Vorið - 01.06.1959, Blaðsíða 23

V O R I Ð
61
KLEMENS (réttir úr sér): Ég er
ungur í anda.
JÚLÍA: Það getur svo sem verið.
En þér eruð samt sem áður ekki
neinn kvennaljómi. (Horlir
glettnislega á hánn.) Og svo eruð
þér svo skoplegur til munnsins.
KLEMENS (reiður): Nú þykir mér
full-langt gengið. (Við Álf): Hún
gerir bara grín að mér.
JÚLÍA (gapir): Munnurinn á yður
er eins og tunna. Það væri liægt
að hvolfa úr mörgum kolapokum
upp í hann. (Hlær.)
ÁLFUR (sem er farinn að ókyrr-
ast): Nú er nóg komið ... þú
móðgar vin minn. Viltu gera svo
vel að segja „já“ eða „nei“....
Viltu eiga Klemens, eða viltu
hann ekki?
JÚLÍA: Ég vil hvorki heyra hann
né sjá. Ég er nefnilega leynilega
trúlofuð Jónatan stúdent. Við
ætluð að gifta okkur, strax og
hann hefur lokið prófi.
ÁLFUR (steinhissa): Ég vil ekki
heyra meira. Gerðu svo vel að
steinþegja! Ja, þvíJíkt og annað
eins. (Togar hana upp af stóln-
um.) Svona, farðu undir eins upp
til þín!
JÚLÍA (nuggar augun, hefur
breytt um svip og rödd): Já, ég
veit ekki, hvað ég er að hugsa. Ég
'held ég verði að fara að koma
mér upp til mín. (Vingjarnlega
við Klemens): Þér borðið með
okkur í kvöld, kæri prófessor....
(Elksuleg): Ó, þér megið til, þér er-
uð alltaf svo sætur. (Út.)
KLEMENS (æðir um gólfið).
ÁLFUR: Mér er hætt að standa á
sama um jiennan sannleiksstól.
KLEMENS: Gamall jólasveinn. . .
munnurinn eins og tunna. . . .
Ekki neinn kvennaljómi- (Hníg-
ur örmagna niður á stólinn. —
Augnaráðið verður starandi.)
ÁLFUR (hryggur): Mér þykir þetta
reglulega leitt. .
KLEMENS: Nei, yður þykir þetta
hreint ekki leitt, gamli bragðaref-
ur. Haldið þér kannski, að ég
þekki yður ekki? Haldið þér, að
ég fari ekki nærri um baktjalda-
makkið yðar? Þér eruð eigingjarn
og hugsið aldrei um annað en yð-
ur sjálfan og (skælir sig) ....
þessar „snjöllu uppgötvanir".
Nei, ég mætti gömlum embættis-
isbróður yðar um daginn, ....
og vitið þér, hvað hann sagði um
yður? „Álfur prófessor hefur alla
tíð verið bölvaður sérvitringur,
og nú held ég hann sé alveg geng-
inn af göflunum." Þetta sagði
hann, og ég er á sama máli.
ÁLFUR (signir sig): Og slíkur
maður sem þér hafið gerzt svo
djarfur að biðja dóttur minnar.
KLEMENS: Ójá, af því að hún á
dálítið til, ekki af neinu öðru. . .
Svo getur verið þægilegt að hafa
kvenmann til að stjana við sig,
þegar maður er orðinn garnall og
farinn að finna til gitgtarinnar.