Vorið - 01.12.1945, Síða 29

V O R 1 Ð
123
sinn, skar gat á pokann og skreið
út. Svo lét hann steina í pokann
í staðinn, svo að hann varð álíka
þungur.
PALLI: Fí derr’ann ha?
LALLI: Jú, sjáðu til, — ef skessan
hefði vaknað og fundið, að pok-
inn var orðinn léttur, hefði hún
skilið, að strákurinn væri slopp-
inn. Og þá hefði hún elt hann
uppi aftur.
SVEIN.N: Já, alveg rétt. — En hann
batt fyrir gatið og hljóp svo sem
lætur toguðu heimleiðis. Þegar
kerling vaknaði, slengdi hún
pokanum á bak sér og skálmaði
al' stað. En steinarnir lömdust
um bakið á henni, svo að hún
grenjaði upp. (Hermir eftir
henni með ógurlegri röddu):
,,yE! æ! æ! Hættu að sparka
svona, strákur! Annars et ég þig
upp til agna með það sama.“
ST. BRÓÐIR: Það hefði sannar-
lega verið gaman að sjá hana bíta
í steinana!
SVEINN: Já, jrað hefði verið gam-
an. Þegar hún kom heirn undir
helli sinn í Heklu-fjalli. konm
öll skessubörnin á móti henni,
skræktu og hvinu og hoppuðu í
kringum hana (skrækir og hvæs-
ir): ,,Ég vil fá mat, móa. Ég vil fá
mat. Ég fyrst. Nei, ég allra fyrst!“
(Hermir eftir skessunni): „Þegið
þið, krakkar! Ég verð að sjóða
hann fyrst. Þið fáið í magann ef
þið étið hann hráan!“ (Eðlileg
rödd): Syo slengdi hún pokanum
í pottinn og bætti duglega í eld-
inn. Innan skamms byrjuðu
börnin á ný (leikur): „Fæ ég ekki
mat. mamma? Ég vil strax fá
mat!“ (Hermir eftir skessunni):
„Þey, jrey, krakkar, nú skal ég
prófa, hvort hann er ekki soð-
inn.“ (Eðlileg rödd): Hún tók svo
gal'fal, stóran eins og heykvísl, og
stakk ofan í pottinn. En galfall-
inn lenti á steinunum og brotn-
aði. Þá varð kella reið, kastaði
skaftinu frá sér, en jrað lenti þá
á minnsta skessukrakkanum og
hann byrjaði að grenja. Þá tóku
hinir undir, unz öll skessubörnin
stóðu organdi. Það varð óskap-
legur hávaði og óhljóð. En þá
varð skessan enn reiðari. (Leikur
skessuna): „Þegiði — segi ég! Þá
skuluð jiið fá mat, því að nú tek
ég hann upp úr, hvort sem hann
er hrár eða soðinn." (Eðlileg
rödd): Svo dró hún upp pokann,
leysti frá honum og l’ékk börnun-
um sinn steininn hverju. Og sjálf
tók hún jrann allra stærsta. Oll
skessubörnin bitu nú í af mikilli
græðgi. En steinarnir höfðu ekk-
ert mýkst við suðuna. Nei — alls
ekkert. Og þegar skessan beit í
sinn af öllum kröftum, braut
hún úr sér einu tönnina, sem
hún hafði átt eftir. Þá varð hún
ofsareið, kastaði frá sér steinin-
um, að eldstónni, en hann lenti í
pottinn og braut hann í þúsund
mola. En þegar skessubörnin sáu
móu gömlu kasta sínum mat,