Menntamál - 01.03.1955, Side 34

26
MENNTAMAL
Tafla þessi er góð áminning um að ,,stagla“. Náms-
efnið í þessari tilraun var merkingarlausar samstöfur,
en merkingarlaust námsefni er ekki að fullu sambærilegt
við það efni, sem numið verður með skilningi. Því þykir
rétt að vísa hér til orða Elmgrens: „Er nema skal náms-
efni með merkingu er rétt að einbeita athygli að náminu
og læra það í lotunni og beita skilningi sem framast má.
En þegar festa skal þetta efni síðar í minni til langframa,
er hagfelldast að dreifa yfirferðum.“ Því er sjálfsagt að
temja nemendum að dreifa yfirferðum hóflega eftir því
sem aðstæður leyfa.
TÍMI OG MARKMIÐ.
Flestir munu kannast við það af daglegri reynslu, að
þeir eru fljótir að gleyma þeim efnum, sem þeir festu
sér í minni án þess að ætla að muna þau lengi.
Ræðumaður setur á sig ræðu sína, en hefur gleymt
henni skömmu eftir að hann flutti hana, stundum svo
gersamlega, að hann veit varla, um hvað hún fjallaði,
enda þótt hann hafi nafn hennar og nokkur atriðsorð á
blaði. Leikari gleymir oft hlutverki sínu, eftir að hætt
er flutningi leikrits, málfærslumaður málsatvikum, þegar
dómur er fallinn. Það gerist oft, að nemendur læra til
þess að kunna vel í næsta tíma, því að þá vænta þeir
þess að verða teknir upp, eða þeir læra fyrir próf og
kæra sig kollótta um að muna efnið að prófinu loknu,
enda gleymist það þá fljótlega.
Norski sálarfræðingurinn Anathon Aal gerði tilraun,
sem skar ótvírætt úr um mun á því að nema til langframa
eða nema til næstu stundar. Tveir flokkar manna voru
látnir læra sama efni með sama hætti, og sá munur einn
á, að við annan flokkinn var sagt: „Ykkur verður hlýtt
yfir þetta á morgun,“ en við hinn flokkinn: „Ykkur verður
hlýtt yfir þetta einhvern tíma síðar.“ Báðum flokkum var