Menntamál - 01.12.1952, Blaðsíða 9

MENNTAMÁL
119
hæfni þeirra.“ (Frv. til laga um menntun kennara, bls. 9.
Til stuðnings þessari skoðun vitnar milliþinganefndin í
álitsgerð enskrar sérfræðinganefndar um skólaskipan).
En frv. milliþinganefndar tók allmiklum breytingum, áð-
ur en það varð að lögum, og eru fæstar þeirra til bóta. M.
a. eru felld niður ákvæði frv. um kennaradeild við háskól-
ann, í stað hennar kemur „kennslustofnun í uppeldisvís-
indum“. Frv. gerir ráð fyrir almennu framhaldsnámi, lög-
in tala eingöngu um uppeldisfræðilegt nám við háskólann.
Þessi breyting er stórlegur galli. Bókstaf laganna mætti
fullnægja með kennslu í uppeldisvísindum einum; fræðslu-
lögin nýju tryggja kennaraefnum hvergi framhalds-
menntun við háskóla í væntanlegum kennslugreinum
þeirra.
Framkvæmd á þessum grundvelli myndi naumast hafa
reynzt heppileg, enda dróst hún um sinn. En meðan ekkert
var aðhafzt um aukna menntun kennara, varð hin gífur-
lega útþensla miðskólakerfisins, sem leiddi bæði af
fræðslulöggjöfinni og af frjálsri aðsókn almennings að
skólunum, til aukins misræmis milli lögboðinnar skyldu
kennarans, að hafa aflað sér ákveðinnar menntunar, og
aðstæðnanna til að fullnægja henni.
II. Framkvæmd og tilhögun.
Það var kennarastéttin sjálf, sem enn á ný hóf kröfu
um úrbætur. Uppeldismálaþingið 1951, sem barna- og
framhaldsskólakennarar gengust sameiginlega fyrir, sendi
menntamálaráðherra og rektor háskólans gagnorða áskor-
un, að koma í skynsamlega framkvæmd ákvæðum laga
um menntun kennara.
Upp úr því tók rektor háskólans, hinn þjóðkunni atorku-
uiaður próf. Alexander Jóhannesson, málið í sínar hend-
ur. Árangurinn varð sá, að stofnað var til kennaramennt-
unar í fjölmörgum greinum auk uppeldisfræði, uppeldis-