Menntamál - 01.09.1937, Blaðsíða 34

112
MENNTAMÁI,
Verðum við ekki að viðurkeima það, að mikill fjöldi
barnanna kemur í skólann úr örmum foreldranna, ganga
siðan gegnum kristindómskennslu öll sin skólaár, gegn-
um fermingarundirbúning og jafnvel fermingarathöfnina
sjálfa, án þess að verða nokkurntímann verulega snortin
af trúarlegum áhrifum? Svo er skuldinni skellt fyrst og
fremst á einn aðilann, á kennarann, og einna þyngstum
ásökunum varpað í lians garð, í ræðu og riti, ef hann á
einhvern Iiátt heykist við að leika hlutverk sitt í þessum
blindingsleik. Því er það ekki blindingsleikur um barns-
sálirnar á viðkvæmasta skeiðinu, í viðkvæmasta málinu,
þar sem hver og einn telur sér trú um að allt sé í lagi
hjiá sér?
Mér er það fyrirfram ljóst, að menn líta misjöfnum
augum á þetta mál. Eins veil eg að sumir liika við að
ræða ]iað opinberlega, vegna þess hve viðkvæmt það er.
En viðkvæm hitamál þarf að ræða, engu síður en önnur
mál. Það þarf að ræða þau þannig, að sjónarmiðin skýr-
ist. Fj'rst og fremst þarf að læra að horfast í augu við
staðreyndirnar, því næst að finna orsakir þeirra, áður en
bægt er að vænta þess, að úr verði bætt. Við kennararnir
viljum eiga samvinnu við öll þau öfl, sem styðja að því
að þroska manninn, gera liann vitrari, betri og meiri
mann. En skólinn verður að sprengja af sér allt, sem
stendur barninu í vegi fyrir eðlilegum vexli. Það er ekki
mín ósk, að svo þurfi að fara um kristindómskennsluna.
Þó getur að því dregið, og það fyr en varir, ef allt verður
látið sitja í sama horfinu.
Uppeldisverðmæti lcristindómskennslunnar njóta sín
aðeins við fullkomið frelsi, ekki við neinsltonar þvingun-
arráðstafanir. Reynum að auka skilning og vekja ábyrgð-
artilfinningu allra aðila, en látum að öðru leyti kennar-
ana, foreldrana, og jafnvel börnin sjálf, sem allra mest
sjálfráð í þessum efnum. Engin þvingun eða valdboð get-
ur leitl til blessunar.