Vikan - 31.07.1975, Blaðsíða 12

12 Sumarsaga
var eitt, sem hægt var at> gera um
þetta leyti og það var aö fara til
messu.
Henni fannst þilfarið ná sér upp
aö hnjám og skyndilegur storm-
sveipur kom tárunum til aö renna
úr augum hennar. Fyrir ofan sig
heyröi hiin tuldur i presti og hún
varö undrandi, þegar hún sá að
þetta var faöir Service. Hún vissi
ekki aö hann talaði itölsku svona
vel. En viö nánari athugun var
þetta allt annar prestur, lægri
vexti og alskeggjaður og aíls ekk-
ert likur fööur Service. Hann
myndi sennilega lesa messu
klukkan korter yfir sjö.
Þegar Gloria gekk burt frá
messunni, hafði hún næstum þvl
rekist á svartklæddan mann i
dyrunum og vissi aö hann væri
kominn til aö lesa næstu messu.
En þaö var heldur ekki faöir Ser-
vice. Hún sneri sér að messu-
dreng, sem stöö rétt hjá henni. —
Hvar er faðir Service? Hvenær
messar hann? spurði hún.
— Ég veit þaö ekki. Messu-
drengurinn yppti öxlum letilega.
— Þriöji presturinn? sagði
Glora til skýringar. — Hvar er
hann i dag?
— Þaö er enginn þriðji prestur,
sagöi drengurinn. Við höfum að-
eins tvo presta og þeir eru báöir
hér.
Susan dró ábreiðuna alveg upp
aö andliti sfnu. Golan var hress-
andi en ansi köld. Hún fann það
betur hér uppi, þar sem hún lá I
hvildarstólnum sinum.
„Oryggis vegna.... Orðalag
erföaskrár fööur hennar kom
henni einu sinni ennþá I hug, en
þaö skeöi venjulega þegar hún
var þre'ytt og einmana. Hún vissi
aö Eric stóö sig vel. Þannig hugs-
aöi hún vejulega þegar hún var
úthvíld. Hún vissi aö þetta ó-
happaatvik var aöeins sprottið af
barnaskap. Hann myndi aldrei
gera sllkt aftur, ef hann reyndi
sllkt aftir, án árangurs, þá myndi
þaö kosta hann aleiguna.
— Þarna ertu þá! Benjamin
Cook stóö viö hliö hennar meö tvo
bolla af kjötseyði I höndunum.1—
Ég kom hér meö hressingu handa
þér.
Hún leit undan. — Mig langar
ekki I neitt.
— Drekktu þetta, sagði hann á-
kafur, — þú hefur gott af þvi.
— Þaö er mjög vingjarnlegt af
þér aö hugsa um mig, sagði hún,
— en ég held að ég komi þvi varla
niður. — Þú ættir bara að drekka
þaö sjálfur.
Aöur en hann gat svaraö, tók
Beatrice Cenci eina af sínum
snilldarlegu dýfum. Susan heyröi,
sér til mikils léttist, að hann
missti glasiö á þilfarið.
— Hvaö var þetta?
— Aöeins kjötseyöiö, sem fo'r til
spillis. Hvers vegna skyldi hann
taka þetta svona nærri sér?
Ben Cook var náfölur. — Nei....
nei, ég átti ekki viö þaö, það eru
þessi hljóö I skipinu. Þetta er eins
og hrygla og svona lét það I alla
nótt.
— Þaö er ekkert til að hafa á-
hyggjur af. Það er alltaf svona
gauragangur um borð i skipum,
þegar veörið er vont. Er þetta i
fyrsta sinn, sem þú ferð I sjóferð?
— Já, — já, þettta er I fyrsta
sinn. Láta skipin alltaf svona i
sjógangi?
— Þetta er nú reyndar með
versta móti, viöurkenndi hún.
Aftur heyröist þetta óhugnan-
lega hljóð, en svo var eins og
skipiö rétti viö og var nú alveg
komiö á réttan kjöl.
— Hvaöan kemur þetta hljóð?
— Sennilega frá lestunum, það
er farmurinn sem veltur til. Þú
hefur nú sennilega séð þegar ver-
iö var að ferma skipið, áður en
þeir lokuöu lestunum?
— Jú, það sá ég reyndar. Hann
varö skyndilega hugsandi. — Ég
man það núna að ég furðaði mig á
öllum þessum ósköpum og hugs-
aöi meö mér hvort þetta væri
öruggt.
— Þaö eí alveg öruggt, sagði
Susan dálltiö hörkulega.
— Já, það er sennilega rétt.
Rödd hans hljómaði samt þannig,
aö hann væri alls ekki viss um
þaö. — Þaö gæti eitthvaö hafa
fariö úr skoröum, er það ekki?
Þetta hefur verið mikill stormur.
— Ég vona bara aö þetta sé um
garö gengiö. Við höfum ekki enn-
þá breytt um stefnu, er það?
— Ég veit það ekki. Þaö getur
svo sem verið. Við verðum komin
til ítallu annað kvöld.
— Hefuröu heyrt hvenær? Sus-
an spurði dálítið ákafar en venju-
lega.
— Ja, jú... en þeir eru ekki al-
veg vissir um tlmann. Upphaf-
lega áttum viö aö vera komin I
land síðdegis á morgun, en mér
finnst llklegt aö þaö verði ekki
fyrr en seint um kvöldiö. Þeir eru
nú aö reyna að ná áætlun og vinna
upp tafirnar af storminum.
— Ég vona þin vegna, að þetta
veröi ekki til þess aö þú farir ekki
framar á sjó, sagöi Susan. — Ég
er viss um að þú hefðir notiö vel
sjóferöarinnar, ef veðrið heföi
veriö betra.
— Ég vona það sama þín vegna,
sagöi hann. — Ég held að þú hafir
alls ekki notiö ferðarinnar slðustu
dagana. Ætlaröu aö koma upp á
þilfar slödegis?
— Já, sagði hún, — það held ég
bara.
— Ég fæ þá aö fylgjast meö þér
eftir hádegisverðinn.
— Ég ætla að fara I bláa silki-
kjólinn, sagði frú Abercrombie.
og perlufestina ætla ég líka að
hengja um hálsinn.
Hún var orðin rjóðari og hún
leit miklu betur út, var jafnvel
miklu unglegri en áður. Skyldi
þaö vera aö þakka ferska loftinu á
þilfarinu um morguninn, hugsaði
Val og hún var ekki laus við ein-
hvern óskiljanlegan ugg. Gat
þetta verið tilhlökkun. Hlakkaöi
hún til að sjá Dick Slade aftur?
— t hverju veröur þú væna
mln? spuröi frú Abercrombie. —
Þú ætlar vonandi ekki að þrjósk-
ast I kvöld lika, ég á við að þú
veröir ekki I þessum fjárans ein-
kennisbúningi? Ég vildi að þú
færir I fallegan kjól.
— Allt I lagi. Ég skal ekki vera I
einkennisbúningi i kvöld. —
Reyndar hefi ég ekki hugsaö mér
að fara I hann aftur. Og hún brosti
til frú Abercrombie.
— Er það satt? Þú lofar þvl?
— Ég lofa þvi.
Frú Abercrombie sló I stólarm-
inn meö flötum lófanum. — Og
þegar viö komum að landi vil ég
losna viö þennan andstyggilega
stól, ég vil alls ekki sjá hann
meir. Og hún brosti glaðlega til
Val.
— Þá segjum við það, sagöi
Val. — Ég ætla að fara niður I
gjafabúöina, ég á eftir að versla
svolltiö.
Ekki einkennisbúning, engan
leikaraskap lengur. Henni létti I
skapi við tilhugsunina. Hún sá
ljómandi fallegan silkikjól á einni
slánni, en hann var hræðilega
dýr... En hún ætlaði ekki að láta
sem hún heföi ekki ráð á þvi að
kaupa hann. Hún var nú á leiðinni
aö veröa hún sjálf og þessi kjóll
hentaöi vel viö það tækifæri, gat
veriö tákn þess Iifs, sem hún ætl-
aöi aö lifa I framtiöinni.
Gloria andvarpaði. Þaö var svo
sem gott aö þessiferö var á enda.
Guido yröi gjörspilltur, ef þessu
dekri viö hann héldi áfram. Hann
sat nú á gólfinu I gjafabúðinni,
nagandi eitthvaö sælgæti, sem ein
stúlkan haföi gefiö honum.
Val Meadows gekk varlega
kringum drenginn. Hún haföi séö
kjólinn á öftustu slánni. Já hann
var fallegur. Hún sneri sér fyrir
framan spegil og bar við sig kjól-
inn og hún óskaöi þess eitt andar-
tak, aö Ralphie gæti séð hana.
Minningarnar náöu taki á henni
sem snöggvast.
Húsið á hæöinni i borginni
framundan, eins og þaö væri gert
til þess, aö borgarbúar gætu litiö
upp til þess og eiganda þess,
Horatio gamla, sem var sjúkling-
ur hennar. Og hann fyllti þetta hús
af ættingjum.
— Þau eru öll snarvitlaus, urr-
aði hann stundum. — Og hvaö
meö þig, stúlka min. Hvers vegna
ertu hér? Ert þú ekki hrædd viö
mig?
Hún reyndi aö leyna brosinu,
eins og hún geröi alltaf, þegar hún
var að stelast til aö hitta Ralphie
og njóta nokkurra augnablika
meö honum. Hún var alltaf róleg
á yfirboröinu.
— Þú eyöileggur allt llfið meö
þessu. Því I fjandanum viltu ekki
giftast mér? Eöa leyfa mér að
ættleiöa þig?
—'Þú ert of gamall, til að gift-
ast og ég er of gömul til aö láta
ættleiöa mig.
Þetta var einkamál á milli
þeirra, einkaskemmtun, sem þau
létu aldrei neinn annan
heyra.Hún vissi heldur ekki hvaö
gamli maöurinn haföi I huga.
Þegar öll fjölskyldan haföi
safnast saman I bókastofu gamla
mannsins aö honum látnum,
fannst henni þau helst minna sig á
soltna úlfa. Hún sat þarna aö
beiöni lögfræöingsins. Hún átti
ekki von á neinni fjárfúlgu, en hún
gat vel imyndaö sér, aö gamli
maöurinn ætlaöi henni einhvern
smá glaðning.
Þegar þessi hræöilegi sannleik-
ur kom I ljós, litu ættingjarnir um
öxl og horföu ásakandi á hana.
— Við förum aö sjálfsögöu I
mál, sagði móöir Ralphies.
Ralphie hafði sjálfur ekki sagt
neitt. Val beið eftir þvl, aö
Ralphie kæmi til hennar og segöi
aö hann skildi þetta vel.
Hún fann eitthvert ofboö grfpa
um sig I henni sjálfri. — Ég kæri
mig alls ekki um þessa peninga!
Aö lokum lét Ralphie heyra I
sér. — Vertu ekki of fljót á þér,
Kaffið
frá
Brasilíu