Vikan - 07.05.1998, Blaðsíða 20

á undan í eyðslunni, síst af
öllu í eitthvað handa sjálfum
sér. Samt var þetta auðvitað
ekkert verð og ábyggilega
hægt að selja bókina heima
fyrir miklu meira og ekki
þurfti neitt frönskuséní til að
skilja myndirnar sem voru
stórskemmtilegar. En ekkert
af þessu sagði hann. Hann
sagði ekki neitt.
Aftur á móti reyndi hann að
vera eins lítið hvetjandi og
hann gat þegar hún hafði
fundið sér hálsfesti á litlum
útimarkaði skömmu síðar og
bar hana við hálsinn á sér og
horfði á sjálfa sig í litlum
spegli sem stimamjúkur sal-
inn var ekki seinn að bregða
á loft. Svo sneri hún hálf-
hring í áttina til hans og leit á
hann, ef til vill eins og hálf-
spyrjandi. Hann sá að hana
langaði í þessa festi og hann
sá að hún fór henni vel, en
var líkast til ekki búinn að
jafna sig eftir Verne og Arne
Saknússem.
-Hvað finnst þér?
-Ég veit ekki, svaraði hann,
eins hlutlausum rómi og
hann gat, enda ætlaði hann
ekki að vera sá sem bannaði
eitt eða neitt.
1 lann iðraðist þess um leið
og hún lagði frá sér festina,
en það var orðið of seint, nú
var sama hvað hann segði til
samþykkis, allt hlyti það að
hljóma eins og jæja þá, fyrst
þú endilega vilt, svo hann
muldraði bara eitthvað urn
að hundrað frankar væru
alltof hátt verð og sjáll'sagt
hægt að fá þetta utan við
túristaslóðir á miklu lægra
verði, þótt hann hefði ekki
hundsvit á því.
<)g skyndilega var eins og
þau hefðu ekkert lengur að
segja hvort við annað. Pau
sátu þegjandi í metró á leið-
inni upp á Montmartre og
ann gat ekki lesið í augun á
af því að hún var nteð
;leraugun. Hún tók þau
einu sinni af sér inni í
Eur. Ekki fyrr en á
torginu rétt við kirkjuna þar
sem allir listmálararnir fal-
buðu varning sinn, vatnslita-
myndir og póstkortamál-
verk, eða buðust til að
teikna myndir af ferðamönn-
um.
Aður en þau vissu til svifu á
þau tveir af þessum lista-
mannastereótýpum, óða-
mála skrattakollar með alpa-
húfur og hálsklúta í hita-
svækjunni. Hún hikaði eitt
augnablik og fór að skoða
teikningarnar hjá þeim.
Mennirnir tvíefldust er þeir
þóttust þarna verða varir
við einhvern veikleika, álit-
legt fórnarlamb. Þeir réðust
að henni og þröngvuðu
henni beinlínis ofan á klapp-
stólinn sem stóð við statífið
þar sem annar þeirra hafði
blokkina sína.
Þá fyrst leit hún til hans og
tók af sér gleraugun, hún leit
á hann og var með augna-
ráðinu að biðja hann að
bjarga sér, en hann misskildi
hana og hélt að hún hefði
áhuga á að láta teikna sig,
vildi bæta fyrir festina og
kinkaði kolli uppörvandi til
samþykkis sem þó kom
fullseint því blýanturinn var
þegar kominn á fulla ferð hjá
listamanninum.
-Tú öndred, ónlí túöndred,
sagði hinn og keyrði um leið
setuna á hinum klappstóln-
um í hnésbæturnar á honum
þannig að hann kiknaði í fót-
unum og lyppaðist niður á
stólinn.
Hann ætlaði að mótmæla, en
það var orðið of seint, mað-
urinn var byrjaður, og þarna
mátti hann því dúsa eins og
dauðadæmdur og svipurinn
á honum varð æ freðnari eft-
ir því sem maðurinn galaði
oftar og hærra að honum
smæl, smæl!
Honum leið ömurlega, en
huggaði sig við það eitt að
hún hefði viljað þetta, hann
væri að þessu fyrir hana. Þau
rnundu taka gleði sína á ný,
gleyma bók og festi, og svo
kæmi þá líka ef til vill út úr