Vikan - 05.03.1994, Blaðsíða 18

AFENGISBOL
■ „Loksgekk
óreglon svo
langt að Gísli
datt i það í
eitt skipti fyrir
öll og var
drukkinn í 10
daga sam-
fleytt. Þó var
hann orðinn
17 óra."
„Hann hætti að segja mér hvað
hann væri að gera, hvar hann
hefði verið, með hverjum og svo
framvegis. Áður vissum við alltaf
hvað hann aðhafðist. Hann hafði
ævinlega verið mjög samvisku-
samur og virti ennþá að mestu
leyti útivistarreglur og því um líkt.
Ég hafði undantekningalaust get-
að treyst honum.“
SOFNAÐI BRENNIVÍNS-
DAUÐA 1 5 ÁRA
„Gísli var rétt um 15 ára aldur
þegar við hjónin fórum að koma
að honum dauðum brennivíns-
dauða inni hjá sér. Hann kom
heim eftir að við vorum sofnuð og
vaknaði í öllum fötunum næsta
dag. Við sáum að eitthvað meira
en lítið var að. Við reyndum að
tala við hann og leiða honum fyrir
sjónir að svona mætti þetta ekki
ganga. Okkur fannst við ekki
geta gert neitt meira að svo
komnu máli. En ekkert dugði.
Þegar hann var orðinn 16 ára var
ástandið orðið þannig að á kvöld-
in og næturnar um helgar biðum
við eftir að lögreglan hringdi og
bæði okkur að sækja hann. Hann
drakk alltaf þangað til hann varð
rænulaus og var hirtur uþp eins
og hver annar pakki.
Við vorum svo græn að okkur
datt ekki í hug að sonur okkar
væri ef til vill sjúkur - það hvarfl-
aði ekki að okkur að unglingar
gætu orðið alkólhólistar. Við
héldum hins vegar að drykkjan
væri af völdum einhvers, sem
hefði komið fyrir hann, en við
vissum auðvitað ekki hvað það
gæti hafa verið.
Næsta skref okkar var í því
fólgið að við sendum Gísla til sál-
fræðings sem hann fór í fjölmörg
viðtöl til. Gísli fullyrti að þessar
heimsóknir hefðu ekkert að
segja, hann hefði enga trú á að
þær hjálpuðu til. Sálfræðingurinn
dró þá ályktun að ekkert sérstakt
amaði að syni okkar, á áfengis-
vandamál minntist hann ekki
enda er strákurinn mjög klár í
kollinum og laug hann fullan.
Drykkjan hélt áfram og ástand-
ið var orðið þannig að hann kom
til dæmis heim handleggsbrotinn
í eitt skiptið, fingubrotinn í annað
og einu sinni gerðist það að hann
var kýldur svo í andlitið að tennur
losnuðu. Oft var hann því illa leik-
inn.“
17 ÁRA - DRUKKINN í 10
DAGA
„Loks gekk óreglan svo langt að
Gísli datt svo hressilega í það að
hann var drukkinn í 10 daga sam-
fleytt. Þá var hann orðinn 17 ára
og búinn að kaupa sér bíl því að
hann vann alltaf á sumrin og með
skólanum á veturna. Við eltum
hann út um allan bæ og drösluð-
um honum heim þar sem hann
hótaði að fremja sjálfsmorð. Við
vorum orðin gjörsamlega úr-
ræðalaus, við vissum alls ekki
hvað við ættum til bragðs að
taka. Okkur fannst við ekkert
geta hjálþað honum.
Hann var byrjaður á fyrsta ári í
menntaskóla og í raun á hann
gott með að læra. Hann stóð sig
alltaf mjög vel í skóla áður en
drykkjan fór að setja strik í reikn-
inginn og á grunnskólaprófi var
hann með lágmarkseinkunnir í
öllum greinum af þessum sökum.
Ég var þarna með símaskrána
í hendinni og fletti henni fram og
til baka, ég vildi hafa samband
við einhvern aðila sem ef til vill
gæti gefið okkur ráð en ég vissi
ekki hvert ég ætti að snúa mér.
Ég hafði heldur ekki talað um
þetta við nokkurn mann utan fjöl-
skyldunnar, enginn vissi hvað
gekk á hjá okkur. Loksins hug-
kvæmdist mér að hringja í neyð-
arsíma foreldrasamtakanna
Vímulaus æska. Jón Guðbergs-
son kom í símann og ég sagði
honum alla sólarsöguna. Lög-
reglan var þá búin að hirða Gísla
sem var þar í gæslu. Við létum
halda honum inni í sólarhring og
komum að morgni að sækja
hann ásamt Jóni. Gísli varð alltaf
mjög illur með vfni á þessum
tíma og tók okkur ekki vel þarna
um morgunin. Líklega var það af
því að hann átti erfitt með að láta
okkur horfa upp á sig svona illa
kominn. - En loksins var komið
að því að hann virtist vilja gera
eitthvað í málum sínum og freista
þess að binda enda á þetta
ástand.“
UÓS Í MYRKRI -
MEÐFERD Á TINDUM
„í öllu þessu myrkri rann upp fyrir
okkur Ijós - sem var meðferðar-
heimilið Tindar á Kjalarnesi. Jón
kom Gísla inn og var hann þar í
meðferð næstu 8 vikurnar. Að
dvölinni lokinni stóð hann sig
eins og hetja f 14 mánuði. Þetta
var yndislegur tími, sonur okkar
varð aftur eins og hann átti að
sér að vera, okkur fannst við hafa
heimt hann úr helju.
Gísli féll aftur skömmu fyrir jól-
in í vetur. Hann hefur verið að
mestu þurr í miðri viku en legið í
því um helgar og byrjar jafnvel á
fimmtudögum. í síðustu viku fór
hann á Tinda þar sem hann
staldraði við í 2 sólarhringa, þá
fannst honum hann ekkert hafa
að gera þar lengur. Hann fór út
og datt f það. Núna er hann
heima og bíður eftir því að kom-
ast inn annars staðar.
Hann er þurr ef við foreldrarnir
höldum honum í skrúfstykki. Jól
og áramót eru sá mesti hryggðar-
tími sem fjölskylda, sem býr við
þessar aðstæður, upplifir. Þá
kemur hann kannski heim á fjór-
um fótum þegar sfst skyldi, heim-
ilið er undirlagt. Hann brýtur ekk-
ert af sér meðan á drykkjunni
stendur en hann drekkur þangað
til hann liggur dauður þar sem
hann er staddur í það sinnið.“
- Er alkólhólismi í fjölskyldum
ykkar hjónanna?
„Já, hjá öðru foreldri eigin-
manns míns og bróður mínum en
síðan ekki söguna meir. Eftir því
sem næst verður komist hefur
ekkert borið á þessu hjá syst-
kinabörnum okkar, allavega ekki
þannig að um vandamál hafi ver-
ið að ræða. - Og ekki hjá okkur
sjálfum. Þetta kom eins og skratt-
inn úr sauðarleggnum. Ég hélt
alltaf að drykkjusýki væri áunnin
en ekki meðfædd eins og hún
virðist vera í okkar tilfelli. Starfs-
menn Tinda sögðu að Gfsli hefði
hreinlega heiftarlegt ofnæmi fyrir
áfengi, líkaminn þyldi ekki þetta
efni því að um leið og það færi
inn fyrir varir hans umturnaðist
hann.
Við reyndum að fela vanda-
málið fyrir yngri börnum okkar, 15
og 9 ára, þangað til Gfsli fór í
meðferðina. Þá tókum við þau
með á fjölskyldunámskeið sem
okkur var boðið upp á. Auðvitað
finna þau að eitthvað er að.“
ÞJÁÐIST AF
SAMVISKUBITI
„Ég segi ekkert annað en það að
ég veit ekki hvernig ástandið hjá
fjölskyldu okkar væri ef Gísli
hefði ekki farið inn á Tinda. Mér
hefur virst fyrirkomulagið þar
vera til hreinnar fyrirmyndar -
hvernig starfsfólkið tekur á hlut-
unum og hvernig það tók okkur.
Starfsfólkið tekur bara af manni
ráðin, tekur við unglingnum og
segir okkur að hvíla okkur. Fyrst
eftir að meðferðin byrjaði gátum
við loksins sofið tvær eða þrjár
nætur í röð án þess að hafa
þungar áhyggjur af afdrifum son-
arins.
Mér varð ekkert um það þegar
okkur var ráðlagt að gangast
undir fjölskyldumeðferð. Ég var
ekki reiðubúin til þess að ókunn-
ugt fólk færi að segja mér hvernig
við ættum að hegða okkur og
umgangast börnin og ég efaðist
um að þetta fólk hefði áhuga á
því hvernig mér liði. Þetta er bara
ekki þannig.
Námskeiðið hjálpaði okkur
1 8 VIKAN 2. TBL. 1994