Vikan - 05.03.1994, Blaðsíða 11

HELENA EYJOLFSDOTTIR SONGKONA:
ÍMGNUM
Þeir eru allt of fáir sem eru
svo lánsamir að fá að
starfa við áhugamálið en
sem betur fer er alltaf einn og
einn sem fer glaður í vinnuna,
unir sæll við sitt og myndi ekki
fyrir nokkurn mun vilja skipta yfir í
eitthvað annað. Söngurinn hefur
verið Helenu Eyjólfsdóttur vinna
og áhugamál til fjölda ára og þau
eru ófá skiptin sem henni hefur
tekist að gæða texta tilfinningu
og lagi líf. Hún var ekki há í loft-
inu þegar hún hét sjálfri sér því
að verða óperusöngkona en for-
lögin ætluðu henni allt annað
hlutverk, nefnilega að syngja
dægurlög. Nafn hennar er ósjálf-
rátt tengt a.m.k. tvennu: Hljóm-
sveit Ingimars Eydal og Sjallan-
um á Akureyri. Helena er kona af
bjartsýna skólanum og þrátt fyrir
mikil og erfið veikindi eiginmanns
hennar, Finns Eydal, brosir hún
mót máttarvöldunum og er
ákveðin í að láta ekki bugast þótt
á móti blási.
ÚTLENDUR ÁVÖXTUR
Helena Eyjólfsdóttir segist vera
mikill Akureyringur í sér og hvergi
annars staðar geta hugsað sér
að búa á landinu. Það vita þó ef-
laust ekki allir að hún er fædd og
uppalin í Reykjavík.
„Ég held að mamma og pabbi
hafi búið á Reynimel 50 þegar ég
fæddist en skömmu eftir það
keyptu þau íbúð í verkamanna-
bústöðum í Stórholti. Á meðan
beðið var eftir þeim íbúðum
bjuggum við í Höfðaborginni,
þeim frægu byggingum niðri við
Höfða. Þar vorum við tvær syst-
urnar (sú þriðja var ókomin í
heiminn), ásamt pabba og
mömmu, í einu herbergi, auk sal-
ernis og eldhúss. Þarna bjó
gjarnan fólk sem var að bíða eftir
að komast í betra húsnæði og ég
man vel eftir mér frá þessum ár-
um. Eitt mjög merkilegt uppgötv-
uðum við systurnar þarna og það
var útlendur ávöxtur. Þetta voru
bananar og þeir voru kolgrænir.
Ekki var við það komandi að við
fengjum að bragða á þeim þá því
þeir áttu víst eftir að þroskast.
Merkið um rétt þroskastig var
þegar þeir yrðu orðnir gulir. Þeir
voru hengdir fyrir framan kola-
eldavélina og þar sátum við dag-
inn út og inn og biðum eftir gula
litnum. Það sorglega var að hann
lét á sér standa og svartir og lítt
kræsilegir voru þeir að lokum
teknir niður, þeim hent og við
fengum ekki að bragða þá.“
LÆRDUM ÖLL
ÆTTJARDARLÖGIN
„í Stórholtinu var ég svo allt þar til
ég fór að heiman, 17 ára gömul.
Ég var í Lauganesskólanum og
söng í kórnum hjá Ingólfi Guð-
brandssyni. Allir dagar byrjuðu á
því að hringt var til morgunsöngs
þar sem sungin voru tvö eða þrjú
lög. Þarna lærðum við öll ættjarð-
arlögin og mér finnst sorglegt ef
þetta er að leggjast af og fólk
hætt að læra þessu góðu lög.“
Helena söng mikið sem barn
og móðir hennar fór með hana til
Sigurðar Birkis, þáverandi söng-
menntastjóra, sem kom telpunni
til Guðrúnar Þálsdóttur, ekkju
Héðins Valdimarssonar alþingis-
manns. Guðrún var þá söng-
kennari í Melaskólanum og
kenndi Helenu söng í tvo vetur
án þess að taka krónu fyrir.
„Eftir þennan tíma hjá Guðrúnu
var ég farin að syngja á skemmt-
unum og man sérstaklega eftir
einni ferð til Keflavíkur. Við Guð-
rún fórum með rútunni suður eft-
ir. Hún var í mjög fallegum
minnkapels og lék undir hjá mér.
Fyrir þetta tók hún fullt af pening-
um og lét mig hafa hverja einustu
krónu.“
Helenu var ráðlagt að hvíla sig
á söngnáminu meðan röddin
gengi í gegnum ákveðið þroska- VIÐTAL: SVANUR
skeið og við 16 ára aldurinn, þeg- VALGEIRSSON
ar meiningin var að hún tæki upp /y\YNDIR- COIII
þráðinn að nýju, var hún farin að
syngja dægurlög.
ÖRLAGARÍK ÁKVÖRÐUN
„Ég hafði alltaf ætlað mér að
leggja fyrir mig klassískan söng
og sá mig jafnan fyrir mér sem
óperusöngkonu. Ég man að ég
lokaði mig alltaf af í kjallaranum í
Stórholtinu og söng aríur þar
sem enginn heyrði.
Ég fór í Gagnfræðaskólann við
Lindargötu og þaðan í landspróf í
Gagnfræðaskólanum við Vonar-
stræti. Eftir það innritaði ég mig í
Menntaskólann í Reykjavík en
tók örlagaríka ákvörðun og dró
umsókn mína til baka. Þó ung
væri að árum gerði ég mér vel
grein fyrir hversu örlagarík
ákvörðunin í rauninni var en mér
hafði verið boðið að syngja með
hljómsveit Gunnars Ormslev í
nýju húsi, Framsóknarhúsinu,
síðar Storkklúbbur, þá Glaumbær
og er nú Listasafn islands, og ég
stóðst engan veginn slíkt boð.“
Þarna var sem sagt ákvörðun-
in tekin um að verða söngkona
og segist Helena hafa borið
ákvörðunina undir móður sína en
hún ekki viljað hafa áhrif á stelp-
una. Ákvörðunin skyldi verða og
varð hennar og hún segist ekki
hafa séð eftir því að hafa stigið
þetta örlagaríka skref.
„FINN EKKI TÓNINN
MINN"
„Þetta var alveg fullt starf og á
þessum tíma var miklu meira að
gera í þessu en í dag. Við spiluð-
um allar helgar allan veturinn, frá
fimmtudagskvöldi og fram á
sunnudagskvöld. í þessari hljóm-
sveit voru, auk mín, Magnús Ingi-
marsson og fjórir Gunnarar:
Gunnar Ormslev, Gunnar Mog-
esen, Gunnar Sigurðsson og
2. TBL. 1994 VIKAN 1 1
LÍFSREYNSLA