Menntamál - 01.12.1937, Blaðsíða 58

216
MENNTAMÁL
svo neinu nemi, er það síður en svo vansalaust, að
geta livorki innanlands né utan kynnt sitt eigið fagra,
en um margt lítt þekkta land, með svo ágætu og auð-
fengnu tæki, sem skuggamyndirnar ervi, nema fá þær
að láni lijá erlendum mönnum.
Áður en ég fór lieimleiðis, skrapp ég til Svíþjóðar
og dvaldi fáeina daga í Málmey og Lundi. Þar flutti
ég sömuleiðis erindi og leitaði eftir, hvort áhugi væri
fyrir líkum kennaraskiptum milli Sviþjóðar og Islands
og komizt liafa á með okkur og Dönum.
Fyrr á sumrinu liafði eg, hæði i Osló og Gautaborg
átt tal við stjórnarmeðlimi Norræna félagsins um þessi
mál og fengið vingjarnleg en vitanlega ekki ákveðin
svör. Veldur þar nokkru um m. k. að í þessum lönd-
um er, ef til vill ekki eins og í Danmörku, lil vissir
sjóðir, sein hafa það hlutverk, að stvrkja kynningar-
böndin við ísland, a. m. k. ekki i því formi, sem liér
ér átt við.
Ég var undrandi á þeim áhuga, sem skólamenn, og
raunar almenningur, i Dánmörku sýndi þessu máli.
Blöðin — einkum þau jótslcu — ræddu það allmik-
ið, létu í ljósi áliuga fyrir framhaldi kennaraskiptanna
og fóru hlýjum velvildarorðum um islenzku þjóðina.
Eitt Kaupmannaliafnarhlaðið hirti m. a. stóra mynd
af Austurbæjarskólanum i Reykjavík, sem tákn þeirra
framfara, sem orðið liafa í fræðslumáhun okkar.
Ég kom einn dag m. a. út í Bellalioj-skólann, einn
fullkomnasta skóla Kaupmannahafnar.
Eftir að hafa lilýtt á kennislu og skoðað bygginguna,
— meðal annars hina rómuðu stjörnuhvelfingu, —
skyldi ég flytja erindi með skuggamyndum fyrir elztu
nemendur skólans.
Áður en það hófst, kallaði skólastjóri alla nemend-
ur saman i hinn afarstóra samkomusal. Því næst flutti
hann úr ræðustól stutt, yndislega hlýtt og fallegt ávarp