Menntamál - 01.09.1937, Blaðsíða 32

110
MENNTAMÁIi.
ujii kristilegrar fræðslu til skapgerðarþroskunar, þótt
stundum sé hún gagnslaus, að eg ekki kveði fastara að
orði, allt eftir upplagi nemendahópanna, sem með er starf-
að í hvert skifli. Að öllu samanlögðu verður að telja kristi-
lega fræðslu of mikilsvert uppeldismeðal, til þess að liægl
sé að stíga það spor frá skólans hálfu, að leggja hana
niður með öllu.
Þá er önnur leiðin, breyting niámsbóka og vinnuaðferða.
Það mál cr alltaf á dagskrá, en reynist ekki eins fljótleyst
og við mætti búast. Að sjálfsögðu verður unnið að því á-
fiam, lilraunir gerðar og þreifað fyrir sér eftir leiðum.
Eg þykist þó bafa nokkra ástæðu til að efast um, að i því
einu fáist varanleg lausn þessa máls.
Þriðja leiðin er það, að mínum dómi, sem felur í sér
mesta möguleikana, aukið frelsi við kristindómskennsl-
una. Fyrir 6 árum birtist í Prestafélagsritinu ritgerð el'tir
séra Sigurð Einarsson um krislindómsfræðslu í skólum.
Það gegnir furðu hve þcssari ritgerð hefir verið litill
gaumur gefinn, svo merkileg er hún. Þar er stungið upp
á því að losa kristindómskennsluna úr tengslum við aðra
kennslu, gefa börnunum kost á að velja um það sjálf,
hvort þau sækja kennslustundirnar eða ekki og gera
kennarann að reglulegum leiðsögumanni leitandi barns-
sálna, með fullkomnu nýskólasniði. Mér blandast ckki
hugur um það, fremur en greinarhöfundi, að það er eng-
an veginn annmarkalaust að leggja inn á þessa hrut. En
ef ekki hlessast að halda uppi kvistindómskennslu við
fullkomið valfrelsi, undir leiðsögn sérmenntaðra áhrifa-
manna, þá fæ eg ekki betur séð en að námsgreinin sjálf
kveði upp yfir sér sinn dauðadóm, þegjandi og hljóðalaust,
með því að nemendurnir verði á Ijrolt úr kennslustofunni.
Svo lítiltrúaður er eg ekki, að eg búist við að til þess
mundi koma. En eigi að þvi að reka, að kristindómskennsl-
an hverfi úr skólunum, þá þykir mér bezt til fallið, að
örlög hennar verði ákveðin á þennan liátt. Það verður