Vorið - 01.09.1959, Blaðsíða 6

84
V O R I Ð
H ETJ U DÁÐ
Eftir EYVIND KOLSTAD.
Langt uppi í fjallshlíðinni stóð
lítill, rauður kofi. Hann stóð þarna
veðurbarinn og einmana í skjóli
fjallsins og gamalla trjáa. Hann
sást ekki fyrr en nálega var að hon-
um komið. Hann var hálffalinn í
skóginum. Hérna átti Hans heima,
sem þessi saga er um.
Það var sannkallað vetrarveður
Kuldi og norðanhríð. Vindurinn
hristi húsið, svo að brakaði í
En inni var samt hlýtt og notalegt.
Mamma stóð við eldstóna, en Hans
og litli bróðir hans lágu við glugg-
ann og reyndu að horfa út um hél-
aða rúðuna — út í hríðina. — Nú
hlaut að koma gott skíðafæri. —
Hans brosti.
„Fer pabbi ekki að koma?“
spurði hann og gekk til móður
sinnar. Móðir hans sneri sér við og
mælti:
„Nei, þetta lítur sannarlega ekki
vel út, Hans minn,“ sagði hún.
„Faðir þinn hefði átt að vera kom-
inn fyrir löngu. Ég vona bara, að
það hafi ekkert komið fyrir hann.“
Það var auðséð að mamma var dá-
lítið áhyggjufull. „Við reynum að
bíða dálítið enn um stund, en ef
hann kemur ekki fljótlega, verð ég
að fá lánuð skíðin þín og reyna að
komast upp að skóghöggvarakofan-
um og líta eftir honum. Hann lof-
aði statt og stöðugt að koma heim í
dag, og nú er bráðum komið
kvöld.“
Hans stóð hreyfingarlaus og
horfði á móður sína. Það var ein-
kennilegt, að pabbi skyldi ekki
vera kominn. Hann var þó alltaf
vanur að vera stundvís.
Þau biðu enn í hálfa klukku-
stund, en þegar pabbi kom ekki,
ákvað móðirin að leggja af stað og
huga að honum.
„Þú? — Ætlar þú að fara?“ spurði
I-Ians. „Ég tek það ekki í mál. Ég
skal heldur fara. Ég hef ekki hugs-
að um annað síðustu tíu mínúturn-
ar. Skíðin mín renna vel, og ég
þekki hér hverja' þúfu.“
Þessi þrettán ára piltur logaði
allur af ákafa og bláu augun hans
Ijómuðu af áhuga og eftirvænt-
ingu.
Mamma hans strauk yfir kollinn
á honum og sagði:
„Ef vinnupilturinn væri ekki
veikur, hefðum við getað sent
hann. En þú ert of lítill til að fara.
Þú ratar ekki í slíku veðri.“
„Of lítill?“ sagði Hans. Hann
rétti úr sér fyrir framan móður