Vikan - 05.03.1994, Blaðsíða 14

LÍFSREYNSLA
Glatt á hjalla i hléi í
Sjallanum á gamlárs-
kvöld 1969. Helena og
Finnur meó hljóm-
sveit Ingimars
Eydals. „Mér finnst ég
ákaflega lánsöm aó
hafa lifað þessa
tíma,“ segir Helena.
Knékrjúpandi baö
ungi, myndarlegi
maóurinn Helenu um
aó koma noróur og
syngja meö hljóm-
sveit sem bróöir hans
var aó stofna. Hún
skellti sér noróur - og
trúlofaöist unga
manninum. Hér sjást
þau nýtrúlofuó á balli
í Alþýóuhúsinu 1959.
og Finnur að leika með Hljóm-
sveit Svavars Gests í Sjálfstæð-
ishúsinu. Og einmitt þennan vet-
ur fóru hjörtu þessara ungmenna
að slá í takt, takt sem síðan þá
hefur verið hrynjandi þeirra lífsins
sinfóníu, stríðra sem blíðra tóna.
LÍKAD VEL VIÐ KARLANA
„Við fórum síðan aftur norður
sumarið eftir og þannig gekk
þetta, allt til ársins 1962, við vor-
um í Reykjavík á veturna en með
Atlantic kvartettinum á sumrin. Á
þessum árum söng ég inn á flest-
ar mínar plötur, þá 16 og 17 ára.
Við Finnur fluttum svo suður
1962 og vorum þar í fjögur ár.
Spiluðum á ótal stöðum, fyrst
með Hljómsveit Svavars Gests,
og fórum m.a. einn heljarinnar
hring í kringum landið með þeirri
sveit. Eftir að við fórum suður
stofnaði Ingimar Hljómsveit Ingi-
mars Eydal og hún lék einn vetur
í Allanum en flutti sig síðan yfir í
Sjálfstæðishúsið þegar það opn-
aði árið eftir.“
Þau hjón settust endanlega að
á Akureyrar 1966 og segist Hel-
ena hvergi annars staðar geta
hugsað sér að búa.
„Mér finnst Akureyri sérlega
fallegur og góður bær. Mér finnst
umhverfið miklu manneskjulegra
hér, maður kannast við flesta og
lætur sig náungann varða. Mér
finnst notalegt að geta boðið fólki
góðan daginn þegar ég mæti því
á morgnana, hvort sem ég þekki
það vel eða ekki. Það er hægt á
Akureyri."
Finnur fór strax að spila með
Hljómsveit Ingimars en fyrsta árið
á eftir söng Helena með „allt öðr-
um strákum á Hótel KEA“ eins og
hún orðar það en síðan með
Hljómsveit Ingimars. Hún segist
alla tíð fyrst og fremst hafa unnið
með körlum og líkað það vel. „Við
strákarnir" er setning sem hún
segist oft hafa misst út úr sér.
SJALLASTEMMNINGIN
Sjálfstæðishúsið á Akureyri hafði
ávallt sérstakt aðdráttarafl og þeir
eru ófáir sem hafa dillað sér þar
innan veggja. Staðurinn var og
hefur alla tíð verið eitt af vöru-
merkjum Akureyrar. Þeir, sem
hafa átt leið um bæinn, létu það
ekki spyrjast að þeir hefðu ekki
komið við í Sjallanum. Ósjaldan
hefur verið minnst á stemmning-
una sem alltaf skapaðist í húsinu
og sú stemmning er oftar en ekki
kennd við Hljómsveit Ingimars
Eydal. Minningin er sveipuð ein-
hvers konar dýrðarljóma, Ijóma
sem fólk ekki skynjar sem ekki
upplifði stemmninguna sjálft.
„Þetta var mjög sérstakt og
þekkist ekki í dag, að ég held.
Húsið var stórt með stóru dans-
gólfi og fólk kom til þess að
dansa. í mínum huga er hljóm-
sveitin stærsta skýringin á þessu
því hún var mjög góð. Þarna var
þessi hljómsveit í nokkur ár og
fólk gekk að henni vísri. Við lögð-
um allan okkar metnað í þetta;
æfðum mjög mikið og vorum allt-
af með nýjustu lögin, beint úr Ra-
dio Luxemburg. Liður í þessu
hefur auðvitað getað verið að í
kringum svona myndast alltaf
einhver múgsefjun en þeirri stað-
reynd verður ekki hnekkt að laga-
valið var gott og stemmningin í
sveitinni einstök. Mörg laganna,
sem við vorum með á prógramm-
inu hjá okkur fyrstu árin, lifa enn í
dag og það segir sína sögu.“
LÁNSÖM AÐ LIFA ÞESSA
TÍMA
„Ég sakna þessara tíma en það
þýðir ekkert að vera að gera ein-
hvern samanburð við daginn í
dag. Þetta var bara þá og þessi
tími kemur ekki aftur. Tíðarand-
inn var allur annar og fólk hafði
lítið að fara annað en í bíó og á
ball. Enda var það svo að við vor-
um oft að spila öll kvöld vikunnar,
nema miðvikudagskvöld þvf það
voru áfengislaus kvöld. Það voru
oft okkar einu fríkvöld. Ef var hlé í
Sjallanum var maður að flengjast
um landið og sþila á böllum eða
taka upp sjónvarpsþætti, sjón-
varpsþætti sem í dag eru því
miður glataðir að einhverju leyti
þar eð sjónvarpið þurfti á sínum
tíma að nota myndböndin aftur
og aftur. Eftir því sem árin liðu í
þessu fór spilakvöldunum fækk-
andi og allir vita hvernig þetta er í
dag.
Mér finnst ég ákaflega lánsöm
að hafa lifað þessa tíma. Þetta
var okkar aðalstarf og okkar lifi-
brauð. Auðvitað var þetta fyrst og
fremst kvöld- og helgarvinna en
það þýddi að ég gat verið heima
með börnunum mínum þremur,
Herði, Laufeyju og Helenu, þegar
14 VIKAN 2.TBL. 1994
þau voru lítil. Þegar við vorum að
fara í vinnuna á kvöldin var kom-
inn háttatími hjá þeim og þá kom
amma þeirra til að þassa þau.
Þetta gat ekki verið betra.“
OFBODSLEGA
SKEMMTILEGT
Hljómsveit Ingimars Eydal starf-
aði óslitið næstu níu árin, eða allt
til ársins 1976, en þá lenti hljóm-
sveitarstjórinn í slæmu bílslysi og
átti í því í nokkuð langan tíma.
„Við héldum hópinn í einhvem
tíma eftir að Ingimar slasaðist en
það gekk einhvern veginn ekki
og við hættum. Það var þó svo
að maður gat ekki slitið sig frá
þessu. Þetta var svo skemmtilegt
og við vildum halda áfram að
spila. Það varð því úr að við
Finnur stofnuðum Hljómsveit
Finns Eydal í Sjálfstæðishúsinu
tveimur eða þremur árum síðar.
Síðan fór Ingimar reyndar af stað
að nýju en þá vorum við orðin
föst í okkar starfi með okkar fé-
lögum og upp úr þessu voru þeir
bræður hvor með sína hljómsveit
og við lékum ekki saman nema í
sýningunni Stjörnur Ingimars í 25
ár og einhverjum slíkum sérstök-
um upþákomum."
Árin liðu við spilamennsku og
Helena var farin að vinna fulla
vinnu með. Eftir hádegi á föstu-
dögum var kannski stokkið upp í
rútu og brunað til Reykjavíkur.
Þar var stillt upp hljóðfærum og
unnið til klukkan þrjú um nóttina.
Spilað var fram á morgun aðfara-
nótt sunnudags og seinna um
daginn öllu pakkað í bílinn, komið
til Akureyrar seint um kvöldið og
hin vinnan kallaði klukkan sjö
morguninn eftir.
„Maður skipti algerlega um
hlutverk. Ný vinna, nýir vinnufé-
lagar og svo var ég gera það
sem mér hefur alla tíð fundist svo
skemmtilegt að gera, syngja.
Þetta var rosalega erfitt en svo
sannarlega þess virði.“
KRABBAMEINIÐ KNÝR
DYRA
Það var oft kátt á hjalla en erfið-
leikar hafa ekki alveg sneitt hjá
húsi þeirra hjóna. Veikindi Finns
eru þess fyrst og fremst valdandi
að þau hafa dregið sig í hlé, að
sinni að minnsta kosti.
„Ferillinn hefur spannað mjög
langan tíma og mér finnst satt
best að segja alveg vera kominn
tími til þess að hleypa yngra fólk-
inu að. Ég sakna þess þó stund-
um að vera ekki í þessu en ég er
ekkert hætt að syngja. Ég get
sungið hvenær sem er; röddin er
til staðar og áhuginn kraumar svo
sannarlega undir.