Menntamál - 01.12.1952, Blaðsíða 27

menntamál
137
Börnin hafa staðið hér í þessu nýja anddyri skólans,
hrifnæm og hugfangin með tindrandi, lýsandi, mild augu
og sungið jólasálmana sína.
Börnin hafa vígt þennan veglega skála, — en þessa
vígsluhátíð höfum við öll þráð svo mjög, og kannske þú
Guðmundur af einlægustum huga, þar sem þú barst ávallt
og innilega velferð og velgengni skólans fyrir brjósti.
— En nú ert þú dáinn — horfinn okkur —
— Nei, — þú lifir, og þú meira að segja sérð, skynjar og
skilur nú allt þetta miklu betur en við, sem enn hrærumst
hér í hversdagsleika hins myrka skammdegis.
— Nei, persóna þín, andi þinn er enn meðal okkar. —
Hér var saga þín að verulegu leyti skráð.
Svo rík voru þín áhrif á okkur öll, og á umhverfi þitt
að t. d. kennslustofan þín, er þú vannst í síðustu skólaár-
in er nefnd meðal okkar flestra, stofan hans Guðmundar.
Nemendur þínir, er þú kenndir hér s. 1. vetur, eru nú hér
staddir. I nafni þeirra þakka ég þér það, hvað þú varst
þeim. — Þessi gjörvilegu ungmenni votta ástvinum þín-
um innilegustu samúð og varðveita minningu um góðan
vin og frábæran kennara, í fylgsnum hjarta síns. — Og
hið sama gerum við öll hér. — Hin unga stofnun á þér
svo óumræðilega margt upp að unna.
— Við þig, elskulega Ásdís mín! vil ég einungis segja
þetta: Við getum aðeins auðsýnt þér okkar innilegustu
samúð — því okkur er það öllum ljóst, að á vissum
augnablikum verður hver að mæta staðreyndum einn, —
þola þjáninguna, sorgina og söknuðinn einn sins liðs —
þó með Guði sínum, og það er líka mikið og gott athvarf. —
— Við getum aðeins eitt, sem að vísu er nokkurs virði,
en það er að láta þig verða vara við í daglegu viðmóti þá
munndómslund, þá mildi og þá ástúð, er eiginmaður
þinn ásamt þér sjálfri áttir svo ríkan þátt í að gróðursetja
hér í þessum vaxtar og sælunnar reit.
Við kveðjum þig hér, kæri Guðmundur, hinztu kveðju og