Vorið - 01.09.1959, Blaðsíða 7

V O R I Ð
85
sína. Ljósi lubbinn á honum stóð í
allar áttir, og hann var móðgaður á
svip.
„Ég skal fara, mamma. Það vant-
aði ekki annað en að við færum að
senda vinnupiltinn í slíka ferð.
Láttu ofurlítinn matarbita í bak-
pokann minn, svo legg ég af stað
samstundir .Þú veizt það, mamma,
að skíðin mín kann ég að nota.“
Mamma sneri sér við. Hún
þurrkaði lítið tár, sem læddist nið-
ur aðra kinnina.
„Þú ert líkur föður þínum,“
sagði hún hægt. „Það eru engar
ýkjur. Þú mátt fara.“
Hans hoppaði af gleði og hljóp
út til að líta eftir hvort skíðin
væru ekki í lagi.
Til skýringar skal þess getið, að
faðir hans lá við eina mílu uppi í
stórskóginum við skógarhögg.
Hann ihafði dvalið þarna eina viku
aleinn, og hafði fullyrt, að hann
kæmi heim snemma þennan til-
tekna dag. Og þegar hann var enn
ekki kominn, eins og þegar hefur
verið skýrt frá, var ekki að undra,
þótt kona hans væri orðin hrædd
um hann.
Það getur margt komið fyrir í
skóginum, og það er ekki alltaf
hættulaust fyrir einn mann að
stunda skógarhögg. Og jafnvel þótt
ekkert hefði nú komið fyrir hann,
myndi honum alltaf þykja vænt um
að fá heimsókn. Það gat svo sem
verið, að hann hefði ekki lokið við
verk sitt og ætlaði að koma á morg-
un. En þó. — Það var sjálfsagt að
vita, hvort ekki væri allt í lagi.
Þannig ihugsaði Hans á meðan
hann var að binda á sig skíðin. —■
Loksins — þarna kom mamma með
bakpokann, og þá gat Hans dregið
húfuna niður fyrir eyrun og lagt af
stað. Hann veifaði glaðlega til litla
bróður síns og mömmu, en renndi
sér síðan af stað, og eftir skamma
stund var hann kominn inn í skóg-
inn, skuggalegan og þéttan. Það
var dimmt þarna inni, en hann sá
þó hvar vegurinn inn í skóginn
opnaðist.
Það var nístings kuldi, en hann
hélt þó á sér hita með því að ganga
hratt. Það var hætt að snjóa, og far-
ið var að létta í lofti. Hann sá ekki
betur en að tunglskinið væri farið
að gægjast niður á milli trjánna.
Það spillti ekki fyrir. En samt var
nú dálítið óhugnanlegt hérna inni
í skóginum. Það heyrðist ekki einu
sinni kvak í fugli, og hann hrökk
við í hvert sinn er snjór féll niður
úr trjánum. Hann var þó ekki
hræddur. Það vantaði nú ekki ann-
aðl — Hann var því ekki óvanur að
ferðast hér um skóginn bæði seint
og snemma. En þó — hann hraðaði
göngunni. Það var engu líkara en
hann heyrði fótatak þúsund manna
á eftir sér, og hann sá hvað eftir
annað undarlegar verur standa á
bak við trén — eða réttara sagt
honum sýndist. — Klukkan var