Vikan - 30.04.1969, Blaðsíða 40

S---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------v
★
MIÐAPRENTUN
Xakið upp hina nýju aðferð og látið
prenta alls konar aðgöngumiða,
kontrolnúmer, tilkynningar, kvitt-
anir o. fl. á rúllupappír. Höfum fyr-
irliggjandi og útvegum með stuttum
fyrirvara ýmiss konar afgreiðslubox.
Leitið upplýsinga.
HILNIR hp
Skipholti 33 — Sími 35320.
V------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ J
Hún opnaði augun, sneri andlit-
inu að perlugráum glugganum.
Föl, köld birta skein þaðan inn
í herbergið.
Hún leit flöktandi augum yfir
ókunn húsgögn, ókunna hluti.
Guð minn góður, hvar var hún
stödd? Það var svo erfitt að
hugsa um það, nærri því ómögu-
legt. Svefninn var ennþá í öll-
um limum hennar, lamaði hugs-
anir hennar, sljóvgaði hana.
Hvar var Júrgen? Hvað hafði
gerzt? Einhver hafði klætt hana
úr kjólnum, sokkunum, skónum.
Einhver hafði lagt hana í þetta
rúm....
Janine settist upp, ýtti úfnu
hárinu frá andliti sér með báð-
um höndum. Höfðu þau ekki
verið í þessari villu kvöldið áð-
ur? Ásamt stúlkunni . . . fyrir
framan arininn? Þegar þú hefur
drukkið úr glasinu, hafði Júrg-
en sagt, þá förum við. Og hvar
var hún núna?
Hún þreifaði eftir lampa við
rúmið, en fann engan. Húsið
virtist alveg hljótt, hundar geltu
einhvers staðar, fyrir utan glugg-
ann grillti í skuggana af risastór-
um grenitrjám í morgunskím-
unni.
Hún stóð varlega upp, gekk á
mjúku teppinu til dyra, opnaði
þær, læddist út. Það var svo
kyrrt, að hún gat heyrt sinn eig-
in andardrátt.
Hún gekk hljóðlaust berfætt
eftir ganginum, þrýsti niður
hurðarhandfangi og sá allt í
einu ljós.
Janine var á undirkjólnum,
fötum, sem maður gengur venju-
lega ekki um í í ókunnum hús-
um. Annars hefði hún líklega
gengið beint niður tröppurnar.
En hún mjakaði sér nú hljóð-
lega meðfram handriðinu og
ríndi niður í átt að birtunni, sem
kom frá arinhorninu og breidd-
ist út um stofuna.
Hún beygði sig fram á við. Og
þá kom hún auga á Júrgen. Hann
sat í einum leðurstólnum, hún
sá andlit hans greinilega, augu
hans, hendur, hreyfinguna, þeg-
ar hann slökkti í sígarettu sinni.
Stúlkan, sem hún hafði kynnzt
í gærkvöldi, stóð upp úr sæti
sínu fyrir framan arininn. Ung-
frú Westphal. Hún var öðruvísi
útlits en kvöldið áður, uppsett,
dökkt hár hennar féll nú niður
á axlirnar, andlit hennar var
mjög fölt, og ekkert bros sást
þar lengur.
Janine sá, hvernig hún gekk
til Júrgens, settist á hné hans,
hún sá, hvernig Júrgen þreif
hana til sín, hún sá, hvernig þau
kysstust, glefsuðu hvort í ann-
að, föðmuðust. Hún sá, að Júrg-
en hafði lokað augunum og hend-
ur hans titruðu. Hún sá þetta allt
svo ömurlega greinilega.
Og allt í einu varð henni allt
ljóst. Á einni svipstundu. Á
sársaukafullan, grimmilegan,
miskunnarlausan hátt.
Maðurinn þarna niðri var eig-
inmaður hennar. Og hún, hún
var ekki Janine Laurent. Hún
var Janine Siebert.
Hún féll á gólfið þarna uppi á
dimmum ganginum, með hend-
urnar þrýstar fyrir munn sér, til
þess að hrópa ekki upp.
Líf hennar stóð nú ljóslega
fyrir hugskotssjónum hennar, í
öllum smáatriðum. Tjaldið var
dregið frá....
XII.
Á þessari stundu hefði verið
betra að hún hefði getað grátið.
En engin tár komu. Henni var
aðeins hræðilega kalt.
Þú vildir þó vita líf þitt, Jan-
ine? Nú veiztu það. Maðurinn
þarna niðri, sem faðmar að sér
stúlkuna fyrir framan glóandi
eldslogana, hann er líf þitt.
Viss upplifun, hafði dr. Sart-
orius sagt, getur á einni sekúndu
gert alla fortíðina ljósa.. . .
Nú var að því komið. Berfætt,
aðeins klædd undirkjól, vöknuð
úr þungum, draumlausum svefni,
stóð hún nú á ókunnu lystihúsi
og skildi, hvers vegna fortíð
hennar varð henni nú ljós.
Hún hafði einu sinni lifað hið
sanna. Mánuðirnir þar á milli
virtust hafa leystst upp. Henni
fannst eins og það hefði allt
gerzt í gær. Aðvörunarbréfið,
skrifstofuhúsnæðið, rauðhærða
stúlkan, heitu orðin, sem hún
hvíslaði: „Til þess að fá þig,
Júrgen, mundi ég gera allt, allt.“
Hún mundi það allt svo greini-
lega. Eftir stúlkunni, eftir
hræddu andliti hans, eftir orð-
um hans: — Leyfðu mér að
minnsta kosti að útskýra, Jan-
ine!
Það er ekkert að útskýra, hafði
hún svarað. Hún hafði farið heim
með leigubíl, gengið gegnum eld-
húsið í síðasta sinn, gegnum
stofuna . . . hún hafði dregið af
sér giftingarhringinn, pakkað
niður í litla tösku....
Þá brast eitthvað innra með
mér, hugsaði hún. Nei, ég hat-
aði hann ekki. ÍSg skammaðist
mín aðeins vegna ástar minnar,
fyrir allt, sem milli okkar hafði
verið. Og ég flýtti mér út á flug-
völl, steig inn í fyrstu vél, af
því ég vildi aldrei þurfa að sjá
hann framar....
Dagurinn í gær var orðinn að
deginum í dag, rauðhærða stúlk-
an að svarthærðri, skrifstofuhús-
næðið að glæsilegu einbýlishúsi.
En annars var enginn munur, í
hæsta lagi sá, að þau tvö þarna
niðri voru ótrufluð....
Ást, hugsaði hún döpur. Allt
þetta kallar hann ást. Ein sefur,
meðan hann rennir niður renni-
lásnum á kjól hinnar. Brátt mun
hann hafa náð takmarki sínu.
Janine hefði getað gengið nið-
ur, komið honum aftur að óvör-
um, slett sannleikanum í andlit
hans, en eina tilfinning hennar
var flökurleiki, óbeit.
Hún skreiddist aftur inn í
rúmið, sem hún hafði vaknað í.
40 VIKAN 18' tbl-