Menntamál - 01.12.1938, Blaðsíða 19

MENNTAMÁL
81
stöðusanibönduin. Tökum t. d. stafinn g og atlnigum
livernig hann ummyndast á ýmsa vegu, eftir þvi hvort við
hann tengjast i, a, e eða liann er síðastur í orði. Slikum
hreytingum, þó að mismunandi séu, taka flestir stafir
aðrir, ef eins stendur á.
Um fjórða atriðið kemur fyrst og fremst lil greina hlut-
fallið milli hins skrifaða og óskrifaða af pappírsfletinum
miðað við gerð skriftarinnar. Litlir jaðrar umhverfis
skriftarflötinn fara illa við stóra skrift og gisna o. s. frv.
Linurnar verða að vera bcinar og jafnlangt frá blaðbrún-
inni að ofan og liver frá annarri í báða enda og byrja
jafnlangt frá brúninni vinstra megin, svo að þeir endarn-
ir myndi allir saman beina línu jafnhliða við blaðbrúnina.
Upphafslinur málsgreina ber að greina vel frá öðrum
línum með því að byrja þær bæfilega miklu fjær vinstri
brún, en hæfilegt virðist, að vikið, sem við það skapast,
myndi sem næsl ferhyrning, og svarar það 1. d. fimm
litlum n-um. Eins ætti að miða bilið milli orðanna við
lítil n. Yfirleilt má segja, að áferðarfegurð skrifaðs máls
fari eftir samsvörun miíli stærðar stafanna annarsvegár
og bilanna í stöfunum, milli þeirra innbyrðis og milli orða
og Iina liinsvegar.
Smekkvísi fyrir þessu má mikið temja með athugun
og eftirlíkingu vandaðra bandrita frá góðum skrifurum
og prentaðs máls í vönduðum bókum. Annars þyrfti langt
mál til að rekja þetta efni ýtarlega, og verður þvi ekki far-
ið lengra út í það liér.
Hér liafa verið nefnd fjögur atriði, er ég tel, að kenn-
arar þvrftu að leggja meiri áherzlu á i kennslu sinni, svo
að áhrifa þeirra gæti meir í skrift nemendanna en nú er
yfirleitt. Með Jjví móti myndi heildarsvipur og gæði
skriftarinnar stórum breytast til batnaðar og margir ó-
kostir og annmarkar hverfa, sem nú eru viðloðandi. Og
þó að þessi atriði væru sameiginleg og augljós í skrift, t. d.
allra fullnaðarprófsbarna, væru nokkurskonar kjölfesta
0