Alþýðublaðið - 15.03.1923, Blaðsíða 3

ALÞYÐUBLAÐIÐ
3
Frá Alþingi.
ÞingmannafrnmTarp.
Um nöfn. Flm.: Bjarni trá
Vogi. Þessu frv. lýsti Haligrímur
Jónsson í gær hér í blaðinu, en
megininnták þess er að lögbjóða,
að fylgt sé »gömlum sið um
mannanöfn, og skal hver maður
bera eitt íslenzkt nafn og kenna
sig til föður síns sem verið hefir,
með þeim hætti, sem gerði
Snorri Sturluson eður Þórgerður
Egilsdóttir.< Brot varða 200 til
2000 kr. sekt, og skulu sektír
renna til unglingaskólahalds í
sýslum landsins, en 1000—10000
kr. sekt á að varða, ef fornhelg
nöfn eru lögð »við hégóma, svo
sem veitingastaði, smákot eða
. götur í kotbæjum.c — Um gerð-
ardóma í kaupgjaldsþrætum. Flm :
Bjarni frá Vogi. Greinargerð
hljóðar svo: »Af því áð verk-
bönn og verkföll eru svo skað'
leg þjóðinni og kostnaðarsöm,
þykir hlýða að skipa þeim máb
um með lögum.< Skipun sú á
verkbönnum og verkföllum, er
frv. gerir ráð fyrir, er á þá leið,
áð vinnusalar og vinnuþegar,
er geta eigi orðið ásáttir um
verð vinnu, velja í hverri grein
eða í sámeiningu hvorir um sig
fin>m manna nefnd, kosna til
eins árs f senn, til að semja um
kaup fyrir sfna hönd, »þá er
eigi semst meðal einstaklinga.<
Ef nú eigi semst milli þessara
nefnda, skal leita ráðherra eða
dómara til milligöngu, en ef eigi
semst að heldur, skal skipa gerð-
ardóm í þrem stigum með þre-
földum ruðningum, og vilji að-
iljar eigi hlíta dómi fyrsta stigs,
er máli skotið til annars og það-
an til þriðja, en þá verður ekki
lengra skotið, því hæstiréttur er
k'ominn í spilið, heldur skal þá
hver einstakur maður, er tregð-
ast að hlíta dómi, gjalda fimm
króna dagsektir — hvert sem
verðgildi krónunnar er —, þar
til er hann hiýðir. Þrátt fyrir
þessa mikilfenglegu skipan á
verkbönnum og verkfölinm sést
eigi af frv., hvernig að slculi
fara að firra þjóðina skaðá og
kostnaði, et annar hvor aðili
vildi hafa verkbann eða verkfall,
1ÁÆTLUNARFERÐIR H
H frá 0
0 Nýju bifpeiðastAðinni ^
s Lækjartorgi 2. m
Keflavík og Garð 3 vár í m
viku, mánud., miðvd., lgd. m
Hafnarfjörð allan daginn. m
Vífilsstaðir sunnudögum.
Sæti 1 kr. kl. i U/2 og 2xj%.
Sími Hafnarfirði 52.
— Reykjavík 929. EJ
Hjálparstöð Hjúkrunarfélags-
ins »Líknar< er opin:
Mánudaga . . . ki. n—12 f. h.
Þriðjudaga ... — 5—6 e. --
Miðvikudaga ; . — 3—4 e. --
Föstudaga ... — 5—6 6' --
Laugardaga . . — 3—4 e. -
þar til er fenginn væri úrskurð-
ur síðasta stigs þessara fimm-
földu skruðniuga, sem búast má
við að tæki tvö til þrjú ár eftir
Thomas Krag: Skugga-völd.
feldu sorgar-afleiðingar atburðarins legið á mér sein
óbærilegt faig. fér megið trúa Því, að ég hefi breyzt
eina skelfing á þessu tímabili. Þá var ég unglegur
eftir aldri að dæma.. En ur því fór mér hnignandi
með degi hverjum. Sálarkvalir mínar hafa reynst
mér. svo sárbeittar. ..."
Hann nam staðar stundarkorn, starði á mig og
tók svo aftur til máls hægt og hikandi:
»Ég er morðingi, hefl drepið menn í hrönnum
— svo að mörgum hundruðum skiftir. Éað er óg,
sem á alia sök á sýningarbrunanum mikla, sem
várð hér í París í Jean-Goujou-götunni þann 4.
maí árið 1897.“
Éessi orð sagði maðiuinn með svo ósegjanlega
einkennilegum rómi, að það var einna svipaðast
því, sem orð hans kæmu óraleið utan úr geimi og
væru töluð þaðan gegn um víðan hólk. Hann stóð
grafkyr; munnur hans skældist eins ogafsársauka
og hann hafÖi augun lokuð.
Til þessarar stundar hafði óg að eins athugað
þennan merkilega mann frá því sjónarmiði einu,
að hann væri ekki með öllum mjaila, en þó mesta
meinleysis-skinn alt að einu. Eu nú rann kalt vatn
um mig allan. Og ég fann það, að hann hafði
stprk dávaldsáhrif á mig, þar sem hann stóð and-
spænis mór. . . .
Ég svaraði honum og spurði:
„Hvers vegna haldið þér, maður! að þér eigið
sök; á þessu hroðalega slysi?"
Hann svaraði ekki þessari spurningu minni, en
hélt áfram að tala i skýrmæltum lognmollurómi
— eins og upp úr svefni:
„ ... í það mund var ég hreint ekki laus við
metnaðargirni," sagði hann. „Það var frægðarljómi
hins horfna ættargengis, sem þar bIó undir. Auk
þess hafði mér þá hlotnast staða í einrji af stjórn-
ardeildunum frönsku, að vísu ekki neitt sérlega
vegleg, en vænleg að því leyti, . að aðgengi til
virðulegri stöðu s ðar stóð mér opið. Ég man það
lengst, hvað það særði mig oft tilfinnanlega að
fá ekki lifað og starfað í þeim stéttarflokki, þar
sem maður fær notið auðs og álits, þaðan sem
maður með jafnaðargeði lítur smáum augum á
alla þá, sem taka feginshendi við úrkasti og smá-
smygli. . . . En þá bar svo við einn sóiríkan dag,
að ég hitti kunningja minn á götu, . . . ungan
mann, efnaðan og ættstóran mannkostamann.
Hann tók að segja méi; frá hinu og þessu um
sýninguna miklu, sem hann var starfandi þátttak-
andi í. „Hvernig væri, að maður reyndi að koma
þér þar að?“ sagði hann. „Og annars ættir þú,“
hélt hann áfram, „að reyna að ota þór miklu
meira fram hér og þar en þú gerir. Éú hefir líka
gömlu og merku ættarnafni á að skipa. En senni-
lega ertu eitthvað þver og stirfinn. Samt held ég,
að þér ætti að vera auðið, að láta þetta nafn
verða þér gott hjálparmeðal til upphefðar-auka. Á
morgun skaltu fara í samkvæmisfötin og hitta mig
liéí' í sama mund. . , . Éað eiga þá síðdegis að