Vikan - 03.10.1991, Blaðsíða 16

Þaö var glatt á hjalla í Fosslæk, þegar norðurleltarmenn hlttu hluta suðurleitarinnar. Þarna er gist í
tjöldum eina nótt.
mikilvægt að strax á fyrsta degi náist góður
andi á milli þeirra. Fyrstu nóttina er gist í
skálanum í Svínárnesi. Hann er töluvert aust-
an Hvítár, á móts við austurhlíðar Bláfells.
Kvöldið það stilla menn saman strengi sína og
ræða um tilhögun næstu daga. Við afréttarhlið-
ið greiddu þeir atkvæði um það fyrr um daginn
hver ætti að fara fyrir hópnum það árið og kusu
fjallkóng sem fer með æðstu ráð í norðurleit
þar til hópurinn hittir suðurleitina í Svínárnesi á
leiðinni suður af. Þar á meðal er fjallkóngur
allra leitarmanna, ráðinn sérstaklega til þess
starfa af hreppsnefnd.
Magnús Gunnlaugsson í Miðfelli var fjallkóngur
norðurleitarmanna þetta árið. Hér gægist hann út
um tjalddyrnar í Fosslæk.
Að fara á fjall er ekki síst skemmtilegt fyrir
sakir mannlífsins sem þar ríkir. Þar sannast
hið fornkveðna að maður sé manns gaman, þó
ekki sé nema á kvöldin. Oft eru leitarmenn ein-
ir með þönkum sínum allan daginn og hitta
ekki félaga sína fyrr en í náttstað. Fjallmenn
halda þétt saman þrátt fyrir það og er það enn
mikilvægari hluti ferðarinnar á meðal norður-
leitarmanna þar eð þeir eru svo fáir. Því er
TRÖLLKONA MEÐ BARN í FANGI
Frá Svínárnesi er riðið í Ásgarð en það er
nafnið á svæði því þar sem gamla Ferða-
félagshúsið er og byggingar skíðaskólans.
Þegar nær dregur er riðið í gegnum skarðið á
milli Skeljafells og Kerlingartinds, fram hjá hin-
um stórbrotna drangi Kerlingu sem svæðið er
nefnt eftir. Að sjá er hann eins og kona með
barn á örmum sér. Drangurinn er um 25 metra
hár, úr dökkleitu móbergi og stendur í Ijósri líp-
arítskriðu sunnan í Kerlingartindi. í fornri
þjóðtrú er kerling þessi talin af tröllaættum og
næsta víst er að hana hefur dagað þarna uppi.
Þó að sendir séu átta fjallmenn upp í Kerl-
ingarfjöll er ekki svo að þar sé að finna margt
fé - alltaf leynast þar samt nokkrir tugir. Ekki
var farið í leitir þangað fyrr en seint á síðustu
öld og því hvíldi lengi vel töluverð dulúð yfir
svæðinu eða þangað til umferð jókst þangað
þegar líða tók á þessa öld. Það er að mestu
leyti gróðurlaust en kannski er það einmitt
auðnin sem gerir landslagið svo seiðandi. Ótal
hvassir tindar setja svip sinn á umhverfið, alla
vega í laginu og sumir allt að 1500 metra háir
enda sjást Kerlingarfjöllin víða að.
í Ásgarði halda norðurleitarmenn til í tvær
nætur, koma þangað síðdegis á föstudegi og
nota síðan laugardaginn til þess að smala
svæðið, eins og Jökulkrók og Kisubotna, og
ekki má gleyma að líta vel niður í hin ótal-
Fjallkóngur Hrunamanna, Stefán Jónsson í
Hrepphólum, ásamt dóttur sinni, Huldu Hrönn.
mörgu gil og gljúfur sem á veginum verða. Að
þessu sinni eru þetta dýrðlegir dagar í góðu
veðri og kvöldin í Ásgarði eru norðurleitar-
mönnum jafnan eftirminnileg, þá gera þeir sér
gjarnan svolítinn dagamun.
Hrossin njóta þess ríkulega að vera um
stundarsakir í þeirri gróðurvin sem Ásgarður
er. Þar er unnt að beita þeim í nokkra klukku-
tíma í grasi vöxnum hvamminum báðadagana
sem hafst er þar við.
ÞAR HEITIR f FOSSLÆK
Á sunnudagsmorgninum halda norðurleitar-
menn af stað úr Kerlingarfjöllum áleiðis suður
á bóginn. Þrír þeirra reka á undan sér kindur
þær sem heimtar hafa verið siðustu tvo daga.
Hinir dreifa sér á svæðið vestur að Jökulkvísl-
inni. Það er leiðindaveður um morguninn,
hvasst og hellirigning. Vindurinn blæs úr suð-
austri en þegar menn eru komnir af stað snýst
hann f suðvestur og um hádegið er skollin á
svartaþoka. Þá er eins gott að tapa ekki áttum
því töluverðar fjarlægðir eru á milli manna.
Þegar þoka byrgir sýn sjá þeir alls ekki hver til
annars. Við slíkar aðstæður er ekki unnt að
taka mið af fjöllum eða öðrum greinilegum
kennileitum, þau eru öll horfin í þokuna. Þá
getur það hjálpað að taka áttir af vindinum ef
hann er stöðugur, svo og af rennsli lækja og
stærri vatnsfalla sem leitarmenn bera jafnan
kennsl á. Mönnum verður brátt Ijóst að illa get-
ur farið fyrir smalamennsku þennan daginn því
ef einhver rekst á kindur er það af tilviljun og
erfitt getur verið að henda reiður á því hvert
þær halda þegar grá þokan tekur við þeim. Á
örskammri stundu verður kind sú sem var rétt
við nefið á manni að lítilli þúst sem síðan
hverfur sjónum með öllu.
Næsti áfangastaður er Fosslækur, lítið nes,
grasi og kjarri vaxið. Hann er talsvert suðvest-
ur af Kerlingarfjöllunum. Búðafjöllin eru í seil-
ingarfjarlægð og blasa við í austri. Þau eru
eins og tvö konubrjóst séð frá ákveðnu sjónar-
horni og sérkennileg er svarta öskulagsröndin
eftir þeim miðjum. Lækur líður þar niður og
foss nokkuð fyrir ofan. Af honum dregur stað-
urinn nafn sitt. Þangað koma einnig nokkrir
fjallmenn úr suðurleitinni, þar á meðal sjálfur
fjallkóngurinn. En norðurleitarkóngurinn afsal-
ar sér samt ekki völdum fyrr en í Svínárnesi
daginn eftir. Fosslækur er afar kyrrlátur staður
og einstaklega fagur. Þar ríkir sérstakt and-
rúmsloft, einkanlega í góðu veðri því sofið er í
gömlu símatjöldunum svokölluðu.
Það fer ekki hjá því að mannskapurinn hafi
gaman af því að hittast og segja sögur af leit-
um og smölun síöustu daga. Mönnum verður
16 VIKAN 20, TBL 1991