Menntamál - 01.09.1937, Blaðsíða 29

MENNTAMÁL
107
Skyldu þaö ekki vera þessi vísuorð, sem kenuararnir
gera almennast að sínum einkunnarorðum í starfi sínu?
Eftir þvi sem eg hefi skyggnst um bekki i fylkingum
starfsystkina minna, leyfi eg mér að fullyrða, að þeim er
ekki jafn-annt um neitt eins og það, að fræðslan, sein
börnunum er i té látin, þurfi hvorki fyr né síðar að reyn-
ast ósönn. Yið erum þvi einna öruggust, meðan þau efni
eru á dagskrá, sem við vitum um og' þekkjum. Að kenna
hinni vaxandi mannssál að afla sér staðreynda, skilja
staðreyndir og draga einföldustu ályktanir af staðreynd-
um, það finnst okkur vera grundvöllur og þungamiðja
þess uppeldisstarfa, sem okkur er á hendur falinn. Meðan
staðreyndanna er aflað á veguin vitsmuna og skynjunar,
er okkur forustan tiltölulega auðveld, þótt mikill munur
sé á, hve leiðin sækist fljótt. En við rekum okkur brátt á
það, að fróðleiksþörf einstöku harna getur óðar en varir
verið komin með okkur út fyrir það, sem við skiljum eða
skynjum. Slíkt verður daglegur viðburður, þegar við tök-
um til meðferðar trúarleg efni. Það eru ekki alltaf léleg-
ustu kennararnir, ekki heldur þeir vantrúuðustu, sem
finna mest til öryggisskorts við leiðsögnina um þau svæði.
Hvað er liægt að segja, sem öruggt sé um, að ekki verði
lil ásteitingar á þroskabrautinni síðarmeir? Hugurinn fyll-
ist meðvitundinni um það, að „það verður i bók þess svo
varlega að skrifa, sem veikur er fæddur, og skammt á að
lifa“. Þá er það sem þeirri hugsun skýtur upp, hvort ekki
væri rétlast að koma þessum hluta starfsins yfir á annara
herðar.
Þá kem eg að hinni hlið málsins, en það eru börnin,
sem vcrið er að kenna. Margoft er á það minnst, að börn-
in komi i skólann misjafnlega útbúin að þekkingu og
þjálfun. En á engu sviði er þó mismunurinn neitt líkt þvi
eins tilfinnanlegur og á sviði trúmálanna. Eg lield mér
sé óhætl að fullyrða það, að við kennararnir, ekki síður
en aðrir, kunnum að meta þau uppeldisverðmæti, sem í