Alþýðublaðið - 12.03.1923, Blaðsíða 3

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Hvers vegna
er ,.Smá.ra“-siujiírlíkið l»etra
en alt aimað smjeriíkt tit
viðbits og toekunar?
Vegna ]>ess? að það er gert
úr fyrsta flokks Jurtafeiti. —
Húsfreyjur! Hæmið sjálfar um
gæðin.
Skakan iítur j>anuig út:
er ekki von, að skaplð sé glatt,
þegar fram undan gín við opinn
dauðinn, og aftur undan er —
óslitinn óþverraferillinn, En ekki
hafði >Alþýðublaðið< þó búist
við, að d^uðinn væri sro nærri
>Morgunbiaðinu«, að nákulda
þyrfti að leggja þaðan á blessuð
börnin, að það gæti ekki
setið á sér nð gera tilraun til
að óvirða þau, þó að engin von
sé til þess, að þau muni nokk-
urn tíma halda uppi eftirmæli
þess.
Ummæli >Morgunblaðsins< um
það, hversu það sé áhrifamikið,
verða ekki skilin nema á einn
veg. Það er nú alkunnugt, að
það stendur >Alþýðublaðinu< í
engu framar nema þvf, að það
er vegna stærðarinnar drygratil
vissra þrifnaðarverka á afviknum
stöðum, enda er það óspart
notað til þeirra, og er óþarfi að
efast um áhrifamikilleik þess í
því efni-
Gliickstadt
„settur inn“.
Að lokinni yfirheyrzlu síðasta
föstudag var eftir kröfu mála-
færslumanns ríkisins gefin út
úiakurður um, að Gliickstadt
etatsráð skyldi fangelsaður út af
reikningsskllum fyrir árið 1921.
Var Gliickstadt, sem alt af ligg-
ur rúmfastur, síðan þegar fluttur
i sjúkravagni til sjúkradeildar
Vestur-fangahússins.
Hjálparstiið Hjúkrunarfélags-
ins >Líknar< er opin:
Mánudaga , . . ki. 11 —12 f. h.
Þriðjudagá ... — 5—6 e. --
Miðvikudaga . . — 3—4 e. --
Föstudaga ... — 5—6 e1 --
Laugardaga . . — 3—4 e. --
Frá AlþingL
Deilan um tekjuskattinn í neðri
dedid stóð yfir í þrjá daga, og
lauk henni á föatudag. Auk
þeirra breytingartillugna, sem
komið höfðu frá nefndinni og
áður hefir verið getið að nokkru,
kom fram breytingartillaga frá
Jóni Baldvinssyni um að hækka
fjárhæðir þær, er draga má frá
tekjum svo sem skattfrjálsar, úr
500 upp í 1000 og úr 1000
fyrir hjón upp í 2000, en anna
frádrátt úr 300 upp f 500.
krónur Jón Þorláksson kom og
fram með tillögur um að breyta
skattstiganum þaonig, að allur
skattur lækkaði og þó sérstak-
lega af háum tekjum og skyldi
auk þess mega draga frá tekju-
Thomas Krag: Skugga-völd.
merkilegri grein um þessi efni, Ég er ybur óþekt
vera. Og sennilegast eruð þór hér gestkomandi úr
framandi landi, Við hittumst áreiðanlega aldrei
oftar en í kvöld. En þess vil ég láta getið, að ég
er afkvæmi einnar hinna merkari aðalsætta með
Frökkum. fegar ég var drengur, lók ég mér í loft-
háum viðhafnarherbergjum foreldra rninna- og horfði
þaðan út yfir víðáttumiklar merkur og akuryrkju-
lönd ættar minnar. En faðir minn var hneigður
fyrir fjárhættu-umsvif." Hann iagði alt kapp á það
að losa um skuldaklafann, sem á ættareignunum
hvíldi. En honúm mistókst það, — mistókst hrap-
arlega. Hann varð þrælsnauður maður og dó langt
um aldur fram fyrir vonbiigðasakir einar saman.
Frá þeirri stundu stóð ég úppi einmana, þekkingar-
snautt ungmenni, tilsjónar- og aðstoðar-laust; enginn
arttingja minna skifti sór neitt af mór. Við slíku
sinnuleysi hættir okku'r Frökkum, ef satt skal
segja. Okkur vantar tilfinninganæmt hjartaþel.
Einn okkar tekur ekkert nærri sér að hoi fa á ann-
an drukkna með fullri sálarró, . . . svo framarlega
að ekki eru sjónarvotfar eða áhorfendur í nándinni,
sem vænta má af opinbers hróss eða verðlauna
fyrir hjálpina. Og fyrir hvað? .Herra minn trúrl
En það var engra verðlauna að vænta fyrir það
að bjarga mér. Og þess vegna gátu þeir horft á
mig fara andskotans í fang með ósvikinni hugar-
spekt. En ljandans til fór ég samt ekki alveg strax,
Jví í iauninfli vav ég tápmikill og iðinn á márga
lund þrátt fyrir vöntun á upþeldis-umönnun og
þekkingar-möguleikum. Þó fór svo, að mór hlotn-
aðist skrifstofupláss, og i tvö ár naut ég þess með
góðum launakjörum. En . . . meinið er, að ég er
að eðlisfari ofurlítib undarlegur maður og tilfinn-
ingapæmur með afbrigðum . . . og þoli ekki suma
hluti. Og nú bar svo við, að á þriðja árinu tók
nýr skiifstofustjóri við völdunum. Hann var skít-
menni að allri gerð, og framkoma hans var óþol-
andi. Mig gat hann hreint ekki þolað nó augum
litið drykklanga stund. Hann var böðull í fullri
stærð. Hvaðan hann kom, má guð einn vita. í
hans augum var ég geflð agn rándýrselði hans til
uppörvunar. Jú; máske hefir hann vitað það, að
ég var aðalsmaður án verðlaunahesta, og að svipan
yrði mór öliu sárari þess vegna. Og ég fókk líka
að kenna á henni — það getið þór verið viss um —
miklu átakanlegar en allir aðrir á skrifstofunni.
Um tíma bar ég ok mitt í hljóði, sætti mig við
að vera þrautkúgað smámenni. En svo var það
eitt sinn, að ég lót alvarlega til skarar skríða., og
alt komst á annan endann. Ég sagði honum sár-
beittan sannleikann: Skítmenni, — ragmensku-
dónil . . . Skrifstofuþjónarnir urðu hræddir sem
mýs, sögðu ekki neitt og báru vitni gegn mór
nokkru síðar, eins og honum féll bezt í geð, þessir
líka þrælar, sem bakbitu hann þó daglega, en
skriðu fyrir honum eins og ormar, þegar hann var
nærri staddur, og hi*æsnin hraut af hverju þeirra
ötÖi, eins og þéf Skiljíð,