Vorið - 01.03.1959, Blaðsíða 11

VORIÐ
7
Fegursta dýr í heimi
— Hvar get ég fundið fegursta
dýr heimsins! — spurði asninn og
leit í kringum sig. Þarna í nánd
stóð kýrin og beit gras. — Það getur
varla verið kýrin. Æi, nei. — Hún
er svo óttalega klunnaleg. — Nei,
ég verð að fara eitthvað langt út í
heim til að finna heimsins fegursta
dýr. — Og svo lagði hann af stað.
Fyrsta dýrið, sem hann mætti, var
héri. — Jú, víst eru eyrun bæði löng
og falleg. — Nei, hann er ekki svo
vitlaus. — En mér þykir þó hálf
kjánalegt að afturfæturnir skuli
vera miklu lengri en framfæturnir.
Það hlýtur að vera hægt að finna
fallegra dýr en þetta. —
Nú kom asninn allt í einu auga á
slönguna. — Skyldi þetta vera dýr?
hugsaði asninn. — Þetta líkist einna
mest garðslöngunni heima — ha-ha.
— Og svo hélt liann hlæjandi áfram.
Og hann var enn að hlæja, þegar
hann mætti fílnum.
— Ha-ha-ha. — Þessi hefur þá hala
á báðum endum. — Og svo hefur
hann trjástofna í stað fóta. Sá er nú
ekki fagur á að líta.
En hann hló ekki, þegar hann
mætti ljóninu. Honum fannst alveg
óþarfi að vekja á sér athygli í návist
þess.
U ff-uff — dæsti hann. — Höfuðið
er allt of stórt, borið saman við
skrokkinn. Að hugsa sér, að nokkur
skuli geta sagt að ljónið sé fallegt.
—• Það hlýtur að vera vegna þess, að
þeir þora ekki annað. — Ég verð að
halda áfram.
— IJí-hí-hí — hló asninn, þegar
hann sá vatnahestinn. Ja, þvílík
heljar rúllupylsa. — Svo hélt hann
áfram að hlæja, þegar hann sá
gíraffann. Þessa fánastöng á ferð.
Og enn hló hann, þegar hann sá
krókódílinn með litlu fæturna og
langa trýnið. Og hann hélt alltaf
áfram að hlæja, þegar hann sá öll
hin dýrin. Og ekki eitt einasta dýr
fannst honum eiga það skilið að
vera kallað heimsins fegursta dýr.
En þá mætti hann hestinum. —
Nei, sjáum nú til! — tautaði asn-
inn. — Hann er ekki sem verstur.
Þetta er fegursta dýrið, sem ég enn
hef séð. — Rennilegur skrokkur —
fjórir fallegir, mjóvaxnir fætur og
þetta fallega bak, og — nei, halinn
er eitthvað kjánalegur. Hann er
eins og kústur. Og eyrun eru allt of
lítil — svolitlar píslir, sem standa
beint upp í loftið. — Það var leið-
inlegt þetta með eyrun. Annars
hefði þetta sannarlega verið fagurt
dýr.
En nú kom hann auga á asna, sem