Menntamál - 01.09.1937, Blaðsíða 50

128
MENNTAMÁL
hefði mátt búast í jafn óskyldum og sundurleilum hópi.
Við og við var komið saman á kvöldin i hátíðasal skólans.
Voru þá stundum dansaðir þjóðdansar, sungnir þjóð-
söngvar, leiknir gamanleikir, sagðar sögur, farið í leiki og
dansað. Skólastjóri og kennarar tóku einnig þátt í þess-
um „vinakvöldum" eins og þau voru kölluð. Rousseau-
skólanum, félagslífinu þar, skólabragnum gleymir enginn
sem þar hefir verið nógu lengi til þess að kynnast því og
verða þar einn af heimamönnum. Og nú á þessum tíma-
mótum munu nemendur, eldri og yngri, frá menningar-
löndum um lieim allan scnda skólanum, skólastjóranum,
stofnandanum, og kennurunum hugheilustu árnaðaróskir,
þrungnar þakklæti, sem engin orð fá lýst.
IX.
Afmælisdagurinn er 21. okt. Þann dag fyrir 25 árum
tók skólinn til starfa. Ýmsum hafði dottið í hug að minn-
ast afmælisins liátiðlega. Ein ástæða lil viðbótar mörgum
óðrum er sú, að síðastliðið vor flutti skólinn í langt um
veglegri húsakynni en hann hefir nokkru sinni fyrr haft
yfir að ráða. Er það í hinni eldri liöll Þjóðabandalagsins,
En af hátiðahöldum verður þó eigi að þessu sinni, þótt til-
efni séu ærin, þegar litið er á velgengni stofnunarinnar.
Orsökin er sú, að á síðastliðnu vori lézt einn kennari
skólans eftir stutta legu. Louis Claparéde liét hann, einka-
sonur Ed. Claparéde, stofnanda Rousseau-skólans. L. Clap-
aréde var kornungur maður, en hafði þegar getið sér góð-
an orðstír og væntu allir sér mikils af honum, er hann
þekktu. I sumar, er eg var á ferð i Genf, kom eg heim til
þeirra Claparéde hjónanna. Heimili þeirra stendur jafnan
opið öllum nemendum Rousseau-skólans. Gamla konan
var ein heima, þegar við komum. Hún tók okkur með
sömu ástúðinni og maður átti að venjast áður. En um-
ræðuefnið var nú aðeins eitt, ástkæri sonurinn, og von-
irnar, sem við hann höfðu verið tengdar. Sama máli