Framtíðin - 25.03.1923, Blaðsíða 1

I. Árgangur.
Siglufirði 25. mars 1923.
3. tölublað.
Ritstjóri: Hinrik Thorarensen.
Fiskiveiðalogin
1 922.
Niöurl.
Kryddsíld.
í lögunum er útlendingum einnig
bannað að krydda sild í landi og
landhelgi. Markaður saltsíldannnar
er óneitanlega takmarkaður, þar
sem það aðeins eru Svíar sem
borða hana, en markaður krydd-
síldarinnar er ótakmarkaður. Krydd-
síldin er mest öll tekin upp úr
tunnunum strax og út kemur og
sett í dósir og seld sem »Gaffel-
biter« út um allan heim. Auk þess
hefur hvert síldkryddunarfirma sína
sérstöku aðferð við að blanda
kryddið, og halda' þau aðferðum
sínum algjörlega leyndum. Að úti-
loka firmu þessi frá því að krydda
hér á landi er sama og neyða þau
að leita til annara landa þar sem
hægt er að fá nýja síld. Við það
missum við toll, verslun og atvinnu,
sem vér síðar munum minnast á,
en hvað vinnum við við það? Ekki
neitt, af þeirri einföldu ástæðu, að
þó við vildum taka okkur til og
fara að framleiða þessa kryddsíld,
þá getum við það elcki sökum þess
að viö þekkjum ekkl aðferðina. Af-
leiðingin verður aftur á móti sú að
salta verður þá síld sem þessi firmu
myndu kaupa, við það verður fram-
leiðsla saltsíldarinnar meiri og þá
um leið meiri hætta á verðfalli og
tapi á lienni. Að banna útlending-
um að krydda síld hér á landi, eins
°g lög þessi gera, er beinlínis að
stuðla að því að sem minstúr hagn-
aður verði á saltsíldinni. íslending-
ar geta auðvitað kryddað síld með
einhverri aðferð, en sú síld verður
aldrei sama varan og erlendu firm-
uin krydda hér hvert með sinni
aðferð. — Það er því alt önnur
aðstaða með kryddsíldina en salt-
síldina. Kryddsíldin hefur heims-
markað, saltsíldin hefur aðeins
markað í Svíþjóð. Af kryddsíldinni
eru framleiddar margar mismunandi
tegundir en af saltsfldinni ekki.
Síldarbræðsluverksmiðjur.
Verksmiðjur þessar framleiða síld-
arolíu, sem notað er í smjörlíki
o. fl., áburðarefni og kraftfóður.
Fyrir afurðir þessara verksmiðja er
heimsmarkaður. í fyrra seldi síldar-
bræðsluverksmiðjan ,Ægir‘ í Krossa-
nesi t. d. allar sínar afurðir austur
til Japans, og önnur verksmiðjan
hér á Siglufirði seldi einnri norskri
smjörlíkisverksmiðju alla sína olíu.
Á þessu sést best hversu afar stór
og mikill markaður er fyrir afurð-
irnar og hversu afar lítið brot það
er sem þær verksmiðjur, sem til
eru á landinu, geta fullnægt. Pað
væri víst óhætt þó nokkrar verk-
smiðjurnar bættust enn við, það er
ekki sennilegt að það myndi valda
miklu verðfalli á þessum vöruteg-
undum á heimsmarkaðinum.
Síðasta stimar gerðu fjöldamörg
íslensk síldveiðarskip samning um
að selja 1500—2000 mál af nýrri
síld. Um 20. ágúst voru sum skip-
in búin að fiska það sem samn-
ingurinn hljóðaði upp á og vildu
fá kaupandann til að kaupa áfram,
en hann vildi ekki. Og þessi skip
gátu ekki fengið einn einasta út-
gerðarmann til að kaupa af sér síld
til söltunar, söktim þess að allir
höfðu nóga síld því veiðin var svo
ínnilegasta þakklæti
tjáum við hérmeð öllum
þeim, er á svo margati og
hjartanlegan hátt hafa sýnt
okkur hluttekningu við
sjúkdóm, andlát og jarðar-
för okkar elskaða eigin-
manns og föður, Pórðar
sál. Pórðarsonar vitavarðar
frá Siglunesi.
Margrét Jónsdóttir, og börn.
mikil. En síldarbræðsluverksmiðjan
■»Ægir« í Krossanesi tók á móti
þeim öllum með opnum örmum og
borgaði 10 kr. fyrir hvert mál. Og
það voru mörg skip sem veiddu
þúsund rnál eftir að vera búin að
fullnægja sínum samningi og fengu
fyrir þau 10 þúsund krónur. Hefði
ekki þessi verksmiðja boðist til að
kaupa síldina, hefðu öll þessi skip
orðið aö hætta veiðunum þegar að
vertíðin stóð sem hæðst. —
í lögunum er atvinnumálaráðherra
veitt heimild til að leyfa eigendum
síldarbræðsluverksmiðja að nota er-
lend skip til veiða, þó má ekki
veita leyfi þetta nema til tveggja
ára í senn.
Ef banna á þessunt verksmiðjum
að nota erlend skip til veiðanna
verða þær að hætta að starfa, sök-
um þess að íslenski síldveiðarflot-
inu getur ekki' veitt svo mikla síld
að hann, auk þess að veiða síld
til söltunar, fulllnægi verksmiðjun-
um. Verksmiðjur þessar bræða
feikna mikla síld, hver verksmiðja