Vorið - 01.03.1959, Blaðsíða 9

V O R I Ð
5
hvað hann ætti nú að gera við mig,
fór hann í næstu bókabúð og keypti
fallega bók með mörgum myndum.
Ég lá á búðarborðinu meðan hann
var að skoða bókina, og ég man
ailtaf eftir fallega brosinu á vörum
hans, þegar hann var að fletta
henni.
Ég segi nú eins og er, að ég hef
ekkert vit á bókum, en ég held
að góðar bækur séu eitt af því bezta,
sem börn geta keypt, þegar þau
eignast aura.“
„Eruð þið ekki orðnir þreyttir að
hlusta?" spurði stóri peningurinn.
„Nei, nei!“ sögðu allir litlu pen-
ingarnir, en vasahnífurinn þagði.
„Ég sagði ykkur áðan frá því,“
hélt stóri peningurinn áfram, „að
mér hefði stundum auðnazt að
verða öðrum til góðs. Ég er ekki að
segja það mér til hróss, en ég held,
að ég hafi einu sinni orðið til þess
að bjarga mannslífi.“
„Það eru mikil tíðindi og góð,“
sagði vasahnífurinn.
„Það eru nokkur ár síðan þetta
gerðist,“ hélt peningurinn áfram.
„Lítill fátækur drengur lá veikur í
rúmi sínu og barðist við dauðann.
Fyrir utan gluggann hans var sól-
skin og vor, og hann heyrði glaða
hlátra barnanna, sem fóru um göt-
una. Móðir hans var oftast svo önn-
um kafin við störf sín, að hún mátti
sjaldan vera að því að sitja hjá
veika drengnum sínum. Honum
leiddist því einveran, og það stóð
honum fyrir bata. Honum hnign-
aði æ meir, og móðir hans var farin
að óttast, að hún mundi missa litla
drenginn sinn.
En nú víkur sögunni til annars
drengs í anarri götu í þessum sama
bæ. Hann hafði gengið í skóla með
veika drengnum um veturinn, sem
þá var heill og hraustur, og þeir
höfðu orðið góðir vinir.
Það vildi nú þannig til, að um
þessar mundir lenti ég hjá þessum
litla dreng. Hann hafði fengið mig
að gjöf frá einhverjum frasnda sín-
um, og nú lá ég í lófa hans, og var
auðséð, að honum þótti vænt um
þessa gjöf.
En á meðan hann var' að skoða
mig, færðist sólskinsbros um varir
hans, og litlu augun lians ljómuðu
af gleði. Það var auðséð, að honum
hafði dottið eitthvað fallegt í hug.
Og nú mundi hann allt í einu eftir
vini sínum, veika drengnum, og
hann sagði við sjálfan sig: Ég ætla
að nota þessa peninga til að gleðja
hann. Hann sagði mömmu sinni frá
þessari hugmynd, og hún klappaði
á kollinn á honum og sagði, að þetta
væri það bezta, sem hann gæti gert.
Þið getið hugsað ykkur gleði
veika drengsins, þegar vinur hans
færði lionum fallegan vönd af lif-
andi blómum, sem hann setti í vasa
við höfðalagið á rúminu hans. Það
var eins og hann kæmi með sjálft
vorið inn í litla herbergið hans. Það
fylltist af blómaangan, og litla,