Menntamál - 01.12.1937, Blaðsíða 27
MENNTAMÁL
185
niiði. En aðalatriðið var þó það, að æfa og fullkomna
nemendurna i fögru lali og réttri framsögn, og vitanlega
án nokkurs tillils lil nokkurrar leikhússtarfsemi siðar
meir.
Leikhúí in og íramsetningarlistin.
Aldir liðu. Prentlistin varð æ fullkomnari. Bækur og
fréttablöð náðu meiri litbreiðslu. Meira var lesið, minna
sagt frá munnlega en áður. Af þvi leiddi svo það, að fram-
sagnarlistin fékk ákveðnara og afmarkaðra svið.
Eins og áður er um getið, höfðu leikararnir l'rá upphafi
vega lagt mesta stund á þessa b'st og hafði bún því náð
meiri fullkomnun i leikhúsunum en annarstaðar. Og
þar sem tal- og framsagnarlistin er svo nátengd sjálfri
leiklistinni, að þær verða naumast aðgreindar, var það
eðlilegt, að leikhúsin yrðu einmitt varanlegur samastað-
ur þessarar listar. Og leikhúsin liafa sýnt það, að þau hafa
skilið lilutverk sitt. Er sú hczt sönnun þess, að á siðustu
öldum hafa mestu menntaþjóðir heimsins smám saman
slegið þvi föslu, að á beztu leikhúsum þeirra, sé móður-
mál þjóðarinnar lalað fegux-st og réttast.
Æfingin.
En þetla hefir kostað listamenn leikhúsanna meira erf-
iði en vii’ðast kann i fjólu bi-agði.
Nú er það alkunna, að l. d. liver grein liljómlistarinnar
á sína listamenn. Eullkomnun á þvi sviði útheimtir geisi-
langan tíma, erfiði, ástundun og fé. — Auk þess allra-
nauðsynlegasta, listagáfunnar. — Hver sá, sem t. d. vill
geta haft minstu von um að verða aðeins sæmilegur pí-
anóleikari, verður að byrja nám sitt á unga aldri. Hvað
góðum liæfileikum sem hann kann að vera búinn, verðui
hann að æfa sig og strita ár eftir ár, margar klukkustund-
ir á dag, til að ná nauðsynlegu valdi yfir fingrum sínum.
Auðsætt er því, livað mikla vinnu það hlýtur að kosta