Vorið - 01.03.1959, Blaðsíða 37

V O R I Ð
33
og einhver hefði tekið hana. Telp-
urnar heyrðu hávaða og brak og
hlupu allar með hundana á eft-
ir sér í átt til hússins.
„Það greip hana einhver!“ sagði
Agnes með óttasvip.
„Hérna, gætið hvolpanna," sagði
Britta. „Ég ætla að fara inn,“ og í
sama bili skreið hún inn um hinn
opna glugga, sem var á fyrstu hæð.
Inni í herberginu lá gamall hjóla-
stóll á hliðinni og hjá honum lá
litla ljóshærða stúlkan samanhnipr-
uð með andlitið að gólfinu. Stál-
spöng var bundin við vinstri fót-
legg hennar. Britta geystist inn í
herbergið og á eftir henni komu
liinar telpurnar.
Litla stúlkan leit upp til Brittu.
„Það er allt í lagi með mig,“
sagði hún og bar sig vel. „Ég hætti
mér of langt út úr stólnum, svo að
hann valt um koll. Ég vissi raunar
að hann er varsamur þessi óhræsis
gamli stóll, en ég gleymdi því í
þetta sinn, því að mér þótti svo
gaman að horfa á hvolpana.“
„Heldurðu að það sé óhætt að
hreyfa þig?“ spurði Britta.
„Já, já,“ svaraði stúlkan. „Ég hef
bara meitt mig svolítið á enninu,
en ég finn ekki mikið til. Sjáið til:
Fyrir fjórum mánuðum ók bifreið
á mig,“ og hún leit um leið niður á
fótlegginn með stálspönginni.
Telpurnar hjálpuðust að því að
koma henni upp í rúmið, sem stóð
úti í einu horni herbergisins. Hún
var svo lítil og létt, að þeim reynd-
ist það auðvelt.
Þegar þær höfðu komið Iienni í
rúmið, heyrðu þær hratt fótatak
fyrir utan dyrnar, og sama höndin,
sem þeim hafði áður fundizt eins og
kló, opnaði hurðina. En þegar þær
sáu konuna, sem inn kom, iðruðust
þær eftir að hafa hugsað svona illt
um hana. Hún var gömul og grann-
vaxin kona með áhyggjufullt andlit.
Það var auðséð, að henni þótti
mjög vænt um litlu stúlkuna.
„Ég heyrði að stóllinn valt,“ sagði
hún með öndina í hálsinum, „og ég
flýtti mér eins og ég gat.“
Hún þagnaði skyndilega og leit á
telpurnar fjórar. „Eruð það þið,
sem eruð með fallegu, rauðu hund-
ana?“
„Já, við heyrðum líka, þegar
stóllinn valt,“ sagði Britta, og gat
nú ekki dulið forvitni sína og
spurði:
„Hvers vegna mátti hún ekki
horfa á okkur. Við sáum, að þér
dróguð gluggatjaldið fyrir?"
Konan kinkaði kolli. — „Ég veit
það, en þið skiljið kannski ekki, að
þegar hún sér önnur börn ganga
um og leika sér, líður henni svo
illa, að hún verður blátt áfram veik
af hryggð. Henni þykir það líka svo
leiðinlegt, ef einhver sér hana
gráta. Það var þess vegna, sem ég
dró tjaldið fyrir gluggann. En ég
er viss um, að henni þætti gaman
að fá að gæla ofurlítið við hvolp-