Menntamál - 01.09.1937, Blaðsíða 27

MENNTAMÁL
105
Steinþór Guðmundsson:
Kristindómskennsla í barnaskólum.
Það er orðið nokkuð algengt, að fleygt sé orðum eins
og „trúleysingi", „heiðingi", „guðleysingi“, o. s. frv., og
það ekki siður til kennara en annara manna. Fundar-
samþykktir eru gerðar um það, að barnakennarar megi
þeir einir verða, sem eru sannkristnir menn, og ýmislegt
er til tint, í ræðu og riti, sem bendir til þess, að ýmsir
vantreysti þvi, að kennararnir lendi allir með tölu í hópi
sauðanna, þegar kemur til þess að greina sauðina frá
höfrunum. Allt þetta bendir til þess, að nokkur uggur sé
um það meðal fólksins, hvort kristindómsfræðslan sé
yfirleitt í góðum höndum í barnaskólunum.
Fyrst er nú á það að lita, að kröfurnar, sem gerðar eru
til okkar kennaranna um kristindómkennsluna eru vitan-
lega ærið ólikar, eftir mismunandi trúarskoðunum að-
standenda. Sumir eru t. d. guðspekingar, aðrir spiritstar,
eða menn tilheyra einni eða annari sérdeild kristilegrar
slarfsemi. En tala sérdeildanna er, eins og kunnugt er,
legió, jafnvel hér i okkar litlu borg. Enn aðrir láta sér á
sama standa um öll trúmál, eða eru jafnvel andvígir öll-
Um trúarbrögðum. Þó við kennararnir töluðum tungum
engla og manna, þá mundum við aldrei geta gert öllum
til bæfis i moldviðri skoðananna. Það sem eg þvi segi
hér á eflir um kristileg áhrif og kristindómskennslu, þá á
eg aðeins við hlutlausa fræðslu um þá atburði og þær
persónur, sem kristinn siður var í öndverðu grundvall-
aður á. Til þess að fyrirbyggja misskilning, vil eg strax
taka fram, livað eg tel vera markmið kristindómskennsl-
Unnar í skólanum. Að mínum dómi er það ekki skólans
verk að boða þeim börnum trú, sem ekki eru undir það
húin að veita henni viðtöku. En hitt verður af honum að