Vikan - 05.03.1994, Blaðsíða 21

Gísla, vera einn með honum í
svona klukkutíma og taka hann
síðan með sér á fund. Hann seg-
ist heyra það fljótlega hvort það
sé einlæg ósk Gísla að verða
edrú. Ég spurði hann að því í
morgun af hverju hann hefði farið
út af Tindum nú á dögunum.
Hann sagðist ekki hafa verið til-
búinn. Ég spurði hann þá hvort
hann væri reiðubúinn að fara eitt-
hvert annað í meðferð núna. „Já,
ég er það í dag,“ svaraði hann
því að honum leið illa síðan um
síðustu helgi. Nú þurfum við að
halda honum við efnið þangað til
hann kemst eitthvert.
Því hefur verið haldið fram að
alkólhólistar hafi gott af að bíða
svolítið eftir því að komast í með-
ferð þegar þeir hafa dottið í það
aftur. Jón Guðbergsson benti
mér á að slfkt gæti verið jákvætt
þegar um væri að ræða einstakl-
inga sem hefðu kannski ekki í
nein hús að venda og lægju ein-
hvers staðar í vesaldómi sfnum
eftir síðasta fyllirí. Gísli er aftur á
móti er heima í faðmi fjölskyld-
unnar sem er heltekin af þessu.
Það er ekkert víst að það verði
svo auðvelt að hjálpa fjölskyld-
unni loksins þegar einstaklingur-
inn er farinn í meðferðina."
FJÖLSKYLDAN í RÚST
„Fjölskyldan er gjörsamlega í rúst
eftir þessa lotu - og yngri syst-
kinin vita stundum ekki sitt rjúk-
andi ráð. Þau fyllast öryggisleysi,
það yngsta eltir mig á röndum
þegar ég er heima og hitt
skamma ég oft að ósekju.
Það er mjög erfitt að tala um
þetta við nokkurn mann, það skil-
ur mann enginn. Innst inni finnst
fólki þetta vera okkur að kenna -
það hljóti eitthvað að vera að eða
hafa gerst. Af þessum sökum,
meðal annars, talar maður ekki
mikið um þetta. Þegar maður svo
hefur öðlast skilning á vandanum
og er að reyna að bregðast við á
réttan hátt eiga sumir það til að
ásaka mann um að vera harð-
brjósta og snúa bakinu við barn-
inu og reka það út. Það skilur
þetta enginn nema sá sem lendir
í því.
Þrátt fyrir þá hörku, sem maður
er neyddur til að sýna snýr maður
aldrei fullkomlega bakinu við
barninu sínu. Maður meira að
segja leggur það á sig að henda
því út ef það getur hjálpað. - Og
það hjálþar því að maður gerir
viðkomandi erfiðara fyrir. Gísli
verður að hugsa sig tvisvar um
áður en hann dettur í það ef hann
hefur ekki á neinn vísan stað að
fara þegar komið er í óefni. Hon-
um finnst þetta aftur á móti mjög
þægilegt ef hann getur gengið út
frá því sem vísu að við tökum
alltaf við honum aftur.
Næstelsta barnið okkar fædd-
ist fatlað. Fyrstu fjögur árin voru
mjög erfið og oft hélt ég að það
væri að deyja í höndunum á mér.
Ég átti því svefnlausar nætur ár-
um saman en vissi alltaf hvernig
ég átti að bregðast við. Hvað
Gísla varðar er aldrei á vísan að
róa. Ég hélt á sínum tíma að það
að eignast svona fatlað barn og
koma því á legg væri það erfið-
asta sem unnt væri að leggja á
nokkra manneskju. - En það hef-
ur verið miklu erfiðara að ganga i
gegnum hlutina með Gísla.“
AÐ NIDURLOTUM KOMIN
„Ég er gjörsamlega að niðurlotum
komin og ástæðan er fyrst og
fremst sú að ég sef ekki á nótt-
unni þegar Gísli er í þessu
ástandi. Eg er alltaf með andvara
á mér og þegar hann er loksins
kominn heim sofna ég ekki fyrr
en ég er viss um að hann sé
sofnaður og fari ekki út aftur.
Hann virðist hafa endalaust þrek
þegar hann er drukkinn og oft
þarf ég að bíða fram til morguns
eftir því að hann sofni - þá þarf
ég kannski að mæta í vinnuna
eftir stutta stund.
Maður er orðinn eins og hvert
annað viljalaust verkfæri þegar
vandinn er orðinn svo mikill sem
raun ber vitni. Ég hef haldið
þessu leyndu fyrir vinum og
vandamönnum, samstarfsfólki og
yfirleitt öllum. Ég er orðin eins og
hræddur kettlingur sem hniprar
sig saman úti í horni og bíður eftir
því hvað gerist næst. - Á hverju
á ég von núna? Hvar er hann? í
hvernig ástandi er hann?, Hvað
hefur hann gert?
Ástand manns verður sjúklegt.
Núna er ég búin að naga negl-
urnar á mér næstum upp að öxl-
um og helst geng ég í sömu föt-
unum dögum saman, þau eru
eitthvað sem ég held í, styð mig
við. Á kvöldin hátta ég óttaslegin
niður í rúm, sofna hrædd og
vakna áhyggjufull, fer í sturtu af
þvf að ég er vön að gera það, og
klæði mig svo í sömu fötin og í
gær. Maður getur ekkert hugsað.
Ég á svo yndislega fjölskyldu,
það hjálpar mikið. Ein systir mín
pantaði fyrir mig klippingu um
daginn og bókstaflega sendi mig
þangað. Önnur hringir eða kemur
og reynir að spjalla við mig um
daginn og veginn, fá mig til að
gleyma vandamálunum smá
stund. Ég reyni að bera höfuðið
hátt og standa mig í vinnunni.
Það má samt segja að ég sé
óvinnufær sem stendur. Síðasti
janúarmánuður hefur verið með
þeim verri sem ég hef lifað. Þetta
hefur verið stanslaus lota síðan
um miðjan desember og fram í
febrúar. Nú get ég ekki meir.
Það er ekki nóg að fara inn á
stofnun og fá hjálp því að ein-
staklingurinn þarf að vinna með
sjálfan sig lengi á eftir.
Þó svo að Gísla takist að vinna
á vandanum að þessu sinni
kæmi það mér ekki á óvart að
hann dytti í það einhvern tímann
aftur.“ □
■ „Þrótt fyrir þá
hörku sem maður
er neyddur til að
sýna skilur maður
ekki við barnið
sitt. Maður meira
að segja leggur
það á sig að
henda þvi út ef
það getur hjálp-
að."
62 62 62
2. TBL. 1994 VIKAN 21
ÁFENGISBÖL