Vikan - 03.10.1991, Blaðsíða 52

PIEZO-RAFTÆKI í
STAÐ NÁLARSTUNGU
Nú hefur veriö hannaö
lítið og handhægt
tæki sem gefur frá sér
svokallaða Piezo-rafgeisla
sem lina sársauka. Piezo-raf-
magniö er sagt virka á sama
hátt og hinar kínversku nálar-
stungur og hefur verið notað
erlendis bæði af læknum og
„kírópraktíkerum". Tækið er
lagt við þá staði á líkamanum
þar sem sársauki er fyrir. Síð-
an er handfanginu þrýst fram
og til baka og hausnum nudd-
að mjúklega eftir svæðinu
þangað til sársaukinn hverfur.
Tækinu skal þó ekki beitt leng-
ur en tvær mínútur í senn á
hvern sársaukablett en óhætt
er að nota það nokkrum sinn-
um á degi hverjum. Það skal
aðeins notað á þurra húð og
unnt er líka að koma því við í
gegnum föt. Ekki má nota tæk-
ið á opin sár og augu.
PIEZO-CARE tækið er unnt
að panta hjá Belís-heilsuvör-
um (s. 91- 667580) og í
Svensson-heilsubúðinni f
Mjódd. □
NÝR ILMUR BERST NÚ AÐ VITUM OKKAR
KALIFORN
FRÁ JACLYN SMITH
Þetta ilmvatn hefur farið
sigurför um Bandaríkin að
undanförnu og er eitt mest
selda merkið þar um þess-
ar mundir. Ilmurinn er í
senn ferskur og mjúkur,
rómantískur og ögrandi.
Hann vekur upp hugrenn-
ingar um fegurð Kaliforníu
og blómskrúð, angan af
sumri og frjósemi jarðar.
Hér er á ferðinni nýstárleg
og fersk angan í flóru ilm-
vatnanna. □
Hún horfði á hann í
rökkrinu. Dökkur koll-
urinn hvíldi óþvingað-
ur á koddanum. Hve hún naut
þess að horfa á hann sofa eftir
að þau höfðu elskast. Heitt og
ákaft eins og þau voru vön.
Villiblómin var hún vön að
kalla þau þegar þau voru hætt
að vera feimin við hvort
annað. Það var einhver til-
beiðsla í ástinni á milli þeirra,
einhver tónn svo sterkur að allt
annað hvarf og hún skynjaði
ekkert nema þessi brúnu
augu, þetta svarta hár og hvíta
húð með brúnum freknum hér
og þar. Svo fallegt, hugsaði
hún og strauk nokkrar freknur
á öxl hans með fingurgómun-
um.
Hún leit út um gluggann. Allt
var svo fallegt, að henni
fannst. Laufin féllu af trjánum,
flögruðu hægt og tignarlega til
jaröar. Það var komið haust.
Haust úti, haust inni, því þau
voru ekki ung lengur. Hún sá í
rúðunni konu sem ekki var gott
að sjá aldur á því lífið hafði
farið vel með hana þótt hún
hefði kynnst erfiðleikum eins
og aðrir.
En alltaf hafði birt. Hvað
hafði verið erfiðast? hugsaði
hún með sér og reyndi að
muna löngu liöna atburði. Það
hafði verið sárt að fæða
börnin, svo ótrúlega sárt. Af
hverju hafði ekki verið meira
skrifað og talað um sársauk-
ann svo það væri betur hægt
að átta sig á honum. Það átti
ekki við hana að vilja ekki
viöurkenna óþægilega hluti.
Og taugaáfalliö hafði verið
hræðilegt en hvernig sem hún
reyndi gat hún ekki almenni-
lega munað það, enda langt
um liðið. Hún mundi þó sárs-
aukann og þjáninguna sem
fyrir augu bar meðan hún
dvaldist á spítalanum, eftir aö
hjartað í henni gerði uppistand
og engin hjartaróandi lyf gátu
sefaö bálið sem bjó í brjóstinu
á henni og hún missti stjórn á
lífi sínu skamma stund.
Hafði hún kannski aldrei
stjórnað lífi sínu almennilega
áður fyrr? Hafði hún ekki alltaf
leyft öðrum að ráða ferðinni,
spurt aðra hvað þeir vildu áður
en hún lærði að leita svara hjá
sjálfri sér? „Auka ánægjuþætt-
ina í lífinu," sagöi læknirinn
sem fann ekkert að henni. Hún
tók hann á orðinu og fór að
gera það sem hún vildi og
helst ekkert annað. Hún valdi
sér ánægjulegar athafnir og
spurði sjálfa sig hvað hún
þráði og hvers hún hafði alltaf
saknað.
Henni varð litið á manninn
sem blundaði við hliðina á
henni. Hann hafði hún þráð að
snerta með orðum sínum og
tilfinningum og það hafði hún
fengið. Það hafði ekki gerst
hratt frekar en aðrir góðir
hlutir, heldur hægt, eins og svif
laufanna af trjánum þarna úti
og í líku litrófi sem hjá þeim.
Þessi fallegu blæbrigði, allt
þetta fagra, sem augað sér,
varð þeirra.
Hún brosti. Hvaða vanga-
veltur voru þetta eiginlega mitt
í síðdegiskyrrðinni. Hún kink-
aði kolli til konunnar í rúðunni
andspænis sér. Henni þótti
undurvænt um þessa konu og
dáðist meira aö segja svolítið
að henni fyrir að hafa þorað að
nálgast það sem hún þráöi og
höndlað það. Ekki áreynslu-
laust en ástúðlega þó. Hún
renndi fingrunum inn í svart
hárið, greip þéttingsföstu taki í
þetta svarta hár sem neitaði
að grána. Hvað myndi hann
segja þegar hann vaknaði?
Eitthvað fallegt, hugsaði hún
eins og svo oft áður.
„Villistelpan mín,“ sagði
hann og greip hana í faðminn.
Hægt hvarf hún til hans í
hauströkkrinu. Tvö leikandi
lauf í lífsins dansi, líkt og lauf-
blööin í garðinum þeirra fyrir
utan gluggann. □
52 VIKAN 20. TBL. 1991
ANNA S. BJÖRNSDÓTTIR