Vorið - 01.06.1959, Blaðsíða 26

64
VORIÐ
Kötturinn á
Einn sólbjartan sunnudag í júlí
átti að messa í Höfðaborgarkirkju.
Nokkru áður en Jónas meðhjálpari
ætlaði að fara að þrifa til í kirkj-
unni, kom Árni litli sonur hans út
og heyrði þá köttinn mjálma svo
ámátlega einhvers staðar við bæinn.
Fór hann að byggja að kisa, því að
'honum flaug í hug, að hann ætti að
einhverju leyti bágt, eftir mjálm-
inu, sem var óvenjulega eymdar-
legt, en hann gat hvergi komið
auga á köttinn. Hann hljóp því inn
og sagði frá þessu. Stína, systir
Árna, hljóp undir eins út og hann
á eftir. Hún kom fljótlega auga á
köttinn, sem enn mjálmaði átakan-
lega. Hann sat uppi á þakbrún
kirkjunnar neðan við turninn og
komst hvorki upp né niður.
„Hvernig í ósköpunum hefur
kattaranginn komist upp á kirkju-
þakið?“ hrópaði Kristín alveg stein-
fáum aftur frið hérna á heimil-
inu. (Tekur undir arm konu
sinnar.) Ég lofa þér því, að ég
skal aldrei framar fást við upp-
götvanir! Og nú förum við fram
að borða sætsúpu.... og í kvöld
förum viðsvo öll í Þjóðleikhúsið.
Tj aldið.
Skeggi Ásbjarnarson þýddi.
kirkjupakinu
hissa, því að kirkjan var geysilega
há og steinveggir hennar rennislétt-
ir, en hvergi nokkurs staðar sjáan-
legur möguleiki til að klifra upp,
ekki einu sinni fyrir kött.
Þau systkinin hlupu samstundis
inn og sögðu tíðindin, en allir urðu
jafnhissa á fréttunum, og strax voru
uppi ráðagerðir um að ná veslings
dýrinu úr þessari einkennilegu
sjálfheldu. Enginn stigi var til á
bænum, sem náði svo mikið sem
hálfa leið upp á kirkjuþak.
„Þú verður, Stína, að fara og
sópa flugurnar úr kirkjunni," sagði
Jónas bóndi. „Ég sé ekki annað til
ráða en rjúka í og negla saman
stiga, sem nær upp á þakbrúnina.
Ekki lætur maður kattarskömmina
vera þarna yfir messutímann. Ann-
ars þykir mér í meira lagi ótrúlegt,
að hann hafi farið sjálfur upp á
kirkjuþakið?"
„Já, hvar hefði hann átt að kom-
ast?“ bætti Árni litli við.
,,Og hver hefði átt að láta hann
upp?“ bætti Jóhanna húsfreyja við.
,,iÞetta er bara hreint og beint
dularfullt," bætti Anna kaupakona
við. — Og allir voru jafnhissa og
hugsandi út af þessum einstæða at-
burði.
Árni var ekki nema 10 ára gam-
all, en skýrleikspiltur mesti. Hann