Menntamál - 01.12.1938, Blaðsíða 24

86
MENNTAMÁL
Ég læt þetta nægja. Alkunnugt er, að flest farskóla-
liverfi, og' jafnvel margir fastir slcólar, fara á mis við
margt af því, sem hér var nefnt. Og þó er ekki getið ann-
ars en þess, sem sjálfsagðast þykir í hverjum skólasal
og ómissandi, ef vænta á sæmilegs árangurs af skriftar-
kennslunni. Þessi ytri skilyrði ætlu að geta verið fyrir
liendi í öllum föstum skólum landsins. Við farkennslu er
yfirleitt ekki hægt að gera ráð fyrir viðunandi töflu eða
borðútbúnaði. Kennarar liafa litil tök á að hæta um hús-
húnað og annað slíkt, sem áfátt er. En öllum ætti að vera
auðvelt að afla sér góðra og fjölbreyttra ritfanga, ef til
þess væri hugsað í tíma, og með þvi væri víða stórt spor
stigið í framfara átt.
Hvað er þá hægt að gera fyrir þá kennara, sem komn-
ir eru út i starfið og ná ekki viðunandi árangri? Það væri
leið að bæla kennslutækni fceirra á námskeiðum. En því
að eins fcygg ég, að það beri árangur, að námskeiðið hefði
deild barna lil æfinga. Hugleiðingar og bollaleggingar
rnanna, sem ekki hafa starfið sjálft þannig milli hand-
anna, liverfa slrax í sandinn. /V námskeiði ætli líka að
mega sníða nokkra vankanta af skrift kennara.
Þá má spyrja, lrvort kennarar muni geta sótt slík nám-
skeið og hvað þeir vilji á sig leggja. Um undirbúning
námskeiða og opinberan styrk til þeirra o. þ. h. þarf ekki
að ræða hér. En á kennurunum sjálfum mun ekki standa.
Þeir lial'a sýnt það margvíslega, að þeir eru fúsir til að
ráðast i hvaða nám, sem nauðsyn krefur og þeir sjá sér
fært, til undirbúnings undir kennslustarfið, bæði með
lieimafræðslu og námskeiðum heima og annarsstaðar.
Margir hafa dvalið um lengri eða skemmri tíma erlendis,
á eigin kostnað, og kynnt sér kennslu og skólamál eða
stundað nám við kennaraskóla. Síðastliðinn vetur var a.
m. k. einn harnakennari, Guðbrandur Magnússon, við nám
í Englandi og kynnti sér þar aðallega skrift og skriftar-
kennslu. Og mér er kunnugt um það, að margir kennarar