Menntamál - 01.02.1927, Side 1

MENTAMAL
ÚTGEFANDI: ÁSGEIR ÁSGEIRSSON
III. ÁR FEBR. 1927 4.-5. BLAÐ
Lausn ur ánauð.
Ný stafsetning.
Jeg hrökk við af undrun og fyltist feginleik, þegar mjer
barst í hendur i. hefti „Vöku“, og sá þar, aö hafinn er undir-
búningur nýrrar stafsetningar í íslenzkri tungu, þar sem byggja
skal á uppruna oröa og eðli málsins. Jeg hefi nú í fullan fjórö-
ung aldar fengist viö aö kenna börnum og unglingum stafsetn-
ingu og málfræöi tungu vorrar. Jeg hefi í starfi mínu hvorki
fyrr nje síðar getað skiliö, hvað vinnast ætti viö nám íslenzk-
unnar, með þvi að fylgja blaðamannastafsetningunni eða skóla-
stafsetningunni fyrirskipuðu. Jeg- veit að vísu, að tilgangur-
inn með þessu var sá, að gera stafsetninguna nokkru einfald-
ari en ella. En gallinn var sá, að reglur ]iær, sem gefnar voru
um stafsetningu þessa, byggðust ekki á uppruna og eðlislög-
um tungunnar, heldur voru þær gerðar eftir fyrirmælum og
geöþótta einstakra manna, með líkum hætti eins og kennisetn-
ingar ýmsar, er samþyktar voru á kirkjuþingum miðaldakirkj-
unnar. Þessi aðferð stafsetningarkenslunnar freistaði margra
til þess að læra stafsetningu oröanna, eins og páfagaukar læra
orð og setningar hins mælta máls, — án þess að skilja. En
slík aðferð getur eftir eöli sínu ekki veitt haldgóða kunnáttu,
og auk þess fer nemandinn á mis við þann þroska, er námið
veitir, þegar ályktunargáfan er kvödd til starfa. Og eg hefi
í öll þessi ár rekið mig á þá staðreynd, að jafngildi þess, er
kann að vinnast eftir reglum skólastafsetningarinnar, hefir
glatast á annan hátt, eða vel það. Markið, sem stefnt er að,