Vikan - 03.10.1991, Blaðsíða 35

„Þaö gerir mig þá að lygara.“
„Alls ekki,“ sagöi Roger meö sömu blíðu, lágu
röddinni. „Ég gerði upp viö mig að trú þín á það
að þú sjáir inn í framtíðina myndi ekki hindra þig
í því að hjálpa Chuck. Og það stóðst. En ég trúi
ekki að Cathy’s brenni í kvöld frekar en ég trúi því
að tunglið sé úr grænum osti.“
„Ég er ekki lygari, bara rugludallur," sagði
Johnny. Þetta var áhugavert á óljósan hátt. Roger
Dussault og margir þeirra sem skrifuðu Johnny
höfðu sakað hann um að viðhafa brögð en Chats-
worth var sá fyrsti sem sakaði hann um að vera
með Jóhönnu af Örk-duld.
„Ekki það heldur,” sagði Roger. „Þú ert ungur
maður sem lenti í hryllilegu slysi og barðist til
heilsu á ný og greiddi trúlega hryllilegt gjald fyrir.
Vilji fólkið þarna úti í garði - þar með talin móðir
Patty - hrapa að heimskulegum ályktunum verður
því boðið að loka á sértrantinum um mál sem það
ber ekkert skynbragð á.“
„Hvernig vissi ég þá nafnið Cathy's?" sagði
Johnny skyndilega. „Óg hvernig vissi ég að það
er ekki heimili einhvers?"
„Chuck hefur talað heilmikið um teitið undan-
farna viku.“
„Ekki við mig.“
Roger yppti öxlum. „Máski sagði hann eitthvað
við okkur Shelley svo þú heyrðir til. Undirmeðvit-
und þín náði því og geymdi það ... “
„Já,“ sagði Johnny bitur. „Allt sem við skiljum
ekki er sett í U fyrir undirmeðvitund, er það ekki?
Goð tuttugustu aldarinnar. Hve oft hefur þú gert
það þegar eitthvað var á skjön við raunsæislífs-
skoðun þína, Roger?“
Augu Rogers gætu hafa flökt örlítið - eða
það gæti hafa verið ímyndun.
„Þú tengdir eldingar við þrumuveðrið sem er á
leiðinni," sagði hann. „Sérðu það ekki? Það er
sáraeinf..."
„Ég er að segja þetta á eins einfaldan hátt og
ég get,“ sagði Johnny. „Elding mun Ijósta þennan
stað. Hann brennur til grunna. Láttu Chuck vera
heima. “
Ó, Guð, höfuðverkurinn var að koma. Hann
lagði höndina á ennið og neri það órólegur.
„Þú hefur lagt allt of hart að þér, Johnny."
„Haltu honum heima," endurtók Johnny.
„Hann ræður því og ég ætla ekki að taka af
honum völdin. Hann er frjáls, hvítur og fullveðja."
Það var barið að dyrum. „Johnny?”
„Kom inn,“ sagði Johnny og Chuck kom inn.
Hann virtist áhyggjufullur.
„Hvernig líður þér?“ spurði Chuck.
„Bara vel,“ sagði Johnny. „Ég er með höfuð-
verk, það er allt og sumt. Chuck. .. ekki fara
þangað í kvöld. Ég er að biðja þig sem vinur.
Hvort sem þú hugsar eins og pabbi þinn eða ekki.
Gerðu það. “
„Ekkert mál, maður,” sagði Chuck glaðlega og
hlammaði sér niður á sófann. „Það væri ekki hægt
að draga Patty nálægt staðnum. Þú dauðhræddir
hana.“
„Mér þykir fyrir því en ég er feginn," sagði
Johnny.
„Þú sást eitthvað, var það ekki?“ Chuck leit á
Johnny og siðan á föður sinn. „Ég fann það. Það
var slærnt.”
„Fólk finnur það stundum. Mér skilst að það sé
hálfandstyggilegt."
„Heyrðu ... það brennur þó ekki þarna í al-
vöru, er það?“ spurði Chuck.
„Jú,“ sagði Johnny. „Þú skalt ekki koma nálægt
staðnum.”
„En ..." Hann leit áhyggjufullur á föður sinn.
„Útskriftarbekkurinn bókaði staðinn fyrir sig. Skól-
inn styður það. Það er öruggara en tuttugu teiti og
fólk að drekka á víð og dreif um þjóðvegina. Það
verða líklega tvö hundruð pör þarna. Pabbi... “
„Ég held að hann trúi ekki orði af þessu,“ sagði
Johnny.
Roger stóð upp og brosti. „Ökum yfir til Som-
ersworth og ræðum við veitingastjórann,” sagði
hann. „Og líði ykkur eins á leiðinni heim getum við
boðið öllum hingað í kvöld."
„En hvers vegna ef þú ekki trúir þessu?” sagði
Johnny.
„Til að þið Chuck haldið hugarró ykkar,“ sagði
Roger. „Og til að - þegar ekkert gerist í kvöld - ég
geti sagt sagði ég ekki og skellihlegið svo að
ykkur. En ég ætla að taka eitt fram hér og nú. Ég
held ekki að það sé nein von til að fá eigandann til
að hætta við fyrir þín orð eingöngu, Johnny. Þetta
er líklega eitt stærsta kvöld ársins hjá honum.“
„Við gætum sagt honum einhverja sögu ...
spunnið eitthvað upp ..." sagði Chuck.
„Logið að honum, áttu við? Nei, það geri ég
ekki. Ekki biðja mig um það.“
Chuck kinkaði kolli. „Allt í lagi.“
„Við skulum drífa okkur,” sagði Roger rösk-
lega. „Klukkan er að verða fimm. Förum á Benz-
inum.“
* 3 *
Bruce Carrick, eigandinn, var við barinn þegar
þeir komu inn rétt fyrir sex. Það dofnaði yfir
Johnny þegar hann sá skiltið fyrir utan: EINKA-
SAMKVÆMI f KVÖLD FRÁ SJÖ TIL LOKUNAR -
SJÁUMST Á MORGUN.
Carrick hlustaði á sögu Johnnys með æ meiri
vantrú í svipnum. Þegar Johnny lauk máli sínu
bauð Carrick honum að líta út um gluggann. Fyrir
ofan þá var heiðskír himinn. Þrumuskýin voru
horfin.
„Ég held að þú sért eitthvað ruglaður," sagði
Bruce Carrick. „En nú skal ég leiða þig í allan
sannleika um staðreyndir lífsins. Útskriftarbekkur-
inn er búinn að borga mér 650 dali fyrir þetta teiti.
Þeir eru búnir að leigja ágætis rokkhljómsveit frá
Maine. Maturinn er í frystinum og bíöur þess að
fara í örbylgjuna. Salatið er í kæli. Drykkirnir kosta
aukalega og flestir þessara krakka eru orðnir
átján og geta drukkið eins og þeim sýnist.. . og í
kvöld sýnist þeim svo. Hver getur láð þeim það?
Maður útskrifast ekki úr grunnskóla nema einu
sinni. Ég tek inn tvö þúsund dollara á barnum í
kvöld eins og ekkert sé. Ég er búinn að kalla út tvo
aukabarþjóna. Ég er með sex gengilbeinur og
bryta. Hætti ég við þetta missi ég allt kvöldið, auk
þess sem ég þarf að endurgreiða matinn. Ég fæ
ekki einu sinni fastakúnna i kvöldmat vegna þess
að skiltið hefur verið þarna alla vikuna. Skilurðu
mig?"
„Eru eldingavarar hérna?" spurði Johnny.
Carrick fórnaði höndum. „Já, ég er með eld-
ingavara! Það kom hérna maður fyrir fimm árum
og ég keypti af honum eldingavara! Ertu þá
ánægður? Jesús Kristur!" Hann leit á Roger og
Chuck. „Hvers vegna leyfið þið þessu fífli að
ganga lausu? Út með ykkur! Ég hef verk að
vinna.”
„Við skulumfara,” sagði Roger. „Þakka þérfyrir
kurteisina og alúðina, Carrick."
„Þakka þér fyrir ekki neitt," sagði Carrick.
„Samansafn af fávitum!” Hann strunsaði aftur inn
á barinn.
Þeir fóru út og Johnny gekk að bílnum. Honum
fannst hann gjörsigraður og höfuðverkurinn þrýsti
á viö gagnaugu hans. Roger stóð með hendurnar
í rassvösunum og horfði upp á langt og flatt þak
byggingarinnar.
„Á hvað ertu að horía, pabbi?“ spurði Chuck.
„Það eru engir eldingavarar þarna,” sagði Rog-
er Chatsworth hugsandi. „Alls engir eldingavar-
ar.“
* 4 *
Þeir sátu þrír í stofunni í stóra húsinu, Chuck við
símann. Hann leit hikandi á föður sinn. „Fæst
þeirra verða tilbúin að breyta um áætlun svona
seint,“ sagði hann.
„Áformin eru að fara út, það er allt og sumt,“
sagði Roger. „Þau geta allt eins komið hingað.”
Chuck yppti öxlum og fór að hringja.
Þegar upp var staðið kom um helmingur par-
anna, sem ætlað höfðu á Cathy's, til þeirra og
Johnny var aldrei alveg viss um hvers vegna.
Sum komu líklega vegna þess að veislan virtist
áhugaverðari og vegna þess að drykkirnir voru
fríir. En fiskisagan flaug hratt og foreldrar margra
þeirra höfðu verið í garðveislunni fyrr um daginn.
Þess vegna leið Johnny eins og útstillingu í gler-
búri mestan hluta kvöldsins. Roger sat sviplaus á
stól í horninu og drakk vodka martini.
Fyrir utan heyrðist þrumugnýr. Shelley sat í eld-
húsinu og skrifaði bréf. Hún skrifaði undir, merkti
umslagið og setti á það frímerki. „Þú fannst fyrir
einhverju í raun og veru, var það ekki, Johnny?"
„Jú.“
„Andartaks aðsvifstilfinningu," sagði hún.
„Hugsanlega vegna næringarskorts. Þú ert allt of
horaður, Johnny. Þetta hefði getað verið ofskynj-
un, er það ekki?"
„Nei, það held ég ekki.“
Fyrir utan heyrðist þrumugnýr aftur, en í
fjarlægð.
„Ég er bara fegin að hafa hann heima. Hann er
eina barnið okkar... fremur stórt barn, en ég
man vel eftir honum á hringekju í stuttbuxum. Og
það er gott að fá að taka þátt í... síðustu athöfn
drengjaáranna með honum."
„Það er gott að þér finnst það,“ sagði Johnny.
Hann fann skyndilega að hann var að beygja af.
Síðustu sex til átta mánuði virtist sem tilfinninga-
stjórn hans hefði dalað verulega.
Roger kom inn í eldhúsið með lítið útvarp stillt á
WMTQ, stöð sem lék sígilda tónlist.
„Svolítið mótvægi við Elton John og Aero-
smith," sagði hann. „Hvernig líst þér á að taka í
spil, Johnny?"
* 5 *
Þeir spiluðu og kvöldið leið. Inn á milli fóru þeir
niður og fullvissuðu sig um að enginn væri farinn
að dansa á billjarðborðinu né farinn út fyrir í
einkaveislu. „Það koma engin börn undir hér í
kvöld fái ég við það ráðið," sagði Roger.
Shelley hafði sest við lestur. Einu sinni á
klukkustund var útvarpað fréttum og athygli
Johnnys beindist frá spilamennskunni um hríð.
En það var ekkert um Cathy’s í Somersworth -
hvorki klukkan átta, níu né tíu.
Eftir tíu-fréttir sagði Roger: „Ertu tilbúinn að
draga eitthvað úr spánni, Johnny?"
„Nei.“
Veðurfréttirnar boðuðu þrumuskúri á stöku stað
en að stytta myndi upp eftir miðnætti.
Að neðan heyrðist stöðugur gnýr bassans úr
hátölurunum.
„Veislan er að verða hávær," hafði Johnny á
orði.
„Veislan er að verða full," sagði Roger glott-
andi. „Þau verða timbruð á morgun, því máttu
trúa. Ég man í útskriftarboðinu mínu ..."
„Hér er fréttatilkynning frá fréttastofu WMTQ,"
var sagt I útvarpinu.
Johnny, sem hafði verið að stokka, dreifði spil-
um um allt gólfið.
„Slakaðu á, þetta er vafalaust eitthvað um
mannránið á Flórída."
„Það held ég ekki," sagöi Johnny.
Þulurinn sagði: „Svo virðist sem versti eldsvoði
í sögu New Hampshire hafi orðið rúmlega sjötíu
og fimm ungmennum að bana í borginni Somers-
worth. Eldurinn braust út í veitingahúsinu Cathy’s
þar sem útskriftarveisla var í fullum gangi. Milton
Hovey, slökkviliðsstjóri í Somersworth, segir að
íkveikja komi ekki til greina; hann telur öruggt að
elding hafi valdið eldsvoðanum.”
Roger Chatsworth var náfölur. Hann sat tein-
20. TBL 1991 VIKAN 35