Vikan - 31.07.1975, Blaðsíða 13

Sumarsaga 13
élskan mín. Við veröum aö hugsa
rólega um þetta. Ég er hræddur
um að viö höfum haldiö ýmsu
leyndu. Ralphie brosti flirulega
til móöur sinnar. — Við Val erum
trúlofuö, viö ætlum að gifta okkur
bráölega.
Þaö var raddblær hans og
hvemig hann sagöi þetta, sem
ljóstraöi upp sannleikanum fyrir
Val. Hann hafði aldrei áöur hugs-
aö sér aö kvænast henni, aldrei
minnst á þaö, þaö fann hún nú.
— Elskurnar minar... Móðir
Ralphies kom til þeirra og Val
fannst hún mala, eins og köttur.
— En hvaö það er sniðugt.
A þeirri stundu tók Val ákvörö-
un. Hún sneri sér aö Ralphie.
— Ég ætla alls ekki að giftast
þér.
Þaö var eins og kuldagustur
færi um stofuna.
— O, þetta litla flagð! Einhver
ættinginn talaði fyrir munn
þeirra allra. — Það væri eiginlega
of gottfyrir hana að vera drepin!
Læknisfræðilegu réttarhöldin
voru ennþá erfiöari og sársauka-
fyllri heldur en hin raunverulegu
réttarhöld. Yfirskriftirnar i blöö-
unum, blaðaljðsmyndararnir,
sem eltu hana á röndum og allir
virtust ú bandi Ralphies og ætt-
ingja hans.
Hún haföi unniö málið en glataö
mannoröinu.
Þegar hún gekk niður stigann
frá réttarsalnum, sat Ralphie
fyrir henni og hvæsti til hennar:
— Þú kemst aldrei upp með
þetta, við áfrýjum!
— Þaö er engin ástæöa fyrir
yöur að bíöa hér eftir dómsúr-
skuröi hæstaréttar, sagði lög-
fræöingurinn. — Þér ættuð að
fara til Florida eöa á einhvern
annan sólrikan stað.
— Já,égætla aöhugsa um það,
sagöi hún hæglátlega og hugleiddi
þaö, að sennilega væri best að
halda dvalarstað sinum leynd-
um....
— Liður yður illa? Afgreiðslu-
stúlkan ýtti til hliöar tjöldunum á
búningsklefanum.
— Ne...nei. noi. mér liöur ágæt-
lega. Val fór úr kjólnum. — Ég
ætla að fá þennan kjól.
Stúlkan kinkaöi kolli og fór meö
hann. Val var svolitið viðutan,
þegar hún fór aftur I einkennis-
búninginn. Hún ætlaði aö standa
viö. loforö sitt við frú Aber-
crombie og leggja hann frá i
kvöld.
— Mig vantar einhverja snotra
gjöf handa konu. Röddin kom
Gloriu til aö lfta upp. Hún hafði
veriö aö ræöa viö verslunarstjór-
ann, sem flýtti sér strax til aö
sinna viöskiptavininum.
— Já, viö höfum ábyggilega
eitthvaö. Hvaö hafiö þér helst i
huga.
— Bara eitthvað fallegt, sagöi
viöskiptavinurinn. Hann sneri sér
viö og Gloria sá aö þetta var-Dick
Slade. Hann haföi veitt konunni I
hjólastólnum mikla athygli und-
anfariö.
Henni fannst eitthvaö einkenni-
legt viö þennan mann, en hún gat
ekki gert sér grein fyrir hvaö þaö
var. Og þó, hann framleiddi leik-
föng. Hann var aö visu sestur I
helgan stein, en þaö gat veriö aö
hann heföi einhvern áhuga á
þessu ennþá og þaö gæti veriö
sniöugt að tala viö hann. Hún
beygöi sig niður og tók I beisli
Guidos. En rétt i þvi heyröist eitt-
hvert uggvænlegt hljóð. Gloria
stirönaði. Jafnvel Dick Slade
virtist bregða við. Guido greip
fyrir eyrun.
— Þetta er allt I lagi, elskan,
sagöi Gloria við son sinn.
Dick Slade leit niöur á barnið.
— Þetta er hraustlegur strákur.
Hann á eftir aö veröa dugandi
maöur.
— Það veröur hann vonandi.
Hann er nú þegar oröinn aöal ráð-
gjafi minn. Ég á Gloria Grandi
búöirnar....
Hún beiö eftir svari, en hann
kinkaði kolli og vissi greinilega
ekki hvað hún átti við.
— Þetta erágætt, ég ætla að fá
þetta. Dick Slade hélt á heröasjali
úr kasmirull.
Tjöldin voru dregin frá bún-
ingsklefanum og Gloria leit ósjálf-
rátt þangað. Jæja, það var þá litla
hjúkrunarkonan, sem haföi keypt
dýra kjólinn.
Val hikaði svolitiö i gættinni, en
gekk svo fram. Hún var sannar-
lega með lögulegan bunka af
feröatékkum. Skyldi hún eiga
þetta sjálf? Eða hafði hún haft
þetta allt til geymslu fyrir gömlu
konuna. Var hún kannski aö næla
sér I eitthvað handa sjálfri sér?
En þetta vakti hjá Gloriú ó-
þægilegar hugsanir. Hvaö skyldi
Lorenzo aöhafast, meðan hún
væri I burtu?
Dick Slade var aö ganga út úr
búöinni, en Gloria hafði verið svo
sokkin niður i hugsanir sínar að
hún var næstum búin að missa af
honum. Hún togaði I beisli Guidos
og dró hann með sér.
— Leikföng! stundi hún upp.
— Hvað eigið þér viö? Hann
snerist snögglega á hæli.
— Ég á við, aö þaö er i þeirri
grein, sem Guido hjálpar mér.
— Já, ég skil. Þaö er mjög sniö-
ugt. En augu hans voru flóttaleg
og hann reyndi aö sleppa frá
henni.
— Mér datt i hug, aö þaö væri
góö hugmynd að selja leikföng I
Gloria Grandi búöum.Ég vona að
yöur finnist ég ekki frek, en mér
datt i hug, aö þér gætuð kannski
gefið mér góð ráö.
— Það gæti ég sennilega.
Augnaráö hans var ekki eins ró-
legt og framkoma hans.
— Mér datt þaö i hug, vegna
þess að þér hafiö veriö i þeim
bransa....
— Ég er alveg hættur þvi nú.
— En þér hljótið aö vita mikiö
um þá grein, þér hljótiö aö þekkja
mikiö til þeirra viöskipta, hafa
sambönd. Gloria var nú orðin á-
köf.
— Já, ég skil hvaö þér eigiö viö,
en ég hefi ekki neitt slikt skráö I
vasabókina mina.....
— Ég átti ekki viö, aö þér gæt-
uö liösinnt mér núna, en ef til vill
siöar....
HOTEL LOFTLEOR
DiomnsniuR
Fjölbreyttar veitingar.Munið kalda borðið.
Opiðfrá kl. 1 2—14.30 og 1 9—23.30.
VintAftDID