafið.“
Hún sneri sér með snöggri hreyfingu að bóka-
skápnum og fann þar gamalt landabréf og fletti
ört blöðunum. Þarna var eyjan — í eyjaklasa,
örlítill rauður depill á bláu hafinu. Hún lá ekki
mjög skammt undan landi, það var auðséð þótt
ekki væri gott að átta sig á fjarlægðinni á
íandabréfinu. Það var ekki heldur hægt að sjá
lögun eyjarinnar greinilega. Bermudaeyjur,
Bahamaeyjur og fleiri eyjaklasar, sem hétu
einu nafni Vestur-Indíur, voru greinilega merktar,
en svo voru hér og þar fjarlægari eyjar, sem
ekki voru nafngreindar. En hún var búin að
finna eyjuna, sem hún átti að fara til, og hún
hét Blanque og var kóraleyja.
En auðvitað er það ekki hið rétta nafn hennar
og ekki getum við heldur sagt hina réttu legu
eyjarinnar. Vegna Celiu, Annettu litlu og Guys
og allra þeirra, sem koma við sögu, verðum við
að láta okkur nægja að gefa sjálf eyjunni nafnið
Blanque, en í Vestur-Indíum er hún.
II. KAFLI.
Þegar Celía, hálfum mánuði síðar lagði upp
í ferðalagið, fylgdi öll fjölskyldan henni á skips-
fjöl. Sömuleiðis var Tómas frændi með og
Carruthers, sem ætlaði að ferðast frá Englandi
til meginlandsins og síðar til Austurlanda og ekki
koma heim til Blanque fyrr en að ári liðnu.
Celia hafði hitt Carruthers tvisvar í London á
þessum hálfa mánuði og hann hafði komið heim
til hennar á sunnudegi og dvalið hjá henni allan
daginn með fjölskyldunni. Höfðu þau átt langt
samtal saman.
„Ég vildi að ég gæti sjálfur farið með yður
þangað, en það er mér ógjörningur. En ég hefi
bæði sent skeyti og skrifað bréf, þau búast því
öll við yður og gera áreiðanlega allt til þess
að þér kunnið sem bezt við yður. Ein af Mayley-
systrunum mun taka ,á móti yður á hafnarbakk-
anum og sennilega Annetta litla líka. Olga mun
ekki koma, hún er værukær kona, sem hatar
að fara til borgarinnar."
Celía var þegar búin að heyra margt um
Mayley-svsturnar og Annettu litlu og fannst
hún strax vera farin að þekkja þær. Meyley-
systurnar vpru móðursystur Olgu, en Celía var
ekki ennþá orðin viss um, hvað þær voru marg-
ar. Svo var einhver, sem hét Lance, en Celía
vissi ekki, hver hann var í rauninni, eitthvað
var hann samt í ætt við þetta fólk.
Henni skildist. að flestir íbúar eyjarinnar væru
á einn eða annan hátt tengdir Tim Carruthers.
„Við erum í rauninni aðeins stór fjölskylda,"
hafði hann sagt. Og þetta hljómaði svo fagurt
í eyrum Celíu — hún var sjálf svo ættrækin.
Hún horfði á ættingja sína, sem stóðu í hóp
á þilfarinu á þessum vetrarmorgni. Skipsþjón-
arnir voru þegar farnir að hringja bjöllum til
að minna fólkið á að fara nógu tímalega í land.
Hjarta hennar engdist af kvölum þegar skiln-
aðarstundin rann upp. öll voru þau glöð að losna
við hana, ekkert systkinanna verðskuldaði til-
finningar Celíu, eða tárin sem blinduðu dökk augu
hennar. En hún reyndi eftir mætti að varna því
að þau brytust út. Hún elskaði systkini sín með
öllum þeirra göllum, og henni fannst sem strengur
brysti í brjósti sér. þegar hún horfði á eftir
þeim niður landganginn og sá þau veifa á hafnar-
bakkanum.
Þegar skipið skreið hægt frá landi og þau
veifuðu að síðustu hvítum vasaklútum, reyndi
Celía, að herða sig upp, sneri frá borðstokknum
og gekk til káetu sinnar. Fór hún að koma dóti
sínu fyrir áður en út á rúmsjó kæmi. Hún hafði
illt hugboð um að þá myndi hún neyðast til að
hátta.
Ótti hennar var ekki ástæðulaus, og varð hún
jafnvel verr haldin, en hún hafði gert sér í
hugarlund. Hún hafði aldrei ferðazt með skipi
áður og sjóveikin náði þegar heljartökum á
henni. Celía lá algjörlega máttvana i icáetu sinni
í þrjá kveljandi daga. Hafið var úfið og skipið
hristist og skókst. Það brakaði og brast í öllu,
fötin sveifluðust fram og aftur á snögunum,
ávaxtakai'fan, sem fjölskyldan hafði fært henni
um borð, valt um koll og epli, appelsínui' og
perur ultu hornanna á milli á gólfinu. Celía
stakkst á alla enda, glaðlyndi hennar hvarf og
hún óskaði þess innilega, að hún hefði ekki lagt
út í þessa svaðilför. Hún þráði jafnvel að skipið
sykki ofan i djúpið með hana, svo að kvalir
hennar tækju enda.
„Jæja þá,“ sagði skipsþernan hressilega.
„Þetta er ekkert. Aðeins örlitill veltingur. Ef þér
hertuð upp hugann og færuð upp á þilfar í hreina
loftið, mynduð þér kenna einskis meins."
Celía lyfti þung-um augnalokunum.
„Ég get það ekki, í hvert skipti sem ég hreyfi
mig--------“
„Já, ég þekki það,“ svaraði þernan. „En það
er af því að þér látið undan. Ég segi alltaf við
alla sjóveika „nerðið yður bara upp“.“
„Ég er glötuð að eilífu," stundi Celía og lok-
aði aftur augunum.
„Viljið þér fá einn bolla af kjötseyði?" spurði
þernan.
„Nei, ég þakka yður fyrir. Ég vil ekkert."
„En þér vitið að þér eigið að borða!" sagði
þernan og tíndi ávextina upp í körfuna. „Ef þér
hafið eitthvað í maganum, þegar ógleðin kemur
yfir yður, þá getið þér að minnsta kosti ælt.‘
„Það gengur nógu vel, án þess að ég hafi
borðað,“ sagði Celía og það vottaði fyrir fyrri
glaðværð hennar.
En þriðja daginn fannst skipsþernunni nóg
komið. „Mér líst ekki á útlit hennar," hugsaði
hún, þegar hún var að þvo hendur Celíu og flétta
þykkt hái’ hennar í tvo fléttinga. Upphátt mælti
liún:
„Ég ætla að biðja Mackenzie lækni að líta á
yður, ungfrú Latimer."
„Hvað getur hann hjálpað mér? Hann getur
þó ekki lægt þessar hræðilegu öldur!“
„Hann mun eitthvað gera. Hann sýnir engum
miskunn, sem lætur undan meinlausri sjóveiki.
En þetta hefur staðið of lengi yfir með yður.
Þér vitið, að fólk getur dáið á þennan hátt.“
„Dáið ?“
„Ójá,“ sagði þernan glaðlega og sléttaði úr
rúmfötum Celíu og lagði fléttingana yfir axlir
hennar. „Þetta reynir á hjartað með tímanum.
Ég ætla því að biðja lækninn að líta á yður.“
Að svo mæltu gekk þernan út úr káetunni,
hagaði hún göngulagi sínu eftir veltingi skipsins
eins og þeir, sem langa reynslu hafa fengið á sjó.
Celía lauk aftur augunum og lá hreyfingar-
laus, henni fannst hún vera máttvana og hún
fann til ógleðinnar.
Þannig lá hún, þegar hratt fótatak heyrðist
í ganginum og drepið var hranalega á hurðina
Celía rótaði sér ekki og gegndi engu. Hún
hefði gjarnan viljað vera kurteis og svara „Kom
inn“, en ákvað að hætta ekki á það vegna ó-
gleðinnar. Það hringlaði í hringjum og tjaldið
var dregið til hliðar, einhver nálgaðist hana og
kuldaleg rödd með skozkum hreim spurði án
meðaumkunar:
„Jæja, hvað er að yður?“
Celíu skildist að þetta væri aðeins sagt fyrir
siðarsakir. Það hlaut að vera fljótséð, hvað að
henni var, auk þess sem þernan hlaut að hafa
sagt lækninum það. Þar við bættist að hún var
hneyksluð yfir kuldanum í röddinni. Hún lá þegj-
andi, en hún opnaði augun og reyndi að brosa
veiklulega. Celía gat aldrei verið ókurteis, hvern-
ig sem á stóð.
Mackenzie læknir dró stól að rekkjunni og
settist.
Celía sá veðurbarið andlit, líkast því sem
það væri höggvið í forngrýti, grá augu, kulda-
leg eins og skozkt háfjallavatn, undir loðnum
brúnum. Munnurinn var harðneskjulegur, en
fallega lagaður og með djúpum hrukkum sitt
hvoru megin. Ennið var hrukkótt, hárið ljóst
og mikið og hér og þar farið örlítið að grána.
Þetta var afar sérkennilegt andlit, að sumu leyti
fallegt, en mjög fráhrindandi. Hann horfði meö
mestu fyrirlitningu á þessa veiklulegu stúlku o'j
virtist hafa fengið andúð á henni þegai' í stac.
„Þér finnið örlltið hreyfingar skipsins, er ekki
svo?“ tók hann aftur til máls.
„Ef þér viljið orða það svo.“ Celía varð svo
æst yfir þessum ruddasltap, að hún gleymdi
allri hættu við að róta sér eða tala, lyfti sé
hærra á koddann og talaði fjörlegar en hún hafí:
megnað síðustu þrjá daga.
„Yður batnar ekki af þvi að liggja hér oj
svelta," sagði læknirinn.
„Ég get ekki ráðið við það sjálf," svara 1
Celía kuldalega og hatursfullt.
Hann svaraði ekki. Hann tók hönd hennar o;
þreifaði á slagæðinni. Snei'ting hans vai' vin-
gjarnlegri en málrómur hans og Celíu fann:
heilbrigði og kraftur streyma til sín frá honu: :
í gegnum handtak hans. Hann lagði máttlau:
höndina aftur ofan á sængina.
,,Nei,“ sagði hann, „þér ráðið ekki við þai