Vikan - 06.10.1949, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 40, 1949
5
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin
Ný framhaldssaga:

iiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
EIRÐARLA UST LÍF
i
Eftir ANN DUFFIELD
l■lmlll■lllllllll■lllllllllllMlllll■llll■lll■ll■lllll■llllllll|l■ll■■l■||||||||||||||||||||||^llll■lll■lll■lll■ll■•■■l••l•■•■•l••■llll■•l■■ll■
Veitingahússgarðurinn var fullur þetta kvöld
eins og vanalega. Allir, sem einhvers máttu sín
í Konstantinópel, voru þar. Enskir herforingjar
ásamt konum sLnum, franskir og ítalskir með
vinkonum sínum, Rússar — glaðir og léttuðugir
eins og vanalega, og Ameríkanar háværir og
aðsópsmiklir. 1 stuttu máli sagt — bandamenn
voru í Konstantinópel og nutu lífsins í fullum
mæli!
1 einu horni garðsins sat ungur óeinkennis-
klæddur maður einn síns liðs. Hann drakk kaffi
og reykti hverja sígarettuna á fætur annarri,
meðan hann sat rólegur og athugaði lífið. Hann
var ungur, ljóshærður, grannur og glæsilegur og
hafði óvanalega fallegt og reglulegt andlit. Ung,
ensk stúlka sat stutt frá honum ásamt bróður
sínum — ungum manni um tvítugt, sem augsýni-
lega var nýorðinn liðsforingi. Hún var mjög
falleg, og ungi maðurinn horfði á hana fullur
áhuga. Skyndilega leit hún upp og mætti augna-
ráði hans með duldum áhuga. Augnablik horfð-
ust þau í augu.
„Veizt þú hver þetta er?“ spurði hún bróður
sinn. En hann hristi höfuðið.
„Heldur þú, að hann sé enskur?“ spurði hún
ennfremur. Hún var sjálf ensk og naut virðing-
arstöðu í þjóðfélaginu, og hún fann, að hún
sýndi veitingahúsinu, sem hún heiðraði með nær-
veru sinni, heiður, sem hún vonaði, að hinir
gestirnir kynnu að meta.
„Varla franskur! Eða ef til vill er. hann einn
þessara norrænu flugmanna, sem eru hér í
franska hernum."
Á þessu augnabliki hófust slagsmálin — sem
var alls ekkert óvanalegt. Einhver, sem hafði
drukkið of mikið, móðgaði annan, sem hafði
drukkið ennþá meira — glas var brotið, borði
var velt um koll — og á skammri tíma en hægt
er að segja það, var allur garðurinn ein ringul-
reið. Ungi liðsforinginn, sem sjálfur hafði drukk-
ið meira en hann hafði gott af, stökk á fætur til
að vernda systur sína — borð þeirra stóð mitt
í allri þrönginni — þegar hnefahögg hitti hann,
svo að hann féll á gólfið. Unga stúlkan, sem
hafði einnig stokkið á fætur, stóð grafkyrr — án
þess að hrópa upp, en náföl. Einhver datt á hana,
og hún greip um borðið til að detta ekki. Augu
hennar voru galopin af hræðslu •— því að hún
hafði aldrei séð slagsmál fyrr.
Og svo skyndilega, er hún stóð þarna og þrýsti
sér upp að borðinu, fann hún tvo handleggi taka
utan um sig, fann, að henni var lyft upp, og
hún borin út úr þvögunr^), burt frá ljósinu.
Stuttu síðar var hún sett niður á jörðina aftur,
og þegar hún leit upp, sá hún, að bjagrvættur
hennar var sami ljóshærði maðurinn, sem fyrir
augnabliki hafði vakið áhuga hennar.
„Þakka yður fyrir!" sagði hún. „Þetta var
rösklega gert.“
„Það er ekkert,“ svaraði hann á góðri ensku,
en með ofurlitlum erlendum hreim. „Hafið þér
bil, sem bíður — ?“
„Já,“ svaraði hún, „en — bróðir minn—“
„Ég ætla fyrst að fylgja yður að bílnum og
ná svo i bróður yðar,“ svaraði hann með vald-
mannslegum hljómi í röddinni. „Komið!“ Hann
tók undir handlegg hennar og fann, að hann titr-
aði. „Þér eruð taugaóstyrk," sagði. „Þér hefð-
uð aldrei átt að koma á svona stað!“
Þetta var ekki tónn, sem vant var að tala
VEKAN hefur valið sem framhalds-
sögu EIRÐARLAUST LÍF — eftir
Ann Duffield, sem skrifað hefur
noklírar sögur, er birzt liafa í blaðinu
áður, m. a. „Beiskur drykkur“ og
„Nílar-ævintýri“. Hlutu þær miklar
vinsældir. Þessi saga er ekld síður
vel gerð og líkleg til þess að ná les-
endahylli. — Fylgizt með frá byrjun!
við Lady Pamelu í, en þótt undarlegt megi virð-
ast, geðjaðist henni að honum.
Hann fylgdi henni að bílnum, fór svo aftur
inn og kom með bróðurinn, sem var heill á
húfi.
„Þakka yður innilega fyrir!“ sagði ungi mað-
urinn, um leið og hann settist niður við hlið
ungu stúlkunnar. „Þetta hefði getað orðið mjög
óþægilegt fyrir systur mína, ef þér hefðuð ekki
bjargað henni.“
„Já, áreiðanlega," svaraði hinn kuldalega.
„Þér vecðið að gæta hennar betur framvegis."
Rödd hans bar eins og framkoma hans og út-
lit vott um menntun og siðfágun. Hann var svo
nákvæmilega „einn af okkur,“ eins og Lady
Pamela lýsti þessu í huga sér. Og skyndilega
beygði hún sig fram og rétti honum granna
hvita hönd. Hann greip hana og hélt lengi um
hana.
„Ef til vill •—- “ sagði hún andstutt, „ef til
vill viljið þér koma í heimsókn til okkar — og
gefa okkur tækifæri til að þakka yður vel.“
Hún sagði honum nafn sitt og heimilisfang, með-
an bílstjórinn setti bílinn i gang.
Ungi maðuijnn brosti, hneigði sig, sleppti hönd
hennar og tók fram nafnspjald, sem hann rétti
henni um leið og bíllinn fór af stað.
Hún las nafnið á spjaldinu, las það aftur, tók
andköf og rétti bróður sínum það.
„Hamingjan góða!“ hrópaði hann. „Mér datt
það aldrei í hug!“ (Hann hafði aðeins verið í
Konstantinópel i hálfan mánuð) „Þarna hefurðu
farið laglega að ráði þínu, Pam — þú baðst hann
um að koma í heimsókn!"
„Lady Pamela tekur ekki á móti yður!“
Armenski þjónninn sagði þetta með miklum
hroka. Þetta var í annað skipti, sem hann hafði
notið þeirrar ánægju að neita unga, tyrkneska
liðsforingjanum inngöngu.
„Er Lady Pamela heima,“ spurði hann.
„Lady Pamela tekur ekki á móti yður!“ endur-
tók þjónninn . >
„Hundurinn þinn!“ sagði tyrkneski liðsforing-
inn. „Svaraðu! Er Lady Pamela heima?"
„Já, herra!“
„Léztu hana fá nafnspjaldið mitt?“
„Já, ég lét hana fá það. Og hún sendir yður
þetta svar. Nei — herra — það er ekki mér að
kenna." Hann var mjög óttasleginn á svipinn —
og ekki að ástæðulausu — því að augun, sem
horfðu fast á lymskulegt andlit hans, voru köld
sem stál.
Augnablik stóð Tyrkinn þögull •—■ svo rétti
hann úr sér, sneri sér við og gekk niður tröpp-
urnar.
Er hann beygði inn á Pera-strœti, mætti hann
hóp enskra liðsforingja, sem komu labbandi •—•
þóttafullir og drambsamir, eins og þeir ættu alla
gangstéttina,
„Völdin eru í ykkar höndum •— þessa stund-
ina— Englendingar góðir!" muldraði Mustapha
oglu Aziz og gekk áfram.
1. KAFLI.
„Þér verðið að gefa mér ttrna, Mustapha! Þér
getið ekki búizt við, að ég geti útvegað slíka
upphæð með augnabliks fyrirvara!"
„Það er varla rétt að kalla það augnabliks
fyrirvara, kæri Molloy! Víxlarnir hafa verið
endurnýjaðir þrisvar sinnum —“
„Faðir yðar mundi hafa endurnýjað þá þrjá-
tíu sinnum ■—“
Mustapha olgu Aziz brosti veikt.
„Faðir minn ■— var enginn peningamaður!“
svaraði hann.
„Vissulega ekki!“ viðurkenndi Terrence
Molloy, góður vinur hans..
„Ég vona, að þér hafið ekki getað álasað mér
fyrir slíkt,“ svaraði hún rólega. „En ekki er
heldur hægt að taka of stóra víxla vegna vin-
áttu.“ Verzlun er verzlun!"
Mennirnir stóðu hvor á móti öðrum í bóka-
safni Tyrkjans.
Mustapha oglu Aziz, sem leit út fyrir að vera
um þrítugt, var óvanalega laglegur maður. Ljóst
hái-ið og ljós hörundaliturinn báru vott um, að
cirkassiskt blóð rynni í æðum hans. Augun voru
blágrá — svo ljós, að þau voru næstum litlaus
— tær eins og vatn og augnabrúnirnar voru
mjög skarpar. Andlit hans var harðneskjulegt
og það var eins og það væri meitlað — nefið
bogið, varirnar vellagaðar.
Hann sat þráðbeinn í stólnum, og auðvelt var
að sjá, að hann hlaut að vera hár. Hann var
vel vaxinn — grannur og þó sterklegur og leit
út fyrir að stunda íþróttir. öll framkoma hans
bar vott um styrk, karlmennsku og ósveigjan-
legan vilja, en áuk þess vissa dulrænu — já, ef
til vill grimmd. Hendur hans voru sérlega fal-
legar — grannar með langa fingur.
Terrence Molloy, sem sat á móti honum, var
á fimmtugsaldri — hár vexti eins og hinn, lagleg-
ur og farinn að grána í vöngum. Andlit hans var
sólbrennt, munnur hans bar vott um fyndni, og
blá augu hans höfðu þessi löngu dökku augna-
hár, sem eru svo einkennandi fyrir þjóð hans.
Hann var einnig klæddur í vel saumuð föt — en
þau voru dálítið farin að slitna og voru ekki vel
pressuð.
Hann strauk höndinni óþolinmóður gegnum
hárið og svaraði brosandi:
„Fyrir utan verzlun og vináttu, Mustapha, þá
getið þér ekki pressað blóð út úr steini. Þér
eigið alltaf eignina.“
„Já, — eignina!" svaraði hinn blíðlega og
horfði beint framan í Molloy.
„Verið þér nú ekki svona heimskulegur," hélt
Molloy áfram. „Þér hafið engan tíma sjálfur til
að vera á búgarðinum, og þér fáið aldrei félaga
eða ráðsmann eins og mig. Hvað er það annars,
sem gengur á hér í landinu? Flokkurinn ykkar
eyðileggur Tyrkland, og þið vitið það sjálfir.
Augu Tyrkjans urðu nístandi köld.
„Við gagnrýnum ekki Ghazi!“ svaraði hann.
Til fjandans með Ghazi! mótmælti Molloy, en
hann var of sniðugur til að segja það upphátt.
„Ghazi veit, hvað hann gerir,“ svaraði hann.
„En hagnaðurinn við að hafa búðing er að borða